ก่อนหน้านี้ กินยาตามที่หมอสั่งอย่างมีวินัยมาโดยตลอด มีครั้งหนึ่งปรับยา (คือเปลี่ยนยาบางตัว) แล้วไม่ไหว คือง่วงทั้งวัน (ทั้งวันจริงๆ) จนทำงานไม่ได้ สรุปเลยต้องปรับใหม่อีกรอบ รอบนี้ดูดีทีเดียว

แต่นั่นแหละ ถ้ากินยาแล้วหายมันก็คงไม่ต้องดันทุรังมีชีวิตกันขนาดนี้ มันยังคงเต็มไปด้วยความเหนื่อยยากในการลืมตาตื่น การปลุกให้ตัวเองลุกจากเตียงมามีชีวิต มาใช้ชีวิต ลุกขึ้นมาจากเตียง หายใจ ลุกไปดื่มน้ำ ลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่งตัว ไปทำงาน 

แต่มันไม่เคยง่ายเลย

มันไม่เคยง่ายตั้งแต่สะดุ้งตื่นขึ้นและระลึกถึงก้อนความรู้สึกเดียวดายบางอย่าง สำหรับคนบางคน... สำหรับเรา เช้าวันใหม่ไม่เคยมาถึง และไม่เคยมีจริง มันเป็นเพียงอีกครั้งของการเผชิญหน้ากับโรคห่านี่เท่านั้น

เกลียดการฟูมฟาย เกลียดการคร่ำครวญ แต่ก็เสือกเป็นโรคที่ต้องเรียกร้องการทำความเข้าใจจากคนอื่น ทางเลือกมีอะไรนอกเหนือจากการดั้นด้นกินยาแล้วดิ้นรนต่อไป

อีกอย่างที่เป็นความยากของโรคนี้แบบที่ย้อนเวลากลับไปอธิบายให้ตัวเองในอดีตคงไม่มีทางที่จะเข้าใจ คือสิ่งที่เราเคยรัก เคยชอบ เป็นแพชชั่นของเรา มันจะค่อยๆ เสื่อมพลังลงเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง กีตาร์ที่เคยดีดตอนหัวค่ำ หนังที่ชอบดู เพลงที่ชอบฟัง หนังสือที่อยากอ่าน แรงขับทุกอย่างในชีวิตลดลงจนแทบไม่เหลือ

และนั่นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้การลืมตาขึ้นมาอีกวันหนึ่งกลายเป็นเรื่องน่าเศร้า

เราเคยมีสิ่งที่เรารัก คนที่เรานึกถึง สังคมที่เราอยากเข้าไปหาไปอยู่ งานที่เราทำก็เป็นงานที่ใช้แพชชั่นในการอ่านการเขียน แต่แล้ววันหนึ่งมันก็ไม่มี เราไม่รู้อีกต่อไปแล้วว่าเราอยากเขียนอะไร ทุกสิ่งเป็นค่ากลาง ตายซากเหมือนต้นไม้ในกระถางที่ไม่มีใครดูแล

และเหนืออื่นใด 'อีกคน' ของเรา-ซึ่งเราตั้งชื่อว่าแจ็ค-ยังกลับมาหาเราเสมอในเวลาที่เราไร้สติ เช่นเวลาเมา

แจ็คมาจาก ดร.แจ็คเคิล ใน Get Backers มังงะที่เราเคยอ่านตอนเด็กๆ เป็นตัวละครที่สีเทาๆ อ่านไม่ออก และเก่งกาจเหนือใครทั้งปวง

แจ็คในตัวเราเป็นอีกด้านที่เราไม่เคยรู้ว่าเรามี เราไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวในสมุดบันทึก หรือต่อหน้าคนอื่นเวลาเราคนนี้เมา เราไม่เคยจำเขาได้เลย เขาคงไม่เก่งเหมือนดร.แจ็คเคิลหรอก แต่คงเป็นอีกด้านที่เราเก็บไว้เงียบๆ มาตลอดเท่านั้นเอง

แจ็คพยายามสื่อสารกับเราผ่านสมุดบันทึก หลังสร่างเมา เรามักตื่นขึ้นมาเปิดสมุดบันทึก เห็นลายมือหวัดๆ-ซึ่งเป็นลายมือเราเองเพียงแต่จำไม่ได้ว่าเขียนไว้ตอนไหน-ถามไถ่ถึงสุขภาพเรา

มีความสุขดีไหม

เข้มแข็งไว้นะ

อดทนก่อน อย่าเพิ่งตายนะ

แจ็คอาจจะเป็นห่วงเรา 

แต่ก็มีบ้างที่แจ็คกราดเกรี้ยว แจ็คเคยทิ้งข้อความไว้ในโน้ตในโทรศัพท์เรา สบถใส่ความไร้เดียงสาของเราแล้วลงท้ายว่า 'อีเวร' มีน้ำเสียงประชดประชันและอารมณ์ขันร้ายลึกในข้อความที่แจ็คพิมพ์ไว้ เพียงแต่เราขำไม่ออก

เราเศร้า และเหนื่อยเพราะไม่รู้ว่าจะหาความสุขได้จากไหน การปรากฏตัวของแจ็คทำให้เรารู้ว่าเราไม่มีความสุข เพียงแต่เราเองก็ไม่มีทางออก และแจ็คก็ไม่ได้บอกไว้

แจ็คไม่ได้บอกไว้