เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ลูค ไวท์ ผจญภัยห้วงนิทราKGUNTION
คฤหาสน์แกรนด์โกสต์ (2)
  • ลูคตาลีตาเหลือกรีบมองหาต้นตอของเสียงเขาเห็นชายวัยกลางคนในเสื้อสีดำกำลังยืนส่องตะเกียงน้ำมันขึ้นเหนือหัวอยู่ใกล้กับเสาเหล็กต้นหนึ่งดวงไฟเริ่มส่องแสงสว่างจากทั่วทุกช่องประตูของโถงชั้นหนึ่งก่อนที่ผู้ตรวจตราเกือบสิบคนจะปราฏตัวและเริ่มวิ่งกรูกันขึ้นมาบนบันไดวนเสียงฝีเท้าดังตึงตังไปทั่วห้อง 


    พวกเขาวิ่งกระเจิงหนีกันไปคนละทิศละทางราวกับมดแตกรังไม่ทันระวังว่าจะพลัดหลงจากกันลูควิ่งหน้าตื่นไปในความมืดหลังช่องวงกบที่ใกล้ที่สุด ในขณะที่ซิดจ์และเบ็นจามินวิ่งไปในวงกบอื่นๆ เด็กหนุ่มเขย่งเท้าวิ่งไปบนพื้นเย็นยะเยียบของช่องทางเดินแคบลึกอันมืดมิดมีเพียงแสงริบหรี่จากดวงจันทร์ที่เล็ดลอดมาจากช่องลมรูปกางเขนคว่ำบนผนังกำแพงเขาเหลียวไปมองข้างหลังพบแสงจากตะเกียงน้ำมันกำลังไล่จี้ตามมาติด ๆ กระทั่งเห็นประตูบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า


    บานประตูเหล็กเปิดผางดังเอี๊ยดอ๊าดก่อนจะตามมาด้วยเสียงลงกลอนห้องนี้เล็กกว่าห้องครัว ลูคเพ่งมองผ่านแสงสลัวสีฟ้าจากตะเกียงไฟที่แขวนไว้รอบตัวห้องไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ตั้งพื้น เว้นแต่กรอบรูปสีน้ำมันหลายสิบกรอบถูกแขวนไว้บนผนังห้องอัดแน่นไว้ทุกระเบียดนิ้วเขาไล่ตามองใบหน้าเสมือนจริงทั้งหญิงและชายใต้กรอบรูปพวกนั้นพลันรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยฝูงคนแปลกหน้ากลุ่มใหญ่ 


    แผนภูมิเครือญาติ” เด็กหนุ่มกระซิบเอ่ยเบา ๆก่อนจะเริ่มไล่สายตาดูตั้งแต่ภาพเหนือสุดของชายชรานามว่าฮาร์โป แกรนด์โกสต์เจ้าของใบหน้าเหี่ยวย่น ปอยผมบางคู่กับเคราสีดอกเลายาวลงถึงหน้าอกและดวงตาสีดำดุจก้อนถ่านที่จ้องมองมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เพทุบายต่ำลงมาจนถึงแถวล่างสุด ภาพของน้าจูเลียและฌองก็อยู่ส่วนปลายของแผนภูมินี้ด้วย 


    จนกระทั่งสายตาของเขาไปสะดุดเข้ากับใบหน้าหนึ่งเข้า


    เบอร์มิวด์ แกรนด์โกสต์

    ชาตะ 1 ธันวาคม 1791

     

             ลูคเอ่ยอ่านอักษรสลักสีขาวตัวบรรจงที่ใต้กรอบภาพสีดำด้านสลับกับมองที่ใบหน้าของเจ้าตัวเขาจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มราวหลุมดำของรุ่นพี่ เบอมิวด์กำลังจ้องกลับมาที่เขาด้วยแววตาส่อประกายมุ่งร้ายแม้แต่ในรูปวาด 


    เหนือภาพเบอมิวด์คือภาพของหญิงชายคู่หนึ่งใต้กรอบสีเดียวกันเขามองไปยังใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของทั้งสอง ผิดกับหน้าบึ้งตึงของเบอมิวด์ถนัดตาก่อนจะเลื่อนสายตาลงอ่านชื่อของพวกเขา

     

    มาทิลด้า แกรนด์โกสต์   

    ชาตะ 4 กันยายน 1756

    มรณะ 1 ธันวาคม 1810  


    แมคแนร์ แกรนด์โกสต์

    ชาตะ 16 พฤศจิกายน 1754

    มรณะ 1 ธันวาคม 1810     

     

    พลันเสียงบิดรัวกลอนประตูก็ดังขึ้นจนสมาธิกระเจิดกระเจิงพวกผู้ตรวจตราคงกำลังพยายามหาทางเข้ามาในห้องนี้ เขาคิดในใจพลางเหลียวซ้ายแลขวามองหาทางออกจากห้องเล็กๆ ที่ไม่น่าพิศมัยห้องนี้


    ประตูเหล็กบานหนึ่งสะกดสายตาเขาเอาไว้ที่ตรงหน้าลูครีบเขย่งเท้าวิ่งถลาออกจากห้องแห่งภาพวาดนี้ไปเขาพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในช่องทางเดินแคบไร้แสงส่องทางอีกครั้งคฤหาสน์แกรนด์โกสต์ช่างซับซ้อนเสียจริงเด็กหนุ่มคิดพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนพื้นปูพรมด้วยสุ้มเสียงที่เงียบกริบประหนึ่งอากาศธาตุก่อนจะลงเอยเข้ามาอยู่ในห้อง ๆ หนึ่งเพียงลำพัง


    บนพื้นห้องเย็นจัดจนรู้สึกชาขึ้นมาถึงหัวเข่าเขาเอื้อมมือเลื่อนเปิดบานพับสีดำฉลุลายกางเขนสุริยะที่ตั้งขวางกั้นอยู่ตรงหน้าเผยให้เห็นอ่างอาบน้ำขนาดกว้างทำจากแผ่นเหล็กสีทองส่องแสงสลัวแข่งกับแสงไฟรูปปั้นแพะเขาคดสร้างจากทับทิมแท้สูงราวครึ่งหนึ่งของลำตัวของเขากำลังเบิกตาลุกโพลง และอ้าปากโชว์ฟันกระต่ายอยู่ข้างอ่างใกล้กันนั้นมีหม้อเตาต้มน้ำร้อนเปรอะเปื้อนด้วยเขม่าขี้เถ้าสีเทาเข้มวางอยู่บนกองถ่านซึ่งกองพะเนินสูงที่มุมห้องมีตู้ทรงสูงแขวนผ้าเช็ดตัวเก่า ๆ หลายผืนไว้อย่างไม่เป็นระเบียบแม้แต่ห้องอาบน้ำยังมีกลิ่นอายของความไม่เป็นมิตร


    ลูคสลัดความตื่นตูมทั้งหมดในตัวทิ้งไปสิ้นและตั้งสติเสียใหม่การค้นหาศิลาอินคิวบัสดูจะไม่ใช่ภารกิจเดียวเสียแล้วที่สำคัญกว่าคือเขาควรจะออกตามหาตัวซิดจ์กับเบ็นจามินให้เจอและคิดหาวิธีพาตัวเองทางออกไปจากคฤหาสน์นี้อย่างปลอดภัยเด็กหนุ่มถือโอกาสคว้าแผ่นกระดาษที่เคยจดรายละเอียดจากฌองขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงกางออกอ่านพึ่งพาแสงสลัวสีฟ้าอ่อนอันริบหรี่จากตะเกียงไฟอย่างใจเย็น


    ยังไงซิดจ์กับเบ็นจามินอาจจะยังอยู่ที่ชั้นสองเหมือนกับเขาจะให้กลับไปที่ห้องโถงอีกครั้งนั้นคงเสี่ยงเกินไปเด็กหนุ่มเริ่มติ๊ต่างสวมบทเป็นเพื่อนผมยุ่งประจำกลุ่มเพื่อคิดค้นคำตอบว่าเบ็นจามินจะทำอย่างไรต่อไปในสถานการณ์คับขับเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็พบกับคำตอบ 


    เขาควรหาบันไดที่พาขึ้นไปชั้นสามให้เจอเขาแน่ใจว่าอย่างน้อยก็อาจจะมีโอกาสเจอกับทุกคนได้ที่นั่นเด็กหนุ่มคิดพลางขยำแผ่นกระดาษที่ยับยู่ยี่เสียยิ่งกว่าเดิมยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงแบบลวก ๆก่อนจะแนบสายตาติดกับลูกกลอนและแอบมองลอดออกไปยังช่องทางเดินอันมืดมิดด้านนอก


    แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันรูปกางเขนคว่ำกว่าห้าดวงกำลังแกว่งไกวไปมาในมือของเหล่าผู้ตรวจตราถ้าออกไปตอนนี้ต้องโดนจับได้แน่ เขาคิดในใจก่อนจะผละออกจากบานประตูกลับลงไปนั่งชันเข่านึกหากลวิธีที่จะพาตัวเองออกไปจากห้องนี้โดยไม่ถูกจับได้กระทั่งเสียงของผู้ตรวจตราคนหนึ่งดังลอดผ่านช่องประตูเข้ามา 


    เจอผู้บุกรุกคนหนึ่งอยู่ที่ห้องหนังสือ มันรื้อห้องไว้เละเทะไปหมดเลยมาช่วยกันจับมันก่อนเร็ว!” เสียงนั้นร้องกระหืดกระหอบราวหายใจไม่ทันเสียงฝีเท้านับสิบดังขึ้นตามมา ก่อนจะเงียบหายไป


    เขาโชคดีบนโชคร้ายของเพื่อนหวังว่าพวกนั้นจะเอาตัวรอดไปได้ ลูคคิดพลางเดินย่องออกจากห้องพรางตัวในความมืดเขาเลี้ยวที่มุมทางเดินพลันก็วิ่งชนเข้ากับบางสิ่งบางอย่างจนรู้สึกเจ็บที่หน้าผากเด็กหนุ่มรีบยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อตรวจดูว่าเขาวิ่งไปชนเข้ากับอะไรแต่ยังไม่ทันจะจับโดน เขาก็ได้ยินเสียงร้องโอดโอยของเบ็นจามินดังขึ้นเบา ๆ


    เบ็น นั่นนายเองเหรอ” ลูคเอ่ยกระซิบก่อนจะมั่นใจว่านี่คือเบ็นจามินจริง ๆหลังจากที่ได้ยื่นมือไปจับโดนผมเผ้าอันยุ่งเหยิงของเพื่อน


    ให้ตายเถอะ นายโอเคใช่ไหม” เบ็นจามินเอ่ยถามเสียงค่อย


    ซิดจ์อยู่กับนายด้วยหรือเปล่า” ลูคถามต่อ


    หึ เจ้านั่นวิ่งหายไปไหนแล้วไม่รู้แต่ฉันแอบได้ยินพวกผู้ตรวจตราคุยกันว่าเจอใครสักคนในห้องอ่านหนังสือของคฤหาสน์แต่ยังไงฉันก็มั่นใจว่าหมอนั่นคงเอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ” เสียงของเบ็นจามินแผ่วเบาดั่งลมพัด


    แล้วเราจะเอาไงต่อไปดี ตอนนี้ฉันกำลังหาทางไปที่บันไดขึ้นไปชั้น 3 อยู่ นายพอจะรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน” ลูคเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งพลางคว้าแขนของเบ็นจามินเข้ามาหลบในซอกแคบ ๆ ตรงมุมทางเดิน


    เมื่อกี้ตอนที่เราแยกกัน หลังจากสลัดพวกยามได้ ฉันก็ไปค้นดูในห้องบิลเลียดกับห้องดนตรีมา แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ถ้ามีมันก็คงอยู่ชั้น 3 แหล่ะ ชั้นสุดท้ายแล้วนี่นะ” เบ็นจามินตอบก่อนที่ลูคจะเอื้อมมือไปอุดปากเพื่อนไว้จนเกือบไม่ทันการเมื่อเห็นกลุ่มผู้ตรวจตราเดินเลี้ยวหัวมุมมาอย่างประชั้นชิด


    พวกมันหายไปไหนกันนะ ไอ้เด็กผมทองนั่นวิ่งหนีเร็วอย่างกับลมกรดหรือว่ามันจะแอบขึ้นไปชั้น 3 แล้วแกได้ขึ้นไปหาดูข้างบนแล้วหรือยังหนึ่งในนั้นพูดแต่ลูคกลับบอกไม่ได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือคนไหน


    เวรแล้วสิ ชั้น 3 นั่นห้องท่านเบอมิวด์เสียด้วยถ้ามันขึ้นไปล่ะต้องยุ่งแน่ ๆ เรารีบขึ้นไปหาตัวมันให้เจอก่อนดีกว่าพวกแกคงเคยเห็นแล้วใช่ไหมว่าท่านเบอมิวด์ตอนโกรธน่ากลัวขนาดไหนอีกเสียงหนึ่งแฝงความสั่นเทาเอาไว้


           “เราควรตามไป” เบ็นจามินป้องหูบอกเขา

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in