(Toru's view)

"คุณลุงงงงงงงงงงงงงงงง!" หลานตัวแสบของผม ฮิโรกิ วิ่งมาหาผมพร้อมเอาจดหมายบางอย่างมาให้...

"บอกแล้วไง ว่าไม่ใช่ลุงน่ะ!"รอบที่แล้วนายทำฉันโดนตำรวจรวบไปแล้วนะ.. เจ้าเด็กแสบ..

"คุมครูบอกว่า ให้เอามาให้ล่ะ" เด็กน้อยยิ้มกว้าง

"แล้วคุมครูพี่สาวบอก ต้องมานะๆ ต้องมาให้ได้ด้วย"

คุณครูพี่สาว? คงหมายถึงคนอื่นมั้ง

ผมแกะซองจดหมายออก

'จดหมายเชิญ เยี่ยมการเรียนการสอน'

จริงด้วย...คุณน้ากับคุณลุงไปต่างประเทศ...

"ขอดูตารางเวลาก่อนนะ..." ผมพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู..

ดันว่างซะอีก.. ต้องหาตัวช่วย..

"รุกิ.. นายมีนัดอะไรจากโรงเรียนรึเปล่า?" ผมหันไปถามเจ้าหลานคนโต เผื่อจะไปแทนงานเจ้าเด็กแสบนี่

"ช่างผมเถอะน่า พี่โทรุน่ะ ไปดูงานเจ้าฮิโรกิไป..."

ให้มันได้อย่างงี้สิ...

.

.

.

วันเยี่ยมชมการเรียนการสอน

"ดูนั่นสิ! พ่อของเด็กคนไหนหรอ ทำไมหล่อจัง!"

"นั่นสิคะ! แหม ภรรยาต้องโชคดีมากๆเลยนะคะ มีสามีที่หล่อแบบนี้..."

เสียงเหล่าแม่บ้านที่มาร่วมงานกระซิบกระซาบกันดังสุดๆ

อยากจะหันไปบอกว่า คือ.... ผมยังไม่มีแฟนครับ.. แงง... ลูกก็ไม่มี..

ที่มาคือมางานหลาน.. /ปาดน้ำตาในใจ

ผมถอนหายใจอยู่พักนึง.. ก่อนจะเข้าไปนั่งที่นั่งของผู้ปกครอง..

ตอนนี้ เด็กๆกำลังอ่านเรียงความเกี่ยวกับ คนที่ชื่นชอบ

"ฮิโรกิคุง ตาเธอแล้วนะ.." ครูประจำชั้นผู้ชายท่าทางใจดีพูดขึ้น

"คร้าบบบบบบบ!" เจ้าเด็กแสบตอบรับ

"คนที่ผมชื่นชอบน่ะ เป็นคนที่โดดเด่นสุดๆเลยล่ะ!!"

อืม... ผมหรอ คงใช่แหละ ผมเลี้ยงหลายมาตั้งแต่เกิด

ผมลูบคางตัวเองแล้วยิ้มเงียบๆ..

"เป็นคนที่ถ้ามองแล้วจะเห็นถึงความน่ารักสุดๆเลยล่ะ"

น่ารัก...? ผมเนี่ยนะ... น่ารัก...

ไม่สิ... ไปหัดใช้คำว่าน่ารักมาจากไหน..

"เป็นคนที่กอดแล้วนุ่มนิ่มมากๆด้วยล่ะ!"

เดี๋ยว... เจ้าเด็กนั่นกับผมไม่ชอบกอดกันเท่าไหร่นิ.. เรียกว่าแทบจะตีกันตลอดซะมากกว่า...

"นั่นคือ!! อ๊ะ... คุมครู ผมขอไปพาเค้ามาได้มั๊ยครับ"ฮิโรกิพูด

ถึงปกติผมจะไม่ค่อยชอบความซนของหลานก็เถอะ แต่จะยอมให้ก็ได้นะ ครั้งนี้น่ะ

ผมจัดชายเสื้อเชิทให้เรียบร้อย ก่อนจะมองไปที่...

อ่าว... ฮิโรกิหายไป...

ตอนนี้เหล่าผู้ปกครองเริ่มฮือฮากัน

และผม... หน้าร้าว....

"นี่ไง!! ฮิโระจัง อ.1"

เจ้าเด็กแสบไปลากใครม๊าาาาาาาา!!

"แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" เด็กตัวเล็กร้องไห้ดังลั่น

และมีเด็กผู้ชายตัวเล็กอีกคนวิ่งตามมาจับแขนฮิโระจังไว้

"ฮิโรกิคุง!! คืนน้องเรามานะะะะะ!!"

"ทากะจัง ขอยืมแป๊ปเดียว เดี๋ยวเราพาไปคืนน่า" ฮิโรกิตอบ

"ไม่ได้นะ น้องเราเจ็บแล้ว น้องเราร้องไห้ใหญ่เลย"

แล้วก็กลายเป็นเรื่องของเด็ก 2 คนที่ทะเลาะกัน แย่งเด็กน้อยที่ชื่อ ฮิโระจังไปโดยปริยาย...

และผม... ที่หน้าร้าว... /ร้องไห้ในใจ

.

.

.

"เฮ้ออออ จบซะที"

ตอนนี้ผมรอฮิโรกิเลิกเรียน

จริงอยู่ที่ช่วงเวลานี้แม่ๆหลายคนก็จับกลุ่มคุยกัน เรื่องผมบ้าง เรื่องเจ้าเด็กแสบบ้าง..

ผมได้แต่ยิ้มแห้งรับ....

.

.

"นี่คุณลุง!!" เสียงใสๆเอกลักษณ์เฉพาะของเจ้าหนูที่เถียงกับเจ้าเด็กแสบดังขึ้น

"ใจเย็นๆก่อนนะทากะ" หนุ่มตัวเล็กตาตี่พยายามรั้งตัวเด็กตัวเล็กไว้

"นั่นสิ!โมริจัง! ถ้าเค้ามีปืนขึ้นมาจะทำไง" เด็กอีกคนพูดแบบกล้าๆกลัวๆ

"นาย.. ทากะจังสินะ" ผมพูดขึ้น

"อย่ามาเรียกชื่อง่ายๆนะ!" ทากะจังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุ

"เอ้อ! ฉันมีขนมอยู่4ชิ้น นายกินมั๊ย" ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าพร้อมหยิบขนมแล้วยื่นให้

"ขนมหรอ!"เด็กชายตาตี่เห็นขนมก็รีบหยิบมากิน...

"เดี๋ยวสิโทโมยะ! ถ้าเค้าใส่ยาพิษไว้ล่ะ" เด็กอีกคนพูดขึ้น

"อร่อยดีนะเรียวตะ อ่ะ! นี่!"โทโมยะคุงแบ่งขนมให้เรียวตะคุงกิน

"แล้วนายล่ะ ไม่กินหรอ" ผมถามเด็กที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม

"ไม่กินหรอก!! ฉันน่ะ!!"

โครก.....

เสียงท้องร้องของทากะจังดังขึ้น

"ทากะน่ะ แพ้นมแพ้ไข่ กินไม่ได้หรอก" โทโมยะพูดพร้อมเคี้ยวขนมในปาก

"นายจะไปบอกเค้าทำไมล่ะ" ทากะจังเอ็ด

"แต่ว่าถ้าไม่บอก เค้าก็จะเสียใจที่โมริจังไม่บอกเค้านะ"เรียวตะเถียง

"อืม... ฉันมีเยลลี่.. ทากะจังสนมั๊ย" ผมเสนอพร้อมหยิบเยลลี่สตอเบอรี่ออกมา

"ม... ไม่เอาหรอก ใครจะไปรับของจากคนแปลกหน้ากัน!!"

"โมริจัง.. ร่างกายไม่โกหกหรอกนะ" เรียวตะพูดพลางหัวเราะ

"ก..ก็ได้ เพราะเรียวตะขอร้องหรอกนะ" ทากะจังรีบคว้าเยลลี่จากมือผมออกไปกิน

.

.

.

"แล้ว พวกนายมีอะไรรึเปล่า" ผมถาม

"ผมจะมาสั่งสอนคุณ ให้คุณอบรมฮิโรกิดีๆหน่อย" ทากะจังพูดพร้อมตักเยลลี่เข้าปาก

"่แล้วจะทำยังไงหรอโมริจัง" เรียวตะถาม

"ไม่รู้..."

"...."

ห๊ะ.. เอ้อ.. เด็กนี่เนอะ

"....."

"ว่าแต่นายน่ะ เสียงเป็นเอกลักษณ์ดีจังเลยนะ"ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

"ใช่มะๆ โมริจังน่ะ ร้องเพลงเพราะมากๆเลยนะ" เรียวตะเสริม

"เรียวตะ!เงียบน่า" ทากะจังหันมาเอ็ด

"โฮ่? งั้นร้องให้ฟังหน่อยสิ"ผมหยอกเล่น

"งั้นขอร้องฉันสิ" ทากะจังพูดออกมา

เด็กหรอเนี่ย ท่าทางจะเอาแต่ใจสุดๆเลยนะ

"แต่ทากะ.. เค้าให้ขนมพวกเรานะ.."โทโมยะพูด

"อึก.."

"ช่ายๆ ม่าม๊าบอกว่า ถ้าใครให้อะไรเรา เราก็ควรตอบแทนเค้านะ..."เรียวตะเสริม

"รู้แล้วน่า... จะฮัมเพลงให้ก็แล้วกัน"ทากะพูด ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงออกมา

.

.

.

"โอ้... เสียงเพราะจริงๆแฮะ" ผมชม

"ธรรมดา ใครๆก็ร้องได้" ทากะจังพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

"โฮ่? งั้นนายมาร้องเพลงกับฉันมั๊ยล่ะ"

"หา?"

"ไว้ถึงเวลานายจะเข้าใจเองแหละ!" ผมพูดหยอกไป

"พูดแต่ไม่อธิบาย?เป็นตาลุงโรคจิตหรอ" ทากะพูด

"ตัวแค่นี้รู้รึเปล่าว่าแปลว่าอะไรน่ะ"

"ใครสนล่ะ.?. เอาขนมมาล่อเด็ก แถมยังไม่แนะนำตัวเอง.. ชื่อตาลุงโรคจิตไปเถอะ" ทากะจังพูดพร้อมทำหน้ายียวน

"รู้รึเปล่าว่าที่พูดออกมามันคืออะไรน่ะ"

"ใครสนล่ะ ตาลุงโรคจิต" ทากะจังตอบ

"โอ๊ะ!จริงด้วย... ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ คุณลุงโรคจิต" โทโมยะพูดพร้อมโค้งหัวให้

"เป็นชื่อที่เหมาะมากเลย!โมริจัง... ขอบคุณสำหรับขนมนะครับบ!! พี่ชายตาลุงโรคจิต" เรียวตะพูด

"ถึงเวลาไปแล้ว!บ๊ายบายตาลุงโรคจิต! หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก และเลี้ยงฮิโรกิคุงให้เลิกแกล้งน้องผมซะที"ทากะจังพูดพร้อมแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะวิ่งไป

"เป็นเด็กที่แสบจริงๆ" ผมสถบก่อนจะเดินไปที่รถ

.

.

.

"คุณลุงงงงงงงง!ไปเจออะไรมาหรอ" เจ้าเด็กแสบในที่นั่งข้างคนขับถาม

"หา?ทำไมคิดงี้น"

"เห็นแอบยิ้มอยู่นี่นา"ฮิโรกิตอบ

"ก็ไปเจออะไรน่าสนใจนิดหน่อยน่ะ"

"เอ๋! ต้องน่าสนุกแน่ๆเลย ยิ้มเป็นตาลุงโรคจิตเลย" ฮิโรกิพูด

"นายไปได้คำพวกนี้มาจากไหนน่ะ"

"ทากะจังสอนให้แหละ อ๊ะ! อยากกินไอติมล่ะลุงโทรุ"ฮิโรกิพูดก่อนชี้ร้านไอติมข้างทาง

".... เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก กลับบ้านเถอะ.."

"บู่ยยยยยยย! =3= ลุงอ่าาาา!"

"บอกว่าไม่ใช่ลุงไง เฮ้อออออ"

แต่น่าสนใจจริงๆนั่นแหละ

ทากะจังน่ะ...

.

.

.

END