ย้อนกลับไปตั้งแต่เราจำความได้ เราเองก็เป็นอีกคนนึงที่ "พยายาม" ในทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่อง ด้วยตัวเองมาตลอด โดยปราศจากแรงกดดัน หรือการบังคับใดๆจากที่บ้าน สิ่งเหล่านี้มันทำให้เราเป็นเรามาจนถึงตอนนี้ได้ หล่อหลอมเรามาจนเป็นคนๆนึง ที่มีความเชื่อในเรื่องของความพยายามด้วยตัวเองมาโดยตลอดนั้นเอง

       เอาจริงๆนะหลายครั้งเลยที่ความพยายามทำร้ายคนที่ตั้งใจแบบเรา ในบางทีที่มันดันผิดsituation

ตัวอย่างที่เห็นง่ายๆเลย ก็คงจะเป็นเรื่องของความรัก เอาจริงๆหลายครั้งหลายคราก็fail in love แบบเราพยายามแล้วนะ อารมณ์ตามที่ทวิตของแมรี่บอกไว้ว่า "หากคุณชอบเขา หมั่นไปเอาใจ" ทำนองนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนการทดลองอะ เราทำแบบเดิม เข้าหาแบบเดิม ทำตัวแบบเป็นตัวเองที่สุด แต่มันก็จะมีคนที่ไม่ชอบเรา และคนที่ชอบเรา หรือเรื่องอื่นๆเช่น การทำงาน ฟิลลิ่งประมาณว่า คนนึงพยายามทำงานแทบตายเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด แต่อีกคนก็แค่ประจบนิดหน่อยงานไม่ทำ แล้วก็หน้าตาหรือตำแหน่งที่ดีไป อะไรทำนองนี้ หรือสิ่งที่เราเพิ่งเจอมาคือการลองทำงานในสายที่เราไม่ถนัด เพียงเพราะเราคิดว่าเออเรามีความพยายามมากพอที่จะเอาชนะมันได้ แต่เปล่าเลยเราพยายามแล้วจริงๆ แต่มันไม่ต่างอะไรจากการที่ให้ปลาไปปีนต้นไม้อะ เพราะเราลืมนึกไปว่างานแต่ละงานก็มีทักษะของมัน สิ่งที่เราถนัดมันไม่ใช่สิ่งที่เราทำอยู่ ณ ตอนนั้น มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าพยายามไปแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ด้วยตัวอย่างที่ยกมา มันเลยเหมือนกับว่าความพยายามมันกลับมาทำร้ายเราในด้านความรู้สึก แบบว่าเห้ยท้อ เหนื่อย หมดกำลังใจ หมดไฟ พยายามไปทำไมวะ ฯลฯ แต่พอมานึกย้อนก็เลยรู้สึกว่า เออแค่ความพยายามอย่างเดียวไม่พอว่ะ ต้องได้จังหวะได้โอกาสที่เหมาะสมด้วย 

      สำหรับเราเรามองว่าความพยายามเป็นสิ่งที่ดีนะ ดีมากๆด้วย สิ่งที่ทำร้ายเราจริงๆคือความรู้สึกของเราเองมากกว่า เราจะคอยบอกตัวเองตลอดว่า เอาหน่าทำได้เท่านี้ก็ดีแล้วนะ เอาใหม่ๆอีกทีแล้วกัน แต่ถ้าบางทีมันหนัก หรือไม่ไหวแล้วจริงๆก็ไม่เป็นไรนะ ถอยออกมาก็ได้ คนเราก็ต้องมีแพ้กันบ้าง (เพื่อนคนนึงเคยบอกมา)  เราไม่จำเป็นต้องชนะไปซะทุกเรื่องนะ เราอาจจะเป็นLoserได้ในบางสถานการณ์ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นLoserไปตลอดนี่หน่า ตราบใดที่เราใช้ความพยายามของให้ถูกที่ถูกเวลาและถูกคน ซักวันนึงเราก็จะเป็นWinnerเอง :)