ต้นเดือนมีนาคม 2563 

"โหย แม่ ไม่อยากกลับเท่าไหร่ Covid ก็เริ่มมาแล้วด้วย"  เราเริ่มอ้างเหตุผล  Covid ก็เรื่องหนึ่ง การไปอยู่กับครอบครัวหลังจากไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายปีทำเอาเรา awkward เล็กน้อย 

แถมช่วงนั้นประเด็นการเมืองระหว่างเรากับที่บ้านก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ 

ขนาดคุยโทรศัพท์ยังชวนทะเลาะกันทุกวัน ทำเอาไม่อยากกลับบ้านนานๆ 

สถานการณ์ในไทยตอนนั้นยังไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ผู้ป่วยไม่เยอะ 

ที่ฮือฮาที่สุดก็เป็นคุณลุงคนขับรถแท็กซี่ที่ติดเชื้อมาจากผู้โดยสาร ทำเอาแตกตื่นไปช่วงหนึ่ง 

แต่ก็นั่นแหละ 

เหตุการณ์ตอนนั้นมันก็ดูควบคุมได้จริง ๆ 

ถึงแม้จะมีคำถามส่งไปถึงรัฐบาลทุกวันว่า ข้อมูลมันจริงป่ะวะ 

เมคข้อมูลขึ้นมา หรือปกปิดอะไรเรามั้ย มันดูแปลกไปหมด

ไม่เห็นการ take action อะไรเป็นชิ้นเป็นอันจากรัฐบาลสักอย่าง

คนโวยวายจนไม่รู้จะโวยวายยังไงว่าปิดเมืองงงงงงงงงงง หยุดรับนักท่องเที่ยวได้แล้ว

รัฐบาลนี่ก็บ่ยั่น ไทยแลนด์ต้องชนะ  

สุดท้าย เราก็แพคกระเป๋าสำหรับอยู่บ้านประมาณ 2 อาทิตย์กลับตราดบ้านเกิดเมืองนอน

และเราไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นข้าวของที่เราต้องใช้อยู่บ้านมาถึง 3 เดือน 

อึดอัดจะตายแล้วโว้ย