คือเหตุผลที่เราซื้อหนังสือเล่มนี้มาก็เพราะคำนำของผู้เขียนเลย เราชอบการเปรียบเทียบความรััักกับอนุภาคที่มีอำนาจทะลุทะลวงสูงและยากที่จะดักจับได้ และหนังสือเล่มนี้ก็เป็นเช่นนั้นสำหรับเรา พออ่านแล้วก็ทะลุทะลวงเราไปเลย5555 แต่บางฉากเราก็ชอบนะ อย่างเช่นเรื่องการตั้งปณิธาน เรื่องความรู้สึกของผู้ออกแบบกับพื้นที่ว่างบนโลกนี้ แต่พอจบเราไม่ได้รู้สึกซาบซึ้ง อิ่มเอมใจ หรือเจ็บปวดไปกับเรื่องราาวและตัวละครอ่ะ มันไม่รู้สิสำหรับเรามันรู้สึกงงๆ ไม่เข้าใจอ่ะ คือบางอย่างในเรื่องมันดูคิดจะเกิดก็เกิด มันดูไร้ทีมาที่ไป ทุกอย่างมันดูบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ อย่างเช่น อยู่ดีๆพระเอกก็เห็นวิญญาณของนักว่ายน้ำ แต่เราก็คิดว่ามันอาจจะเฉลยในทีหลังหรือเปล่า แต่พออ่านจบก็รู้เลยว่าไม่มี มันทำให้เรายังสงสัยอยู่ เราเลยยังไม่ได้อินกับหนังสือเล่มนี้และรู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเคเท่าไร แต่มันอาจแล้วแต่รสนิยมแหละ บางทีนี่อาจจะเป็นจุดประสงค์ของคนเขียนก็ได้ เขาอาจต้องการให้มันลึกลับ จับต้องไม่ได้ ไม่มีเหตุผล ซึ่งเราไม่ชอบแบบนั้น และอีกอย่างนึงคือการตั้งชื่อเรื่องว่า เพลงรักนิวตริโน แต่แบบมันดูไม่ได้เชื่อมโยงด้วยเพลงสักเท่าไหร่เลย พูดถึงหนังโศกนาฏกรรมซะมากกว่า แต่มันอาจจะเป็นแค่การเปรียบเปรยก็ได้มั้ง แต่สิ่งที่เราชอบก็มีนะ นั่นก็คือการใช้ภาษาและการใส่รายละเอียด เราคิดว่าเล่มนี้ภาษาสวย ลื่นไหลดี และใส่รายละเอียดเยอะ ในเรื่องของฉาก การนำบุคคลมากล่าวอ้าง และเรื่องของกินที่แบบอ่านแล้วอย่างไปกินอาหารจีนซะเดี๋ยวนั้นเลย คือเราว่าถ้าแยกอ่านเป็นบางฉากเราว่าดีอ่ะ ชอบภาษา แนวคิด แต่ถ้าอ่านรวมกันเป็นเรื่องเดียวทั้งหมดอ่ะมันยังลงมาไม่ถึงใจเรา ถ้าเปรียบเป็นเพลงก็อาจจะเปรียบกับเพลงที่เราชอบเพียงท่อนเริ่ม แต่ไม่สามารถให้เราชอบทั้งเพลงได้