มันลุ้นตรงลุงหลบมุมเสานี่แหละจ้า อยากให้หลบอยู่ตรงนั้นตลอดไปเลยได้มั้ย

      10 นาทีแรกของหนัง อาจจะทำให้งง สับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก ว่าใครเป็นใคร อะไรยังไง แต่สักพักจะเริ่มเกร็งแล้ว ดูไปก็ลุ้นไป จิกเล็บไปว่าใครมันเป็นหนอนบ่อนไส้กันแน่ว้าาาา ใครมันกล้าหักหลังลุงยูของช้านนน คือมองหน้าคนไหนก็ไม่กล้าไว้ใจใครแล้ว ขนาดกงยูนี่ยังแอบคิดในใจเลยว่า เอ๊ะ หรือลุงเองนั่นแหละที่เป็นตัวการ

     บทพี่ทำให้เราลุ้นเกือบตลอดทั้งเรื่องจริงๆ ยิ่งตอนอยู่บนรถไฟนะ โอ๊ยยยย นี่ก็เครียดกับเขาไปด้วย จะรอดมั้ย หรือยังไง กงยูกับรถไฟนี่มันคืออะไรอะ ถูกโฉลกกันดีนักแล มาผ่อนลงหน่อยก็ตอนท้ายแล้ว ที่แบบเอ้อ หายใจได้ทั่วแล้วนิดนึง ไม่งั้นตะคริวกินตายไปพอดี

      นักแสดงนี่คือ ไม่ต้องพูดถึงอะ เนียนไปด้วยกันทั้งเรื่อง ไม่มีใครโดดออกมาจากโทนเลย ไม่รู้จะอวยใคร เล่นดีหมด ฉากแรกที่ทำให้อึ้งคือ ฉากตบหน้า โอ้โห ตบกันได้สะเทือนเลื่อนลั่นมาก คนตบก็ไม่ยั้ง ตบซะหน้าสั่น ส่วนคนถูกตบก็อยู่ในบททหารดีมาก หน้านิ่งไม่ไหวติงตามแรงตบเลย มันทำให้ทึ่งมากว่านี่ผู้กำกับไม่ใช่เล่นๆ แล้ว ถึงเป็นฉากเล็กๆ แค่นี้แต่ไม่ปล่อยผ่าน ก็วางใจได้ทั้งเรื่องแล้ว ส่วนฉากทรมานนี่แอบปิดตาทุกฉาก อะไรมันจะโหดร้ายทารุณกันได้ขนาดนั้น ทำไมฉันต้องมาดูคนที่ฉันรักตกระกำลำบาก ได้รับทุกขเวทนาอะไรแบบนี้ด้วย

      ท้ายสุด ลุงกงยูในชุดสูท ผมเปิดเหม่งปาดเจลนี่คือหล่อลึก หล่อสุขุม หล่อนุ่มจริงๆ ใครจะว่าลุงเหมือนไดโนเสาร์ก็ช่างเถอะค่ะ อยากรับเลี้ยงไดโนเสาร์มากตอนนี้ ศุกร์นี้เจอกันในร่างกอบลินนะลุง ทำไมหนังลุงแต่ละเรื่องมีแต่เรื่องสะเทือนความรู้สึกหนักๆ ทั้งนั้นเลยล่ะ นี่ตามดูไปก็สะเทือนใจไปนะ หรือต้องไปดู coffee prince ล้างใจเอายังงี้เหรอ ยิ่งแก่ยิ่งดาร์คนะลุงอะ