“พี่ยังไม่ยอมแพ้ในตัวนายหรอกนะ”

     ข้อดีของเรื่องคือหนังทำเบย์แม็กซ์ออกมาได้ตลกและน่ารักมาก ตลกโดยธรรมชาติไม่ใช่ด้วยมุกที่อยากให้เราตลก เวลาที่เจ้าหุ่นตัวนี้ทำอะไรเราจะรู้สึกน่าเอ็นดูไปหมด จนอยากจะทะลุจอเข้าไปกอดแน่นๆ สักที รวมทั้งเหล่าเนิร์ดทั้งหลายที่ดูไม่น่าจะเป็นฮีโร่ได้ แต่ตัวหนังก็บอกให้เรารู้ว่า ฮีโร่ไม่จำเป็นต้องเท่ สวย หล่อ อะไรมากมายหรอก เนิร์ดๆ แบบพวกนี้ก็เป็นฮีโร่ได้ ขอให้มีจิตใจที่ดี คิดช่วยเหลือคนอื่น ก็เป็นฮีโร่ได้แล้ว 

     แต่สิ่งที่หนังจะทำให้คนดูมึนก็คือ ความเป็นเนิร์ดของแต่ละคนนั่นแหละ ศัพท์เฉพาะทางหรือคำศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ที่สาดรัว ๆ ออกมาตอนเปิดตัวเนิร์ดแต่ละคนนั้น ถ้าไม่ได้คุ้นเคยหรือได้ยินกันมาก่อน ก็จะเกิดอาการมึนได้ และคาแรคเตอร์เฟร็ด ที่บางทีก็บ้าและล้นเกินพวกพ้องไปในบางครั้ง

       โดยรวมแล้วชอบมาก ก่อนเข้าไปดูไม่ได้หวังว่าหนังจะดีมากมายอะไร แต่ช่วงท้ายกลับทำให้น้ำตาซึมได้ หนังเหมาะกับทุกวัย ไม่ใช่แค่เด็กเท่านั้น ประทับใจเวลาที่ทาดาชิบอกกับฮิโระว่า “พี่ยังไม่ยอมแพ้ในตัวนายหรอกนะ” มันสะท้อนให้เราคิดว่า คนเราก็ต้องการคนคอยให้กำลังใจ เชื่อใจ คอยอยู่เคียงข้างและผลักดันเราในเวลาที่ท้อแท้แบบนี้สักคนหนึ่ง และสิ่งเหล่านี้ก็หาได้จากคนในครอบครัว เพื่อนฝูงรวมถึงคนรอบตัวของเรา 

        และคนที่เรารักไม่ได้จากเราไปไหน เขายังอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ ตราบใดที่เรายังไม่ลืมเลือนเขาไป อาจจะเป็นคำพูดที่ดูสวยหรูไปบ้าง แต่ฮิโระก็ได้พิสูจน์ผ่านบททดสอบอันสำคัญมาแล้วว่าประโยคนี้ไม่ได้เกินจริงไปเลย เราไม่สามารถทวงคืนชีวิตของคนที่จากไปให้กลับมาได้ แต่เราสามารถใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้าด้วยการจดจำความรักและความดีของคนที่จากไปไว้ในความทรงจำ เขาก็จะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปในความทรงจำของเรา

        ชอบมุกที่ล้อว่าให้เราบอกระดับความเจ็บปวดของเรามาจากระดับ 1 – 10 ว่าตอนนี้เราเจ็บปวดระดับไหน ซึ่งใครจะไปมีสมาธิกับอารมณ์ในการวัดระดับความเจ็บปวดของตัวเอง ในเมื่อร่างกายหรือจิตใจของเรากำลังเจ็บปวดอยู่ ก็เป็นมุกที่จิกกัดวิธีการวัดความเจ็บปวดทางการแพทย์ได้ตลกดี ส่วนของฉากที่เป็นเมืองซานฟรานโซเกียวก็ไม่นึกว่าจะทำออกมาได้ดีขนาดนี้ เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงว่าจะมีการเอาซานฟรานซิสโกกับโตเกียวมารวมกันได้ น่าทึ่งจริง ๆ ที่ได้เห็นสะพานของเมืองซานฟรานซิสโกและโตเกียวทาวเวอร์อยู่ในเมืองเดียวกัน 

"I’m satisfied with your care"