ท้องฟ้าไม่เคยสดใสนับตั้งแต่วันที่เธอจากไป

เธอคือดุจดวงตะวัน

ส่วนตัวฉันคือท้องฟ้า

" ท้องนภาไร้ตะวัน ฉันไร้เธอ ไม่ต่างกัน

เวหาหมองหม่นขาดแสงสุริยา รอวันหวนคืน "

ไร้แสงอาทิตย์ หยาดฝนพรั่งพรูคล้ายน้ำตา

ท้องฟ้าร้องไห้ สักวันน้ำคงท่วมโลก

ขอเพียงเธอดวงตะวันกลับคืนมา

ฤดูฝนคงผันแปรเปลี่ยน

 .

เสียงคร่ำครวญราวกับฟ้าผ่า

ฟาดลงตรงกลางอกทะลุทะลวงหัวใจไม่เหลือชิ้นดี

ผ่าครั้งเดียวก็เจ็บเจียนตาย

ใยความเศร้าจึงเจ็บปวดเช่นนี้

แตกสลาย

.

ร้าวรานและรวดร้าว

เธอฉันแยกจาก

ถวิลหาแม้ไม่มีหวัง

ร้องไห้จนกลายเป็นสายธาร

แหล่งน้ำแห่งความเศร้า

ดำดิ่งลงถึงห้วงความเจ็บปวด

เย็นยะเยือกไร้ไออุ่น

 คิดถึงท้องฟ้าในวันนั้นเพราะวันนี้ไม่มีเธออีกแล้ว...