เช้าวันใหม่แม้จะสดใสหรือฝนตกหรืออะไรก็ตามสิ่งที่ผมก็คือการนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินจากสถานีหนึ่งไปลงอีกสถานีเพื่อเข้าตึกของบริษัทไปฝึกซ้อมและเรียนคลาสต่างๆที่บริษัทจัดไว้ให้ ผมเข้าบริษัทตั้งแต่เวลา 09.00 – 22.00 ในทุกๆ วันอยู่ที่นี่นานกว่าใช้ชีวิตที่บ้าน อยู่กับเพื่อนๆเด็กฝึกบ่อยกว่าเจอหน้ากับพ่อและแม่อีก ทุกอย่างก็เพื่อสิ่งที่เราฝัน ...ทุกวันที่ฝึกก็เหมือนกับผมนั้นคอยต่อสู้กับตัวเองอยู่ตลอดเวลาบางครั้งผมเองก็อยากจะร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลอะไร มันน่าขำสินดี ฮ่าๆ ...

            ดูเหมือนวันนี้ผมเองจะมาก่อนคนอื่นๆในห้องซ้อมไฟและแอร์ยังไม่ได้เปิดเลยสักตัว ผมเดินเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆที่มีกระจกติดบานใหญ่อยู่กับกำแพงอีกด้านหนึ่งของห้อง ผมยืนนิ่งมองตัวเองในกระจกและก็อดคิดไม่ได้ว่าเรามาทำอะไรที่นี่ตลอด 4 ปีที่ผ่านมากันวะ ?... เห้อออออออออ ~ 

            “มาไวจังวะ? ออกจากเด็กฝึกไปเป็นยามเหอะเขารับสมัครอยู่น่าจะรุ่งเชื่อกู” คำทักทายจากไมค์ที่เปิดประตูเข้ามาเห็นผมที่ยืนอยู่กลางห้อง

ไมค์เป็นเด็กฝึกหัดรุ่นเดียวกันกับผมก็มาถึงมันเป็นลูกครึ่งไทย – อเมริกา หน้าตาตรงตามพิมพ์นิยม ความสามารถแรป สกิลร้อง และเต้นพอใช้โดยรวมก็โอเคมาตรฐานอยู่ในระดับที่ดีแต่ผมก็งงว่าทำไมมันถึงยังไม่ได้เดบิวต์สักทีอยู่เป็นปู่เฝ้าห้องฝึกกับผมมาโดยตลอด

           “เออน่าสนใจเดี๋ยวกูลงไปเขียนใบสมัครเลย”ผมตอบไมค์กลับก่อนที่เดินเอากระเป๋าไปเก็บที่ตู้ที่ตั้งอยู่ซ้ายสุดริมห้อง 

           “ถ้ามึงจะเขียนจริงเดี๋ยวกูวิ่งลงไปเอาใบสมัครมาให้เลยครับ”นอกจากเป็นลูกครึ่งหล่อ และเก่งแรปแล้ว ไมค์ก็ยังคงเป็นคนที่กวนจุดจุดจุดมากๆ ...สงสัยเพราะข้อนี้มั้งที่ทำให้มันไม่ได้เดบิวต์ 

            “ดูรักเพื่อนจังเลยนะไมค์นะ ...”ผมเดินไปก่อนคอมันก่อนที่จะพูดพร้อมยิ้มและกัดฟันเพื่อแสดงความจริงใจเหลือเกิน 

            “เยส ... ไอรักยูมากๆมายเฟรนนนนนนนนน” ไมค์ดันตัวเองออกก่อนที่จะตอบคำถามที่จริงจังสุดๆของผมเมื่อกี้พร้อมกับเอามือมาแนบแก้มผมทั้งสองข้างแล้วถูไปมาทำให้ชีพจรที่เท้าผมกระตุกอย่างรุนแรง

               “พี่ๆ หวัดดีทำไรกันอะ”ในขณะที่เตรียมง้างทาบาจะถีบไอ้ไมค์ ก็ได้มีคนเปิดประตูขึ้นมากล่าวทักทายและนั้นคือบอมผู้ที่ช่วยชีวิตไอ้ไมค์ไว้ก่อนที่มนั้นจะฆ่ามันตายก่อน          

บอมหรือบอมบอมเด็กฝึกที่พึ่งเข้ามาช่วงต้นปีดีกรีน๊ตไอดอลชื่อดังผู้ที่วันๆรีวิวครีม รีวิวสินค้า ก็รวยกว่าผมทั้งชิวตแล้วโดยรวมบุคลิกก็เป็นเด็กผู้ชายน่ารักๆ ที่น่าจะได้ใจสาวๆ มากมาย ความสามารถเต้นการร้องดี การแรปเท่ากับศูนย์ถึงติดลบแม้จะมีความเพียบพร้อมในด้านการเดบิวต์ทุกอย่างแต่บอมนั้นดันมาได้เข้าบริษัทหลังจากที่พึ่งเดบิวต์วงไปก่อนหน้านั้นเพียง2 เดือนเอง ทำให้บอมเองก็ต้องมาติดอยู่การเป็นเด็กฝึกต่อไป ...

“โอโห้... ว่าแล้วทำไมวันนี้ฟ้าครึมๆ มึงมาไวนี่เองปกติเห็นสายตลอด”ไมค์หันไปให้ความสนใจกับบอมที่มาไวซึ่งปกติเด็กคนนี้มาสายแทบจะทุกวัน ทุกครั้งทุกงาน ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามมันก็จะสายอยู่เสมอ

“สวัสดีครับทุกคนวันนี้มาไวกันจัง” ธีร์ที่เปิดประตูตามบอมเข้ามาติดๆพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าในห้องมีคนมาถึงเยอะซึ่งปกติแล้วในเวลาเช้าขนาดนี้บางทีมีเพียงแค่ผมกับธีร์สองคนที่พึ่งจะมาถึงด้วยซ้ำ

ธีร์เป็นถือว่าเป็นน้องเล็กสุดในทีมเด็กฝึกตอนนี้เป็นนักศึกษาแพทย์และก็ยังดำรงตำแหน่งเดือนคณะ ส่วนตัวน้องคนนี้จะเรียกแบบวงเคป๊อป็คือวิชวล(ตำแหน่งหน้าตาของทีม) ความสามารถการร้อง เต้น พอใช้ แต่ระดับหน้าตาเต็ม 10ก็ได้ประมาณ 9.5 และทางค่ายก็ค่อนข้างดันธีร์ไปทางการแสดงเป็นหลักแต่ติดตรงที่ธีร์แข็งยิ่งกว่าท่อนไม้ ก็น่าจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลว่าทำไมเด็กหน้าตาระดับนี้ก็ยังคงอยู่ในห้องซ้อมของเด็กฝึกเหมือนกันกับผม

              “พวกพี่มาสายไม่เท่าไหร่แต่มึงมาช้านี้แปลกนะ”ผมถามกับธีร์ที่ปกติแล้วเขาเป็นนที่ค่อนข้างมาไวตลอด

               “วันนี้ที่บ้านไม่ได้มาส่งผมอ่ะพี่ผมนั่งรถไฟฟ้าหลงอยู่ตั้งนาน” ความคนรวยบ้านมีอันจะกินรถอะไรก็หลงไปหมด

               “คราวหลังก็โทรถามพวกพี่ๆเอาก็นะ”ผมบอกกับคุณหนูธีร์ที่แสนอ่อนต่อโลกเผื่อคราวหลังหลงอีกจะได้มีคนช่วยเหลือ ..ช่างน่าสงสารจริงๆ

               “ครับผม ว่าแต่พี่สกายยังไม่มาอีกเหรอครับ”ธีร์ถามขึ้นเมื่อเขาบอกไปรอบๆ ยังคงขาดสมาชิกในทีมไปอีกคน

               ปัง!เสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามาไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง 

               “เชี่ย!”ทุกคนในห้องต่างก็สะดุ้งตกใจกับเสียงประตูที่ถูกผลักแรงขนาดนั้นทำให้ทุกพร้อมใจกันหันไปดูที่ประตูว่าเกิดอะไรขึ้น

               “ไอ้สกาย!”ไมค์ตะโกนขึ้นเมื่อหันไปแล้วพบกับ สกายเพื่อนอีกคนในทีมที่เป็นต้นต่อของการผลักประตูเข้ามาเสียงดังลั่นห้อง

              สกายเป็นสมาชิกอีกคนที่ค่อนข้างฝึกมานานพอๆ กับผมและไมค์ห่างกันเพียงไม่กี่เดือน สกายเป็นคนที่มีความสามารถด้านร้องที่สูงมากแต่ทักษณะด้านอื่นค่อนข้างแย่ก็เลยทำให้ติดอยู่ที่ห้องนี้เหมือนกัน

               “ไอ้สกายมึงเปิดประตูไรแรงขนาดนั้นวะ... พวกกูตกใจหมด ถ้าทำกระจกแตกกูไม่หารเท่านะบอกเลย” ไมค์พูดในขณะที่สกายเองก็ยืนก้มหน้าหอบอยู่หน้าประตูเหมือนอย่างกับคนเจอผีแล้วรีบวิ่งหนีมา

               “คือ ... อ่ะนี้ เอาไปอ่านเหนื่อยไม่ไหวแล้ว”  สกายเดินหอบๆ เข้ามาพร้อมกับส่งมือถือให้มือให้ไมค์ก่อนที่จะล้มลงนอนแผ่อยู่กลางห้อง

               “อะไรวะ ...” ไมค์รับมือถือมาหน้าจอเปิดหน้าเว็บข่าวหนึ่งไว้อยู่ และข่าวนั้นก็คือข่าวของบริษัทเรา ...

บริษัท RMเอ็นเตอร์เทนเมนสัญญาลงทุนร่วมกับกับสองบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศจีน และเกาหลีใต้เพื่อทำการโปรโมท และเปิดลาดสู่เอเชียอย่างเป็นการจะจัดการแถลงข่าวสัปดาห์หน้าทั้งนี้ทางค่ายจะเปิดตัวศิลปินกลุ่มใหม่สำหรับบุกเบิกตลาดเอเชียอีกด้วย

               ศิลปินกลุ่มใหม่ ...เด็กฝึกที่เหลืออยู่ในบริษัทก็มีแค่เรา 5 คน ... ที่เก็บไว้นานเพราะเพื่ออะไรดีๆแบบนี้เหรอ? สวรรค์เข้าข้างผมสักที ... ขอบคุณวันดีๆแบบนี้เหลือเกิน

             "พวกเธอทั้ง 5คนไปที่ห้องประชุมชั้นบนด้วยจ๊ะ ประธานมีเรื่องประชุมด่วน รีบตามพี่มาเลยจ้ะ"พี่เลขาที่เปิดประตูเข้ามาในขณะที่พวกเรากำลังอึ้งกับข่าวการเปิดตัวศิลปินกลุ่มใหม่ของบริษัทอยู่เยงที่พี่เลขาบอกเหมือนกับเสียงของสวรรค์ที่ผม ไม่สิที่พวกเราทุกคนต้องการมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

            “โอเคครับผม” บอมบอมตอบรับด้วยใบหน้าที่สดใสยิ่งกว่ากรที่ได้งานรีวิวครีมพร้อมกัน10 กวว่าตัวเสียอีก ...

            พวกเราทั้ง 5คนเดินออกจากห้องซ้อมมุ้งหน้าไปที่ลิฟต์ที่อยู่ห่างจากห้องไม่เท่าไหร่นักก่อนที่จะรีบกดลิฟต์ขึ้นไปชั้น 21 ของบริษัทเพื่อไปพบกับข่าวดีที่พวกเรารอคอยมาแสนนาน

             เมือถึงชั้น21 ประตูลิฟต์เปิดออกโดยอัตโนมัติ เราเดินตามพี่เลขาออกจากลิฟต์เพื่อมุ้งตรงไปที่ห้องของท่านประธานหน้าห้องมีเด็กผู้ชาย 5 คนนั่งเรียงกันอยู่สงสัยอาจจะเป็นเด็กที่ถูกเรียกตัวมาออดิชั่นละมั้ง แต่หน้าตาคุ้นๆ แฮะแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน  ...หรืออาจจะเคยเจอเมื่อก่อนตอนประกวดร้องเพลงมั้งช่างมันเถอะตอนนี้ผมอดใจไม่ไหวที่จะฟังข่าวดีนั้นแล้วถึงแม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าจะได้เดบิวต์แต่ถ้าได้ฟังจากปากของท่านประธานเองมันก็จะสามารถดีใจได้อย่างเต็มที่ร้อยเปอร์เซ็นต์ 

            “ท่านประธานคะ เด็กๆ มาแล้วค่ะ”พี่เลขาบอกกับประธานทันทีที่เปิดประตูห้อง

            “เข้ามาเลย”ท่านประธานบอกกับพี่เลขาก่อนที่พี่เลขาจะเดินนำพวกเราเข้าไปในห้อง

            ในห้องมีท่าประธาน และอีก 2คนน่าจะเป็นตัวแทนจากค่ายเพลงอีก 2 ประเทศ ที่พวกเราได้เห็นในข่าวเมื่อกี้เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้แน่นอน นอกจาก พวกเราจะได้ ... “เดบิวต์”นี้มันยิ่งกว่าที่วาดฝันไว้อีก ได้เดบิวต์ที่ได้ร่วมงานกับอีก 2ประเทศด้วยนี้มันสุดยอดเกินกว่าที่ผมคิดไว้มากเหลือเกิน

            “สวัสดีครับท่านประธาน”พวกเราทุกคนกล่าวทักทายท่านประธานพร้อมกัน   ซึ่งมันเป็นทำเนียบของบริษัทนี้อยู่แล้วที่เด็กฝึกจะต้องเคารพและกล่าวสวัสดีท่านประธานก่อนเสมอและทำเป็นอัตโนมัติเมื่อเจอท่าน

            “พวกนายน่าจะรู้นะ ว่าฉันเรียกมาทำไมเห็นข่าวกันแล้วสินะ แต่ก่อนอื่นเลยฉันขอแนะนำ 2 คนนี้ให้พวกนายรู้จักก่อนแล้วกัน คนนี้คือคุณจาง เป็นตัวแทนบริษัทเพลงจากเกาหลีใต้ และด้านนี้คือคุณเหว่ยตัวแทนจากบริษัทบันเทิงจากประเทศจีนทั้งสองได้เซ็นต์สัญญาร่วมกับบริษัทเราเพื่อทำการโปรโมทผลงานเพลง ละคร และสื่อบันเทิงอื่นๆกับบริษัทของเราเพื่อนำนำบริษัทของเราก้าวสู่ระดับเอเซีย”ท่านประธานแนะนำคนที่อยู่ข้างๆ ท่าน ทั้งสองคนคุณจางเป็นผู้หญิงลุคอยู่สมาร์ทเหมือนถอดแบบออกมาจากหนังนักสืบไม่มีผิดส่วนคุณเหว่ยเป็นผู้ชายมีดูมีอายุลุครวมๆแล้วเหมือนผู้พันเคเอฟซีไม่ผิดเพี้ยนเช่นกัน

            “สวัสดีครับ”พวกเราทักทายคุณจางและคุณเหว่ย

            “สาวัดดิ”ทั้งคุณจางและคุณเหว่ยเองทักทายเรากลับด้วยภาษาไทย สำเนียงชาวต่างชาติอย่างแท้จริง

            “เอาละพวกนายคงอยากรู้แล้วสินะว่าฉันจะพูดกับพวกนายว่าอะไร ใช่มั้ย?” ท่านประทานทำไมลีลาแบบนี้ละครับผมเกร็งไปหมดแล้ว

            “อยากฟังจากปากของท่านประธานมากกว่าครับผม”บอมพูดขึ้นต่อจากท่านประธาน

            “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาละๆฉันจะบอกจากปากฉันเองฟังดีๆ ละ”

            “ครับ”ทุกคนต่างพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

            “ต่อจากนี้พวกนายทุกคนจะได้รับโอกาสเดบิวต์“

สิ้นสุดประโยคที่ท่านประธานพูดออกมาผมรู้สึกเบาและดีใจมากในขณะเดียวกันผมก็อยากจะร้องไห้ออกมา ในที่สุดผมก็ได้ทำความฝันของผมให้เป็นจริงสักทีทุกคนต่างส่งเสียงร้อง และกอดกันด้วยความดีใจ การพยายามซ้อมพยายามเต้นมาตลอดของพวกเราไม่ได้ศูนย์เปล่า หรือไร้ประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

 “ฟังให้จบก่อน ...”ท่านประธานพูดขึ้นท่ามกลางเสียงแห่งความดีใจของพวกเรา ห้องที่ส่งเสียงร้องเมื่อกี้กับก็เงียบลงในทันใด

            ทุกคนให้ความสนใจไปที่ท่านประธานอีกครั้งและตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำพูดที่เหลือที่ท่านประธานจะพูดต่อจากนี้

            “ต่อจากนี้พวกนายทุกคนจะได้รับโอกาสเดบิวต์ถ้าพวกนายอยู่รอดในการแข่งเซอร์ไวเวิลของค่าย” ท่านประธานพูดด้วยใบหน้าและรอยยิ้มที่ผมเข้าใจคำว่ายิ้มชั่วร้ายที่แท้จริงมันเป็นแบบนี้เองสินะ

            ".........................................................ห๊ะ!!!!!" พวกตกใจจนอุทานออกมาพร้อมกัน

            ก่อนที่พวกเราทุกคนตกอยู่ในความเงียบเหมือนคอมพิวเตอร์ที่แรมน้อยประมวลผลคำสั่งไม่ทันผมว่าคงไม่ใช่แค่ผมที่รู้สึกอยากจะเดินไปทุบโต๊ะ หรืออยากจะกระโดดลงมาจากชั้น 21แต่ทุกๆ คน ในทีมก็น่าจะรู้สกเหมือนเหมือนผมกันแน่ถ้าบอกว่าจะให้แข่งเซอร์ไวเวิลแต่แรกก็คงไม่รู้สึกเจ็บเท่านี้เลย

            “คือเรา 5 คนต้องแข่งกัน? ผมว่า 5คนมันก็กำลังพอดีนะครับน้อยกว่านี้มัน ... ” ไมค์พูดขึ้นมายังไม่จบประโยคท่านประธานเองก็แทรกขึ้นมาทันที

            “ใช่ 5 คนพอดีมากๆฉันก็เลยหาคนมาร่วมแข่งเซอร์ไวเวิลในครั้งนี้เพิ่มอีกด้วย เลขาเรียกเด็กๆ เข้ามา”ประธานพูดแทรกขึ้นมา คำพูดนั้นยิ่งทำให้เราทั้ง 5 คนอึ้งมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว

            “ได้ค่ะ” พี่เลขาตอบรับคำสั่งของท่านประธานก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู“ทั้ง 5 คนเข้ามาด้านในได้ค่ะ”พี่เลขาเรียกคนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาตามคำสั่งของท่านประธาน

ซึ่งแน่นอนทั้ง5 คนที่ผมเห็นก่อนเข้าห้องนั้นไม่ใช่เด็กใหม่ที่ถูกเรียกมาอดิชั่นแต่พวกนั้นคือคนที่จะเข้ามาเป็นคู่แข่งของพวกเรา ...

            ทั้ง 5คนนั้นเดินเข้ามาและยืนอยู่ข้างๆ พวกเรา 1 ในนั้นคือคนที่ผมคุ้นหน้าแต่นึกไม่ออกแต่ที่รู้ผมไม่ชอบขี้หน้าทั้ง 5 คนนี้เลยขู่แข่งที่จะทำให้ความฝันของพวกเรายากขึ้นไปอีกขั้น

            “ทั้ง 5 คนนี้คือคนที่ฉันคัดมาเองกับมือว่าจะมาร่วมแข่งกับพวกนายเรื่องความสามารถต่างๆพอๆ กับพวกนายทั้งหมดแน่นอน ไม่มีใครเก่งหรือด้อยไปกว่ากัน แต่เรื่องอื่นๆฉันไม่รู้ด้วยนะ เอาเป็นใครพวกเขาแนะนำตัวเองแล้วกันเริ่มที่นายก่อนเลยริมสุด”ท่านประธานพูดพร้อมกันให้คนที่อยู่ริมสุดข้างๆ ประตูเริ่มแนะนำตัวก่อน

            “เราเก้า อายุ 20 ความสามารถร้องและก็เต้น”

เก้า... ดูธรรมดาๆ คนนี้น่าจะไม่ใช่คู่แข่งที่น่ากลัวเท่าไหร่ถ้าเทียบกับทีมของผมทั้งหมดแล้วลุคและอะไรต่างๆ ยังคงเป็นรองพวกเราทั้ง 5 คนอยู่ไม่น้อย  

            “ฉันเจฟนะ พึ่งจบมาจากเมกาอายุ 22ความสามารถก็แรป”

คนนี้ละงานหนักของไอ้ไมค์ที่แท้จริงถึงหน้าตาจะไม่ลุคฝรั่งแบบไมค์แต่ความคูลและความเท่แบบผู้ชายหลายๆ คนอยากจะเป็นและสาวๆ หลายๆ คนก็ชอบอาจจะทำให้ไมค์ถึงกับหนาวได้เลย

            “หวัดดีผมคิม อายุ 19ความสามรถพิเศษเต้นแล้วก็ภาษาจีน และภาษาญี่ปุ่น”

ความสามารถด้านภาษา... ถ้าเต้นได้ดีมากๆ ก็อาจจะกลายเป็นคนที่ทางบริษัทร่วมทุนสนใจอย่างแน่นอนยิ่งต้องโปรโมทหลายประเทศในเอเซียคนนี้ถือว่าได้เปรียบมากคนหนึ่งเลย 

            “ฉันชื่อ ซอง อายุ 21 ก็ทำได้ทุกอย่างนะ”

            คนที่ผมคุ้นหน้า ซอง ...ผมจำได้แล้วละ นี่มันคือหนึ่งในสมาชิกวงไอดอลที่เกาหลีใต้ที่ดังๆเมื่อหลายปีก่อนถ้าไม่ติดว่าเคยเดบิวต์มาก่อนการแนะนำตัวแบบนี้คงจะหน้ามั่นไส้ไม่น้อยแต่พอรู้ว่าคือใครมันก็ทำให้พวกเรามองหน้าสื่อสารกันอย่างรู้ใจ และรับรู้ทันทีว่าคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ

              และแล้วก็มาถึงคนสุดท้ายที่ใส่แมสปิดไว้ เขาค่อยๆ เปิดแมสออกเมื่อถึงคิวที่เขาต้องแนะนำตัวและแล้วเมื่อพวกเราทุกคนได้เห็นใบหน้าเต็มๆ ของเขาก็ทำให้พวกเราทั้งหมดตกใจละอึ้งไปตามๆ กัน คนที่ปรากฏต่อหน้าเราคือ เทป นักแสดงซีรีย์ที่กำลังดังอยู่ในช่วงนี้และเคยเป็นเด็กฝึกในทีมเดียวกับเรา ที่ทิ้งพวกเราไป ...

            “สวัสดีทุกคนฉันคงไม่ต้องแนะนำอะไรมากหรอกเนอะ ยินดีที่พบกันอีกครั้งนะ” เทปพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากผมที่เห็นเองก็ทำได้เพียงกำหมัดตัวเองไว้แน่ๆ เท่านั้น ...

            “เอาละๆ จริงๆนี้ก็เซอร์ไพส์นะอาจจะตกใจกันสำหรับพวกนายทั้ง 5 คน แต่ขอให้เต็มที่กับการแข่งนะแล้วก็ตอนนี้เริ่มถ่ายทำแล้วล่ะ กล้องก็ซ้อนไว้เต็มห้องฉันเลย เดี๋ยวเลขาฉันจะพาพวกนายไปที่ชั้น11 ซึ่งจะเป็นสตูดิโอ และห้องซ้อมตลอดการถ่ายทำของพวกนาย และก็ลงไปพวกนายก็จะได้ภารกิจเลย” ท่านประธานพูดขึ้นหลังจากที่เทปแนะนำตัว

            “เดี๋ยวนะครับแต่ ...”ผมพยายามจะสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ และรูปแบบรายการทียังไม่ได้แจ้งเราเลยแม้แต่น้อยอยู่ๆก็จะเอาผมลงเข้าไปการแข่งดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ ?

            “เอ่อลืมบอกไป”ประธานพูดขึ้นในขณะที่ผมเองกำลังจะถาม ทำไมชอบแทรกตลอดเลยนะ ...

            “พวกนายทั้ง 5 คนจะถูกรวมกับเด็กฝึกหัดใหม่อีก 5 คนและทำการแข่งขันเซอร์ไวเวิลของค่ายเพื่อหาศิลปินกลุ่มใหม่ แข่งกันเพื่อหาผู้ชนะ 5คนและเดบิวต์ ส่วนคนที่แพ้สัญญาเด็กฝึกจะสิ้นสุดทันที”

            ให้ตายถอะ ...ถ้าไม่ชนะความฝันสลาย และทุกๆ อย่างก็ศูนย์เปล่าเหรอ ?

            “ใครที่ไม่ต้องการแข่งก็เก็บของเก็บกระเป๋าแล้วมาเซ็นต์ยกเลิกสัญญากับฉันเลยนะ ฉันมีรายชื่อสำรองอีกเยอะเอาละเลขาพสเด็กๆ ไปได้” ประธานพูดส่งท้ายก่อนที่จะบอกกับพี่เลขาให้พาพวกเราไปชึ้น11

            “รับทราบค่ะ ทุกคนตามพี่มา”

            พวกเรา และพวกนั้นเดินก็ตามพี่เลขาออกห้องไป5 คนนั้นก็อาจจะดูปกติใช่สิก็ไม่เห็นจะทำอะไรมากก็รู้อยู่แล้วว่ามาเพื่อแข่งแต่พวกเราที่เหมือนมีความหวังจากข่าวและไม่รู้อะไรมาก่อนวันนี้มันหลายอารมณ์ที่พุ้งเข้าใส่เหลือเกิน แล้วผมจะทำอย่างไงต่อไปการแข่งต่อกับเปอร์เซ็นต์ที่จะชนะหรือแพ้อันไหนมันมากน้อยกว่ากันนะ ?คู่แข่งที่ไม่ธรรมดาชื่อเสียงที่พวกนั้นมีมาด้วย ผมจะเอาชนะได้อย่างไง หรือผม “ควรจะถอดตัวออกจากรายการและจากบริษัทนี้” ผมจะทิ้งความฝัน แล้วไปใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วๆ ไปจะดีกว่าหวังลมๆแล้งๆ กับรายการนี้มั้ย?

.

.

.

สมองผมว่างเปล่า

ใครที่เล่น dek-d  ให้กำลังใจกันได้ที่ลิ้งค์นี้เลย: https://my.dek-d.com/inlovesnsd/writer/view.php?id=1705696

ส่วนใครเล่น ธัญวลัย ลิ้งค์นี้จ้า : http://www.tunwalai.com/story/195592/trainee-survival-%E0%B9%81%E0%B8%82%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%9D%E0%B8%B1%E0%B8%99