ฉันไม่เคยปฏิเสธ ไม่เห็นด้วย หรือคัดค้านใด ๆ ไม่เคยเลย จะว่ามันเป็นนิสัยของฉันก็อาจจะใช่ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลที่ฉันไม่โต้แย้งหรือทักท้วงเป็นเพราะฉันไม่อยากขัดขวางสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังเป็นไป ฉันชอบการมีส่วนร่วมเงียบ ๆ สังเกต รับฟัง และทบทวน แบบนี้มันง่ายต่อการใช้ชีวิตดี อย่างน้อยก็ไม่ค่อยมีใครถามความเห็นฉัน เพราะพวกเขารู้คำตอบดีที่สุดอยู่แล้ว ถามฉันไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร

การไม่เคยปฏิเสธของฉันนำไปสู่ความหายนะที่แม้ฉันจะไม่ค้างคาติดใจอะไร แต่อีกฝ่ายก็ไม่ให้อภัยฉันอีกเลย

ฉันไม่ปฏิเสธเมื่อเพื่อนต่างเพศร่วมชั้นเรียนสมัยมัธยมปลายคนหนึ่งชวนฉันไปกินข้าว เขาก็ดูน่าคบหา ไม่มีพิษมีภัย แถมยังไม่เกเรด้วย แต่ฉันก็ไม่เคลือบแคลงอะไรที่วันนั้นเขาพาฉันไปกินร้านอาหารราคาแพง และไม่ยอมให้ฉันหารค่าอาหาร ฉันไม่ปฏิเสธของขวัญตามเทศกาลต่าง ๆ ที่เขาซื้อให้ เขาชวนไปไหนก็ไป อยู่กับเขาก็สนุกดี ฉันไม่เคยปฏิเสธแม้เขาจะให้ในสิ่งที่ฉันไม่ได้ขอ ฉันเพียงแต่ยิ้ม ขอบคุณ และรับไว้

เขาทำดีกับฉันอยู่จนถึงช่วงเดือนสุดท้ายของม.หก เขาเริ่มถามคำถามแปลก ๆ กับฉันว่า เราเป็นอะไรกัน ฉันชอบเขาไหม ที่ผ่านมาเราเป็นมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า ฉันสงสัยมากว่าทำไมเขาถึงถามอะไรแบบนั้น ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเราเป็นอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

เราห่างหายจากกันไปบ้างช่วงเข้ามหาลัย แต่เขาก็ยังคอยติดต่อและทักทายมาเรื่อย ๆ แต่คำถามของเขาก็มักจะเดิม ๆ ว่าเราเป็นอะไรกัน เราเป็นมากกว่าเพื่อนใช่ไหม จนฉันเก็บความสงสัยไม่ไหวจึงถามออกไปว่า ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเราเป็นอะไร

หลังจากนั้น...

เขาก็หายสาบสูญไปจากชีวิตฉัน เหมือนว่าโลกของฉันไม่เคยมีเขาอยู่ แล้วฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าตัวเองเสียเพื่อนดี ๆ คนหนึ่งไป และเขาจะไม่มีวันกลับมา

ฉันมักจะนึกถึงเรื่องนี้ทุกครั้งที่มานอนเล่นริมสระน้ำอย่างเช่นวันนี้

ฉันชอบก้มลงมองฟ้าและเงยหน้ามองยอดไม้ จินตนาการว่าน้ำในสระคือท้องฟ้าและต้นไม้คือสนามหญ้าผืนกว้าง โลกที่ทุกอย่างกลับตาลปัตรเป็นสถานที่น่าพิสมัย ในโลกแห่งจินตนาการใบนี้ของฉันเต็มไปด้วยคำว่า"ไม่" ที่นี่ฉันสามารถปฏิเสธทุกอย่างที่ตัวเองคิดได้ เหมือนอย่างที่ฉันปฏิเสธว่าตัวเองเคยทำร้ายใครคนหนึ่งโดยการไม่ปฏิเสธ ฉันเก็บทุกความคิดที่ฉันไม่เห็นด้วยมาขยำ ๆ แล้วก็เขวี้ยงทิ้ง

ถ้าผืนน้ำกลายเป็นท้องฟ้าได้ ความรู้สึกที่เขามีต่อฉันก็ไม่ใช่เรื่องจริง ถ้ายอดไม้กลายเป็นทุ่งหญ้า ความรู้สึกของฉันที่ไม่ตรงกับเขาก็ไม่ใช่เรื่องผิด

ฉันมักจะถูกชมว่าเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เพราะฉันไม่เคยคัดค้านผู้ใหญ่ในเรื่องใดเลย ฉันตั้งใจทำทุกอย่างตามที่ทุกคนบอก ชีวิตในชีวิตจริงแบบนั้นของฉันมันง่ายมากเลยล่ะ แทบไม่ต้องคิดอะไรก็ใช้ชีวิตได้สบายๆ

ข้อดีของการเป็นคนไม่ชอบคัดค้านหรือปฏิเสธคือฉันมักจะได้รับความไว้วางใจจากคนอื่น ถ้าให้เปรียบตัวเองเป็นหนังสือประเภทไหน ก็คงบอกได้ว่า เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นที่รวบรวมอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ไว้หนาเตอะ ถึงตัวฉันเองจะว่างเปล่าแต่คนอื่นก็มักจะนำเรื่องราวมาเล่าให้ฟังและเติมเต็มความว่างเปล่าให้โดยที่ฉันไม่รู้ตัว

ชีวิตฉันง่ายดีใช่ไหมล่ะ ฉันเป็นที่รักของผู้ใหญ่และเพื่อน ๆ จะมีอะไรดีกว่านี้อีก ชีวิตฉันแฮปปี้สุด ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น ก็เหมือนวันนี้ ฉันมานอนมองยอดไม้หรือทุ่งหญ้าในจินตนาการริมสระ และปฏิเสธทุกสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ ฉันกรีด ฉีก และขยี้มันจนเละ แล้วฉันก็รู้สึกอิสระขึ้นทุกครั้ง

ฉันไม่รู้จักความเศร้าหรอก อะไรแบบนั้นไม่มีอยู่จริง ถึงฉันจะได้มันมาจากการรับฟังเรื่องราวของคนอื่น แต่ความเศร้าไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลยสักครั้ง มันคงไม่อาจเพิ่มพูนขึ้นในใจโล่ง ๆ และสมองกลวงโบ๋ของฉันได้ มันแค่ผ่านมาและผ่านไป

ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอจนฉันต้องปัดน้ำฝนที่ดวงตาออก ฝนตกในดวงตาฉันบ่อย ๆ ก็ดีนะ มันทำให้ดวงตาฉันชุ่มชื้นและชโลมใจฉันให้ชุ่มฉ่ำ แปลกแฮะ วันนี้ฝนตกหนักกว่าทุกวัน ฉันปาดน้ำฝนออกจากตาแค่ไหนก็เหมือนฝนจะยิ่งตกหนักมากเท่านั้น แบบนี้ใจฉันจะชุ่มฉ่ำเกินไปหรือเปล่า น่ากลัวว่ามันจะท่วมใจ

ฉันละสายตาจากทุ่งหญ้ายอดไม้กลับไปมองท้องฟ้าบนพื้นน้ำ และพบว่ามันมีสีแดงถูกหยดลงในน้ำ สายตาของฉันพร่ามัวด้วยฝนในตาที่ตกหนักและความไม่แน่ชัดของสิ่งที่กำลังเป็นไป สีแดงข้นนั้นยังคงไหลลงสระน้ำไม่หยุดหย่อน ฉันมองสีแดงเข้มค่อย ๆ เจือจางลงแล้วยิ้มออกมา

มันสวยงามเหมือนท้องฟ้ายามอาทิตย์อัสดง ฉายแสงแดงเจิดจ้าไปทุกทิศ ฉันจ้องมองอาทิตย์สีแดงข้นในน้ำจนตาพร่า วันนี้ช่างเป็นวันที่งดงามเหลือเกิน วันที่แสนอิสระและโดดเดี่ยว วันที่ฉันจะได้สงบสุขเสียที

เป็นตะวันตกดินที่ตราตรึงที่สุดเลย

ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชีวิตอันแสนสุขของฉัน

Cr. cover image: Rochefort's Escape by Edouard Manet