ผมเพิ่งวางสายวีดิโอคอลแบบไม่ค่อยเต็มใจเพราะรู้สึกเหมือนยังคุยไม่จบแต่จอห์นดันขอเบรค แถมยังไล่ผมไปสงบสติ ให้ถามตัวเองว่าที่ระเบิดอารมณ์ใส่เพื่อนมันช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือเปล่า เขาถามผมว่าลืมช่วงชีวิตแย่ๆที่ต้องลาออกจากโรงเรียนไป  rehab แล้วใช่มั้ย ทำไมผมถึงคุมตัวเองไม่อยู่บ่อยขึ้นทุกที ไอ้คำถามโลกแตกแบบ WhyHim, Why This, Why Now? ยิ่งถาม ยิ่งโมโหเองไม่ใช่เหรอ 

            ก็จริงของเค้า ใครมันจะไปรู้ว่านากาโมโตะยูตะกลับมาทำไมตอนนี้

            ผมอุตส่าห์รีบส่งคลิปเสียงภาษาญี่ปุ่นไปแปล offer ค่าแรงแบบ double แต่ฟรีแลนซ์เค้าดันบอกว่าต้องเสียเวลาทำ transcription ก่อน ถึงจะส่งไปแปลอีกทีเพื่อความชัวร์ เพราะงั้นสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้ก็คือรอ 

            รอไปสิ ทำไมต้องโมโห แต่เอ๊ะ เมื่อตอนเย็นผมกินอะไรแทบไม่ลงเลยนี่ เป็นไปได้มั้ยว่าผมหิวมากก็เลยอารมณ์เสีย ไม่ได้ขี้หึงขี้หวงอะไรหรอก (พูดไปงั้นแหละ ขี้เกียจหลอกตัวเองแล้ว)

         ที่จริงอาหารที่นายคนนั้นทำมันก็ออกมาดูดีสมราคาคุยมาร์คกินซะเยอะเลย ห่อกลับมาตุนไว้อีกต่างหาก แต่ผมกินไม่ลงไง เท็นจังเองก็กินนิดหน่อยตามมารยาท ส่วนนายคนนั้นแทบไม่แตะอาหารของตัวเองซักคำ พอปากว่างก็เลยเอาแต่รื้อฟื้นอดีต น่ารำคาญแค่ไหนลองคิดดู ทุกอย่างบนโต๊ะอาหารดูมีสตอรี่ไปซะหมด ตั้งแต่สีของจานชาม เมนูสุดโปรด เมนูต้องห้าม ไปจนถึงวิธีการหั่นต้นหอม ไม่มีใครถามก็นำเสนออยู่นั่นแหละ เท็นจิคุงชอบแบบนั้น เท็นจิคุงไม่ชอบแบบนี้  How annoying!

            ป่านนี้ มาร์คคงหลับไปนานแล้ว ผมไม่อยากส่งเสียงดังรบกวนเลยเดินเงียบๆไปห้องครัวแบบไม่เปิดไฟ สองจิตสองใจว่าจะไปเคาะห้องเท็นจังดีมั้ย อยากรู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงตอนนี้ ตั้งแต่กลับมา เราก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเพราะเท็นจังดูเหนื่อยๆ ส่วนผมเองก็ไม่อยากพาล กลัวตัวเองพูดจาไม่น่ารักใส่ผู้ปกครอง  บรรยากาศระหว่างเราเลย awkward อีกแล้ว เหมือนต่างคนต่างเลี่ยงที่จะคุย ถ้าไม่ได้มาร์คคอยถามเรื่องโน้นเรื่องนี้คงยิ่งอึดอัด

            จำได้ว่าประโยคสุดท้ายก่อนแยกย้ายห้องใครห้องมันก็คือ‘พรุ่งนี้เตียงจะมาส่งพร้อมเฟอร์นิเจอร์ ต้องมาช่วยกันจัดห้องนอนใหม่’ ก็ดีนะ มาร์คไม่ต้องนอนโซฟาหน้าทีวีแล้ว แล้วเท็นจังจะซื้อโซฟาเบดมาทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจ แต่ไม่กล้าถาม

             สรุปผมดื่มนมไปหนึ่งแก้ว ที่จริงมันควรเป็นเบียร์ซักกระป๋องกับบุหรี่อีกซักมวนมากกว่า เฮ้อ ยอมเป็นเด็กดีเพื่อเค้าขนาดนี้ เค้าจะรู้บ้างรึเปล่าว่าเราจริงจัง

            ตอนเดินกลับห้อง ผมเห็นไฟนอกระเบียงเปิดอยู่ เท็นจังยังไม่นอนหรือตื่นแล้วก็ไม่รู้ ผมเห็นเค้านั่งพิมพ์อะไรบางอย่างต่อเนื่องยาวๆไม่เว้นช่วง ไม่น่าจะแชทกับใครอยู่หรอก เหมือนพิมพ์งานหรืออีเมลมากกว่า แต่ทำไมต้องมาพิมพ์ในแท็บเล็ทแถมยังนั่งตากลมหนาวอยู่นอกระเบียง ทำไปทำไม อยากดูดาวเหรอ

            ความรู้สึกแรกคือ..อยากเข้าไปกอด

            แต่จากเหตุการณ์หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาผมว่า..ทั้งผมทั้งเท็นจังอาจจะต้องการเวลาเพื่อทบทวนตัวเอง ผมก็เลยตัดใจเดินเข้าห้องมาเขียนไดอารี่ รออีเมล์จากคนแปลคลิป เพราะยังไงก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว

             TY

02:07 AM