“พี่ต่อไหวมั้ย” สีหน้าเป็นกังวลของคนข้างๆตัวที่ไม่ยอมห่างเขาไปไหน แม้เขาจะพยายามบอกแล้วว่าอยู่ห่างกันก็ได้เพราะกลัวอีกคนจะติดหวัดเอาเจ้าตัวก็ไม่ยอม มันทำให้เขายิ้มบางๆได้

แต่อีกคนคงไม่เห็นเพราะเขาใส่แมสอยู่

“ไหวสิ” เขาพยักหน้าให้ แต่ชลธรเป็นคนเชื่อคนยายกตั้งแต่เมื่ิอไหร่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะเอามือสวยที่เขาชอบหนักชอบหนามาทาบที่หน้าผากเขา

“พี่ต่อโกหก” ธนภพไม่เถียง เพราะจริงๆเขาไม่ไหวมากๆตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าเขาอยากที่จะนอน ไอการที่ไข้มันขึ้นไปเรื่อยๆแบบนี้ไม่ใช่การดีเท่าไหร่กับการมานั่งซึมอยู่ในห้องซ้อมแบบนี้

“พี่รอก่อนได้มั้ย อีกครึ่งชั่วโมง” หลังจากชลธรลองเข้าไปคุยกับครูซ้อมเต้นก็ได้ความมาว่าพวกเขาสามารถพักผ่อนได้ในอีกครึ่งชั่วโมง เขาส่งสัญญานมือโอเคไปให้ก่อนจะหลับตาลงทันที

“พี่ต่อ”

“พี่ต่อตื่นก่อน” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดทำให้เขาต้องฝืนลืมตาขึ้นมามอง คิ้วคนตรงหน้ายังขมวดกันไม่คลายไปไหน สีหน้าดูเป็นกังวลมากขึ้นไปอีก

“กลับกัน” เขาพยักหน้าให้ก่อนจะพยายามฝืนร่างตัวเองลุกโดยมีอีกคนช่วยเขาตลอดทั้งทาง

รู้สึกแย่เหมือนกันแหะ เหมือนเป็นภาระให้น้อง

เวลาที่คนแข็งแรงป่วยทีนึงแล้วละก็นะ

เป็นหนักเลยทีเดียว

ชลธรเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำนี้ก็ตอนที่อีกคนมานอนซมที่ห้องเขาต่อแบบนี้นี่แหละ ไอความพยายามที่จะพาอีกคนไปอาบน้ำดูจะยากมาก แต่ก็ต้องทำ

“ห้ามหลับในห้องน้ำนะพี่ต่อ” เขาตะโกนบอกให้อีกคน แม้ว่าจะโดนสวนกลับมาว่าเขาเองไม่ใช่รึไงที่เคยนอนก็เถอะ

แต่ตอนนั่นเขาสบายดีไม่ใช่คนป่วยขนาดนี้ไงเล่า

ทั้งที่บอกให้อาบแค่สิบนาทีตอนนี้เกือบๆยี่สิบนาทีแล้วอีกคนยังไม่ออกมา จิตใจเขาเริ่มเป็นกังวลจนต้องลองไปเคาะประตูดู

“พี่ต่อ?”

“กัป” ตอบเพียงแค่นั้นแล้วก็เงียบไป สุดท้ายทนไม่ไหวเขาถึงตัดสินใจผละประตูเข้าไป

“จะยืนเป็นพระเอกเอ็มวีทำไมเล่าออกมา”

“เข้ามาช่วยพยุงหน่อย” ไม่รู้ว่าแกล้งหรือจริงสุดท้ายชลธรก็ต้องเปียกไปพร้อมกับอีกคนก่อนจะได้อาบน้ำจริงซะอีก

“หนาวว่ะ”

“ยี่สิบห้าเองอ่ะพี่” ปกติอีกคนไม่ใช่คนขี้หนาว แต่เพราะตอนนี้มันไม่ปกติเพราะงั้นผ้าห่มสองชั้นที่ให้ไปก็ยังไม่พอ ยาก็กินแล้วแต่คงยังไม่ออกฤทธิ์แน่ๆ

“เพิ่มให้หน่อยดิ”

“ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวร้อน” ชลธรเริ่มให้อภิสิทธิ์ของเจ้าบ้านแล้ว ธนภพเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะกวักมือเรียกอีกคนที่กำลังยืนดูแอร์ให้มาให้ๆ

“เฮ้ยพี่ต่อทำไรเนี่ย” พอเข้าใกล้ในรัศมีที่เอื้อมถึง คนบนเตียงก็จัดการดึงให้อีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ไอร้อนจากที่อีกคนแผ่ออกมาจนคนโดนกอดรู้สึกได้

“อย่าขยับเยอะดิปวดตัว”

“ก็แล้วจะกอดทำไมเล่า”

“เขาว่าเนื้อห่มเนื้อหน่ะอุ่นดี”

“.....”

“ไม่ชอบหรอ” เพราะกลัวน้องจะอึดอัดเลยลองถามออกไป ถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะยอมปล่อย

“ก็ไม่ใช่ไม่ชอบ”

“งั้นแสดงว่าชอบ”

“คิดไปเองอ่ะ!” เปลือกตาปิดราวกับไม่ได้อยากรับรู้ต่อจากนี้ ปล่อยให้คนในอ้อมแขนโวยวายอยู่คนเดียว

.

“อ้าวกัปทำไมเป็นหวัดอ่ะ” เมื่อมาถึงห้องซ้อมเขาก็ครูสินเต้นทักทันที เขาพยักหน้าให้ด้วสความอ่อนแรง แมสที่ปิดใบหน้าไว้ถูกใส่งานตามที่มันเคยบอกไว้ข้างหลัง

ใช่เขาป่วยเป็นไข้ ส่วนอีกคนก็คืิอ

“ต่อทำไมหายเร็วจังวะ”

“พอดีได้ยาดีอ่ะพี่”