คนตัวสูงที่ทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มที่กับการเท้าคางเพื่อมองเจ้าคนตัวเล็กกว่าทำหน้าหมาอ้อนใส่

“ไม่เอา”

“โหย เถอะนะๆๆๆๆ” แต่อีกคนใช่ว่าจะลดละความพยายามที่จะให้อีกคนใจอ่อน วชิรวิชญ์ถอนหายใจดังเฮือกจนเพื่อนตัวเล็กเผลอตกใจ

ไอขวัญอ่อนเอ้ย

“มึงอยากไปก็ไปเองดิแจ็ค” แจ็คกี้เบ้ปากเป็นเชิงบอกกลายๆว่าไม่เอาหรอก

กะอีแค่ให้ไปเข้าค่ายเป็นเพื่อนแค่นี้มันจะยากอะไรขนาดนั้นละ

“มึงก็รู้กูจะเหงา”

“มึงมีเพื่อนคนเดียวรึไง”

“ใช่” จักรินตอบแบบไม่คิดด้วยซ้ำ ก็เขาหน่ะใช่ว่าจะเพื่อนเยอะที่ไหน คุยก็คุยได้กับทุกคนหรอกแต่ถ้านับสนิทจริงๆก็คนเป็นคนตัวโตที่เริ่มทำท่าเห็นใจเขานิดๆแล้ว

“เขาว่าพี่หมอน่ารักนะ”

“แล้วยังไง” ศูนย์ ศูนย์ ความพยายามของเขากลายเป็นศูนย์ทันทีเมื่อเห็นอีกคนยังปฏิเสธแน่วแน่ขนาดนี้ เขาก็คงต้องยอมแพ้สินะ

“โอเค งั้นไปส่งลงชื่อก็พอ” ริวพยักหน้าตอบรับ ถึงไม่ได้ไปด้วยแต่อย่างน้อยก็ไปส่งเพื่อนไปลงชื่อที่ใต้ตึกก็คงพอใจแล้วละมั้ง

บรรยากาศของการประชาสัมพันธ์ค่ายต่างๆที่ทางมหาวิทยาลัยได้จัดขึ้นเพื่อให้เด็กๆที่มีความสนใจได้เข้าไปเรียนรู้หรือได้พบเห็นว่าจริงๆแล้วไอคณะที่อยากได้มันตรงกับความชอบของตัวเองจริงๆมั้ย เขาหน่ะอยากได้วิศวะอยู่แล้ว มันเป็นความฝันที่มีแต่ไหนแต่ไรเพราะงั้นไอค่ายพวกนี้เมินไปได้เลย ส่วนเพื่อนตัวเล็กเขาก็ยังลังเลว่าจะเข้าคณะไหนดี

หมอเนี่ยก็เป็นหนึ่งในคณะที่สนใจของมัน เพราะงั้นเข้าไปดูบรรยากาศก่อนก็คงไม่แปลก

“ขอโทษนะครับลงชื่อค่ายคณะแพทย์ลงชื่อที่ไหนครับ” ริวสะกิดคนที่ยืนหันหลังให้เขา ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนอยู่ในหน้ง

จังหวะที่ทุกอย่างรอบตัวมันช้าลง ช้าลง

จนกระทั่งหยุดนิ่ง

เหลือเพียงแค่คนตรงหน้าที่ส่งยิ้มหวานมาให้เขา

“ที่พี่ก็ได้ครับ กี่คนละ”

“สองคนครับ”

.

.

.

“ไหนบอกไม่อยากไปไง” จักรินโคตรจะงงกับเพื่อนตัวเองเลย แม้จะดีใจที่ได้เพื่อนไปค่ายด้วยซักทีแต่มันก็แปลกที่คนปฏิเสธเขาแบบหัวชนฝาอะไรมาดลใจให้อยากไปเอาซะดื้อๆ

แถมวันที่มาค่ายยังมาเช้ากว่าเขาอีกแหนะ

จนกระทั่งได้เห็นสายตาของเพื่อนมองไปที่คนคนหนึ่ง

คนที่กำลังช่วยเพื่อนๆของตัวเองแบกน้ำแบกขนมเพื่อเอาไปให้น้องๆอย่างพวกเขากินระหว่างพักเบรกสายตาเหลือบไปมองป้ายชื่อพี่เขาซักนิดนึง

“พี่กัปตัน” คนตัวโตสะดุ้งเมื่ออยู่ๆอีกคนก็พูดชื่อคนที่เขากำลังมองอยู่

ใช่เขาก็เห็นชื่อแล้วเหมือนกัน

“น่ารักดีแหะ”

“ยุ่งว่ะ” จักรินอยากจะขำก๊ากออกมาดังๆกับอาการหวงของเพื่อนตัวเอง ก็แค่ชมเองนะเฮ้ย

แยกย้ายไปตามสีดีกว่า

.

“พี่ชื่อกัปตันนะครับ เป็นพี่สีของน้องนะครับ” รอยยิ้มหวานที่ถูกส่งมาอีกแล้วแม้จะไม่ใช่เพื่อเขาโดยตรงแต่มันก็ทำให้เคลิ้มได้เหมือนกัน ริวตีหน้านิ่งมองพี่สีตัวเองแนะนำตัวแม้จริงๆเขาอยากจะยิ้มแล้วเขย่าแขนอีกคนมากกว่า ยินดีที่ได้รู้จักมากๆนะครับ แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เขาเผลอดึงหน้าขนาดนี้

“เดี๋ยวเราจะไปเดินดูตามฐานที่จัดนะครับเดินระวังกันด้วยนะ” พูดแล้วก็เดินนำเด็กในกลุ่มไปคนอย่างวชิรวิชญ์ที่ไม่ได้สนใจไอเรื่องพวกนี้จริงๆ ก็ขอมองแล้วรั้งท้ายอยู่แบบนี้แล้วกัน

“ไม่สนุกหรอ”

“เฮ้ย” ไม่คิดว่าคนที่เดินนำอยู่ จะกลายมาเป็นยืนข้างเขาแบบนี้ ฐานนี้เป็นฐานวิชาอะไรซักอย่างซึ่งเขาไม่ได้ฟัง ให้เด็กในกลุ่มสามารถดูได้ทั่วห้องเพราะงั้นเขาก็เลยมายืนมองท้องฟ้าข้างนอกแบบนี้ ไม่ได้คิดว่าจะมีคนมายืนด้วย

โดยเฉพาะพี่เขา

“เบื่อหรอน้อง ริว” กัปตันเหลือบมองชื่ออีกคนเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นอีกคน เขาว่าเขาก็สูงแล้วนะทำไมเด็กสมัยนี้โตเร็วจังนะ สูงจนเขาต้องถอยออกมาซักนิดเพื่อไม่ให้ต้องเงยหน้ามอง

“ก็นิดนึงครับ” พอเห็นพี่ดูหน้าเศร้าไปนิดนึง เขาก็แทบจะเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน

“แต่ก็น่าสนใจดีครับ ไม่เคยรู้มาก่อน”

“ใช่มั้ยละ เนี่ยนะตรงนี้มันจะเป็น…”อยู่ๆเขาก็ได้ไกด์ส่วนตัวมาซะงั้น มาให้มองเพลินๆแบบนี้เขาก็ชอบสิ

“กินข้าวด้วยนะริว” ยิ้มหวานอีกแล้ว ริวขยับตัวเองให้มีพื้นที่พอสำหรับอีกคน โรงอาหารคณะที่ดูเล็กลงไปนิดเหมือนต้องบรรจุคนหลายๆคน เพราะงั้นที่ในการกินเลยจำกัดไปด้วย

หอม

กลิ่นของอีกคนมันดูเฉพาะตัวมากแต่เขานิยามมันว่าหอมแค่นั้น ทั้งที่ทำกิจกรรมาเกือบทั้งวันแท้ๆแต่กลับหอมอยู่ได้ยังไงนะ

.

.

“วันสุดท้ายแล้วพี่จะประกาศขวัญใจชาวค่ายแล้วนะครับ” สามวันสองคืนที่ผ่านมาเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสนุกมากมั้ยอันที่จริงคือเขาสนใจแค่คนคนเดียวเท่านั้น คนที่กำลังจัดแจงสายสะพายกับดอกไม้โง่ๆเพื่อเป็นของขวัญให้กับขวัญใจชาวค่ายอยู่

ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งได้รู้ว่าอีกคนน่ารักโคตรๆ

จนอยากจะหวงไว้คนเดียว

“มึงว่าใครจะได้วะ” ริวหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ตั้งแต่แยกสีไปทำกิจกรรมเป็นกลุ่มแล้วก็แค่ตอนนอนที่ได้เจอกันถามขึ้น

“ไม่รู้ว่ะ” เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

“น้องริวสีเขียวทีมพี่กัปตันนะครับ” เจ้าของชื่อดูงงๆไม่น้อยแต่ก็ยอมลุกไปเพราะเริ่มรำคาญเจ้าเพื่อตัวเล็กที่ดูดีใจกว่าเขาซะอีก

ตาคมมองคนที่กำลังใส่สายสะพายให้เขาพร้อมกับเอาดอกไม้ให้ รอยยิ้มที่เขาได้รับมันมานับไม่ถ้วนตั้งแต่เข้าค่ายมาแต่เขายังคงไม่รู้จักพอกับมันได้ถูกส่งมาอีกครั้ง

“ยินดีด้วยนะ”

“ครับ”

“เอาละเสร็จแล้ว” ชลธรกำลังภาคภูมิใจกับสายสะพายของตัวเองมากโดยไม่ทันได้สังเกตสายตาที่คนเลย

“พี่กัปตันครับ”

“หืม?”

“เดี๋ยวเลิกค่ายแล้วขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”

“ได้สิ”

.

โรงอาหารที่คึกคักแน่นไปด้วยผู้คนวันนี้กลับเงียบเหงาลงเมื่อค่ายจบลงแล้ว วชิรวิชญ์ยืนมองพี่ๆที่กำลังเก็บของต่างๆให้เข้าที่ ทั้งที่เขาควรกลับบ้านได้แล้วด้วยซ้ำแต่เพราะเขากำลังรอใครบางคนอยู่ต่างหาก

“รอนานมั้ย” แก้มของคนตรงหน้าดูแดงระเรื่อคงเพราะอากาศที่ร้อนและยังต้องทำกิจกรรมใช้แรงอีก เขาหยิบขวดน้ำที่ยังเย็นอยู่ยื่นมาให้

รออีกคนดื่มน้ำเสร็จแล้วค่อยพูดละกัน

“ผมชอบพี่” ขี้เกียจที่จะอ้อมค้อมแล้วเลยพูดให้มันจบๆไป ก็รู้ว่าไอเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันแค่แปปเดียวแต่เขาก็พอจะมั่นใจว่าชอบอีกคน แน่ละ ถ้ามันไปต่อได้ก็คงดี แต่ถ้ามันไม่ได้ก็ไม่ได้เสียดายขนาดนั้น

แต่ก็หวังละนะ

“ผมรู้ว่าเราเจอกันแค่ไม่กี่วัน ผมก็แค่อยากบอก ผมกลับละครับ” พูดเสร็จเจ้าเด็กตัวสูงก็หมุนตัวเตรียมกลับทันที ไม่ทันจะได้ฟังอะไรจากอีกคนด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวสิ” มือของคนอายุมากว่าจับแขนอีกคนไว้ไม่ให้ไป

“ยังไม่รู้อีกรึไงที่พยายามชวนคุยอ่ะเพราะอะไร”

“...”

“ถ้าไม่ใช่เพราะชอบอ่ะ”

โอเค วันนี้เขามีคนกลับบ้านด้วยแล้วสินะ