Title :: てるてる坊主 

Couple :: Jooheon x Changkyun

*** Twitter :: @bmontmont || #น่ารักจูเอ็ม ***

.

.

.

13 เมษายน 2559...

ร่างสูงของจูฮอนกำลังเผชิญอยู่กับฤดูร้อนของประเทศไทยที่ขึ้นชื่อเรื่องอากาศที่อบอ้าว เขามองหาที่หลบฝนก่อนจะวิ่งเข้าไปยืนอยู่หน้าร้านไอศกรีมน่ารักๆ

ฝนกำลังตั้งเค้าที่ดูเหมือนว่าอีกไม่นานหากไม่หาที่หลบ คงจะต้องเปียกเป็นแน่... แค่คิดว่าจะต้องเปียกในวันที่เหนื่อยล้าขนาดนี้ ร่างสูงของจูออนจึงรีบหาที่หลบก่อนที่ฝนจะเทลงมาเสียก่อน

"คุณครับ เหมือนพายุจะเข้าเลย ฝนคงจะตกหนักแน่ๆ เข้ามาหลบฝนข้างในร้านผมก่อนก็ได้นะครับ" เสียงร่างเล็กของชางกยุนที่เปิดประตูกระจกออกไปหาใครอีกคนที่ยืนอาศัยหน้าร้านคาเฟ่ไอศกรีมของตัวเองเพื่อหลบฝนเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส...

ในเวลาที่ฝนตกพายุเข้าขนาดนี้... รอยยิ้มน่ารักนั่น น่ามองจนเขาเองถึงกับเผลอยิ้มออกมาได้

"ครับ ขอรบกวนหน่อยนะครับ" จูฮอนเอ่ยตอบยิ้มๆ ก่อนจะเดินตามร่างบางเข้าไปในค่าเฟ่ไอศกรีมนั่น...

ร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีนมๆ ดูน่ารัก ด้านในสุดเป็นที่วางเคาน์เตอร์และตู้ไอศกรีมที่บรรจุไอศกรีมหลากรส หลากสีสัน มองดูแล้วตัดกับสีของร้านที่แต่งให้เป็นโทนอ่อนๆ

"โกโก้ร้อนครับ" แก้วโกโก้ขนาดเล็กถูกเลื่อนให้ร่างสูงที่มองมันอย่างสงสัย

"ขอบคุณนะครับ" จูฮอนเอ่ยตอบ ก่อนจะยกแก้วโกโก้ขึ้นดื่ม พร้อมกับยิ้มบางๆ ส่งให้ร่างเล็ก

"มาทำธุระแถวนี้หรอครับ" เสียงน่ารักดังขึ้นอีกครั้งเพื่อไม่ให้บรรยากาศในร้านดูเงียบจนเกินไป

"แค่ผ่านมาน่ะครับ... แต่ฝนดันมาตกแบบนี้ ผมเลยต้องมารบกวนคุณ" ร่างสูงของจูฮอนเอ่ยตอบ เขามองใบหน้าของใครอีกคนที่มีรอยยิ้มประดับตามปากเล็กนั่นอยู่ตลอดเวลา

"คุณชอบหรอครับ..." เสียงของจูฮอนฉุดคิ้มเรียวของคนตัวเล็กให้ขยับชิดกันเล็กน้อย ก่อนจะเอียงคอด้วยความสงสัย

"ชอบที่ฝนตกหรอครับ" เมื่อดูท่าว่าอีกคนคงจะงงกับประโยคคำถามของเขา ร่างสูงจึงเลือกเอ่ยถามใหม่อีกครั้ง

สภาพอากาศแย่ขนาดนี้... ทำไมถึงไม่รู้สึกเบื่อบ้างนะ คนอะไรจะยิ้มได้ตลอดเวลาแบบนี้...

"อ๋อ จะว่าชอบก็ใช่ครับ... ถึงมันจะทำให้อะไรติดขัดไปบ้าง แต่ฟ้าหลังฝนกับอากาศมันบุริสุทธิ์น่ะครับ ผมก็ชอบนะ เหมือนว่าฝนช่วยพัดอะไรหลายๆ อย่างออกไปน่ะครับ" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มและมองออกไปด้านนอกของกระจกร้านใสๆ

ร่างสูงของใครอีกคนคงจะไม่รู้ตัวเลยว่า เขากำลังเผลอมองภาพคนตัวเล็กที่ยิ้มให้กับเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาและยอมรับเพื่อจะอยู่กับสิ่งเหล่านั้นอย่างมีความสุขมากี่ครั้งแล้ว...

.

.

.

.

.

29 มิถุนายน 2560...

"มาแล้วครับ" จูฮอนเปิดประตูกระจกออก มือทั้งสองข้างหิ้วถุงอุปกรณ์ไว้ พร้อมกับส่งยิ้มไปให้คนตัวเล็กที่กำลังวุ่นวายกับการตกแต่งไอศกรีมของลูกค้า

"หนักมั้ยครับ เดี๋ยวผมช่วย" ชางกยุนบอกก่อนจะรีบเดินมาหาเขา แต่ก็ถูกร่างสูงเบรคไว้เสียก่อน

"ไม่หนักครับ เราทำของลูกค้าไปเถอะ เดี๋ยวพี่ไปดูชั้นที่หลังร้านให้" จูฮอนตอบก่อนจะเดินไปหลังคาเฟ่ตามที่บอกคนตัวเล็ก

ใช่ ตั้งแต่วันนั้นที่เขาได้เจอกับชางกยุน ก็ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่โผล่มาที่ร้านคาเฟ่ไอศกรีมน่ารักนี่ ยิ่งวันไหนที่ฝนตก ฟ้าร้อง หรือพายุเข้า เขายิ่งต้องมาที่นี่ให้ได้ ต่อให้ออฟฟิศของเขามันจะอยู่ไกลจากคาเฟ่น่ารักนี่ก็เถอะ

เพราะรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของชางกยุน ช่วยบรรเทาความรู้สึกแย่ๆ ของเขาที่มีต่อลม ฟ้า อากาศได้น่ะสิ...

จูฮอนหยิบแผ่นไม้กระดานสีขาวที่เขาลงทุนซื้อสีมาทาให้คนตัวเล็กขึ้นมาต่อเข้ากับตัวยึดติดผนัง ก่อนจะมองหาไขควงเหล็กที่ปักอยู่ตรงกล่องอุปกรณ์แต่ก็ต้องหลุดยิ้มอีกครั้ง

"หานี่อยู่หรือเปล่าครับ" ชางกยุนถามขึ้นก่อนจะยื่นไขควงมาตรงหน้าของเขา และแน่นอน รอยยิ้มเล็กๆ บนปากเรียวๆ นั่นยังคงประดับอยู่ตลอดเวลา

"ครับ ไม่มีลูกค้าแล้วหรอ" จูฮอนรับไขควงมาจากคนตัวเล็ก ก่อนจะลงมือยึดแผ่นไม้เข้ากับผนังของคาเฟ่เพื่อทำเป็นชั้นวางของให้กับเจ้าของร้าน

"ไม่มีแล้วครับ ผมเลยเข้ามาช่วยพี่ไง" ชางกยุนบอกก่อนจะช่วยคนตัวสูงจับแผ่นไม้ให้แนบชิดกับฝาผนัง "ผมอยากช่วย พี่จะได้ไม่เหนื่อย"

"หึ... งั้นจับไว้แปปนึงนะ พี่ไขยึดแปปเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ" จูฮอนตอบ ตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านนี่ เขายังไม่ได้หุบยิ้มเลยด้วยซ้ำ

"อะ เสร็จแล้ว ไหนเราลองเอากระถางแคคตัสมาวางสิ"

"สวยจังเลยครับ ขอบคุณมากนะครับ" ชางกยุนวางต้นแคคตัสขนาดเล็กใหญ่ลงบนชั้นที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ก่อนจะเอ่ยบอกขอบคุณคนตัวสูง

"ไปครับ ผมเลี้ยงไอศกรีมพี่ดีกว่า" มือเล็กคว้าเข้าที่มือหนาๆ ของคนตัวสูง ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ ให้คนตัวสูงเดินตามเขาเข้าไปในร้าน

จูฮอนนั่งเท้าคางมองคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์กำลังหมุนซ้ายหันขวาอย่างเพลินตา ก่อนจะยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อแก้วโกโก้ร้อนถูกวางลงตรงหน้าของเขา

"โกโก้ร้อนไม่หวานของพี่ครับ" ชางกยุนบอกก่อนจะยิ้มให้

"ขอบคุณครับ"

"พี่จูฮอนต้องรีบกลับมั้ยครับ" ชางกยุนถามขึ้น

"ไม่นะ เรามีอะไรหรือเปล่า" เขาไม่มีธุระที่ไหนหรอก เคลียร์งานเสร็จก็รีบบึ่งรถมานี่เลย หรือจะพูดว่าธุระสำคัญของเขา ก็มีแต่การมานั่งมองรอยยิ้มน่ารักของชางกยุนนั่นแหละ

"วันนี้อากาศดี ผมว่าจะปิดร้านไวหน่อย เลยอยากชวนพี่ไปเดินซื้อของตกแต่งร้านน่ะครับ" ชางกยุนบอก พลางถอดผ้ากันเปื้อนออก ชายผ้าปัดเบาๆ ที่ปอยผมบางๆ ของคนตัวเล็ก จนจูฮอนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจัดทรงให้ "ขอบคุณครับ"

"ไปสิ จะไปเลยมั้ย" จูฮอนถามหลังจากที่เขาจัดการกับโกโก้ร้อนฝีมือคนน่ารักจนหมด

"อื้ม ไปเลยก็ได้ครับ" คนตัวเล็กว่า ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเงินด้านหลังเคาน์เตอร์ มือสวยพลิกป้ายข้อความที่หน้าร้านก่อนจะบิดล็อคประตูกระจก

'Close'

.

.

.

"พี่จูฮอน อันนี้สวยมั้ย" เสียงคนตัวเล็กที่ลากเขาเข้าร้านนั้นที ร้านนี้ทีอย่างตื่นเต้น จูฮอนทำหน้าที่เดินตามและช่วยถือของให้กับชางกยุนเท่านั้น จะมีบ้างที่เขาออกความคิดเห็นเวลาคนตัวเล็กหันมาถาม และแน่นอน เขาตอบกลับชางกยุนด้วยรอยยิ้มเสมอ

"เหนื่อยมั้ยครับ" ชางกยุนหันมาถามเขายิ้มๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่คอยช่วยเขาถือของเริ่มมีเหงื่อเกาะเล็กๆ ตามไรผม

"เราล่ะ เหนื่อยหรือเปล่า วิ่งซื้อของซะเยอะเลย" จูฮอนส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยถาม

"ก็ผมกลัวว่าจะไม่ได้มาอีกนี่ครับ นานๆ ผมจะได้มีโอกาศออกมาที่แบบนี้ ขอบคุณพี่จูฮอนมากๆ นะครับ" ชางกยุนบอกก่อนจะหันหลังเดิน เพื่อจะได้พูดกับเขาได้ตลอดทาง

"อ๊ะ จริงสิ ผมมีร้านนึงพี่ต้องชอบมากแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาเปิดหรือเปล่านะ ผมเคยมาตอนเรียนมหาลัยกับเพื่อนๆ"

"ชางกยุนระวัง!" จูฮอนพูดขึ้นก่อนจะตรงเข้าไปรับร่างของใครอีกคนเอาไว้ เมื่อเขาเห็นว่ามีวัยรุ่นสองสามคนกำลังเดินมาชนเข้ากับหลังของคนตัวเล็ก

ชางกยุนหันไปขอโทษขอโพยอีกฝ่ายอย่างตื่นตระหนก เพราะเขาเองที่เดินไม่ระวังเลยทำให้เป็นแบบนี้ ก่อนที่วัยรุ่นพวกนั้นจะเดินจากไป

มันเป็นธรรมดาของการมาเดินตามตลาดสวนแบบนี้ ผู้คนมากมายขนาดนี้ เดินชนกันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

"เจ็บมั้ย" เขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่ครับ โชคดีนะที่พี่รับผมไว้ทัน ไม่อย่างงั้นผมคงได้หัวแตกเลือดอาบที่นี่แน่ๆ" คนตัวเล็กตอบยิ้มๆ

"เคยเครียดกับอะไรบ้างมั้ยเนี่ยเรา ยิ้มให้กับทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิตเลย" จูฮอนวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มๆ พลางขยี้เบาๆ อย่างมันเขี้ยวกับความน่ารักของคนตัวเล็ก

"ไม่ดีหรอครับ" ชางกยุนเอียงคอถาม

"ดีสิ เพราะพี่ถือว่าเรายิ้มให้กับพี่ที่เข้ามาในชีวิตเราด้วยไง" พูดจบก็ส่งยิ้มจนตาปิดเข้าหากันเป็นเส้นตรงไปให้คนตัวเล็กที่ส่งยิ้มกลับมาให้เขาเหมือนกัน

ไม่รู้สิ เขารู้สึกชอบรอยยิ้มของคนตัวเล็กมากเหลือเกิน เหมือนว่ารอยยิ้มของชางกยุนคือรอยยิ้มของเขา อะไรแบบนั้น

ซ่า...

ยืนยิ้มให้กันอยู่ครู่หนึ่ง ฝนก็ดันเทลงมาแบบไม่มีสัญญาณเตือนเสียได้

จูฮอนคว้าหมับเข้าที่มือเล็กๆ ก่อนจะพาชางกยุนออกวิ่งเพื่อหาที่หลบฝน แย่หน่อยที่รถของเขาจอดอยู่เกือบจะสุดลานจอดรถ ขืนวิ่งฝ่าฝนกลับตอนนี้ มีหวังได้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ๆ

เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องมาเป็นหวัดไปด้วย อีกอย่างถนนคงลื่นเกินกว่าจะขับรถกลับในเวลานี้ ไหนจะห่วงว่าคนตัวเล็กจะเป็นอันตรายอีก

"พี่จูฮอน แปปนึงครับ" เสียงชางกยุนดังแข่งกับสายฝน ก่อนจะหยุดลงที่หน้าร้านของตกแต่งเล็กๆ ร้านหนึ่ง

"พี่ครับ ผมขอซื้อตุ๊กตาตัวนึงครับ" ชางกยุนตะโกนบอกเจ้าของร้าน พร้อมกับชูของที่ต้องการขึ้น

"ไม่ต้องใส่ถุงหรอกครับ ไปครับพี่จูฮอน" จ่ายเงินเสร็จสับแล้ววิ่งตามคนตัวสูงเพื่อหาที่หลบฝนทันที

มือของเขาทั้งคู่ยังคงจับกันไว้แน่น ฝนที่ตกแรงจนไม่ว่าจะวิ่งหลบไปทางไหนก็เปียกไปหมด แต่แปลกตรงที่วันนี้จูฮอนรู้สึกว่าเขาไม่ได้หงุดหงิด กลับกันแล้วเขารู้สึกว่าชอบที่ฝนตกลงมาเสียด้วยซ้ำ

คงเป็นเพราะมือนุ่มๆ ที่เขาจับอยู่ตอนนี้ด้วยล่ะมั้ง...

"หลบตรงนี้แล้วกัน" จูฮอนบอกก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ยืนชิดติดกำแพงไว้ เขาใช้ตัวเองเป็นกำบังละอองฝนที่กระเด็นมาถูกคนตัวเล็กข้างหน้าของเขา ฝนแรกของวันค่อนข้างจะสกปรก เขากลัวว่าอีกคนจะติดเชื้อโรคจากน้ำฝนเอาได้

"คลุมไว้ หนาวล่ะสิ ตัวสั่นเชียว" เขาถอดแจ็คเก็ตหนังสีเข้มออก ก่อนจะคลุมตัวของชางกยุนไว้ คนตัวเล็กยืนสั่นหงึกหงักทำเพียงยิ้มขอบคุณอีกคนเท่านั้น

"พี่จูฮอน ผมขอจับมือพี่ได้มั้ยครับ" ชางกยุนบอกขณะที่เขากอดมือของตัวเองไว้ชิดอก ฝนที่ตกบวกกับลมที่พัดแรงๆ ของพายุกำลังทำให้เขาหนาวเอามากๆ

"ฟู่ว..." จูฮอนไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับวางถุงที่คนตัวเล็กซื้อของมาลงกับพื้นที่เปียกแฉะ ก่อนจะส่งมือไปโอบกุมมือเล็กๆ ไว้ เขาก้มลงเป่าลมเบาๆ เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้คนตัวเล็กตรงหน้า...

หากจูฮอนเงยหน้ามาอีกนิด คงจะเห็นว่าชางกยุนยิ้มกว้างแค่ไหน ไหนจะแก้มที่แดงจัดจนน่ามองจากการกระทำที่อบอุ่นของเขาอีก

"พี่จูฮอน... พี่ไม่ชอบฝน แต่พี่ชอบผมที่ชอบฝนได้มั้ยครับ"

"ทำไมเราถึงชอบฝนล่ะ"

"เพราะฝน ทำให้ผมได้เจอกับพี่"

"งั้นต่อจากนี้พี่คงต้องชอบฝน... เพราะพี่ชอบเรา"

.

.

.

.

.

ปัจจุบัน...

"ตื่นแล้วหรอครับ" ชางกยุนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวบางเอ่ยขึ้น นิ้วสวยขยับแว่นตากรอบดำให้เข้าที่เพราะมัวแต่จดรายการของที่หมดในร้านของเขา

"ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ หืม" จูฮอนที่เดินลงมาจากชั้นสองของคาเฟ่เอ่ยถาม พร้อมกับเดินไปซ้อนหลังของคนตัวเล็ก กดจมูกลงเบาๆ ที่กลุ่มผมนุ่มไปหนึ่งที

ฟอด...

"ก็ผมเห็นพี่หลับสบายเลยไม่อยากปลุก" ชางกยุนตอบพร้อมกับหันไปหาคนตัวสูง จิ้มปลายปากกาลงที่รอยบุ๋มของลักยิ้มของคนตัวโตอย่างมันเขี้ยว

"พี่หลับสบายเพราะเรานั่นแหละ" จูฮอนตอบพลางก้มลงแตะหน้าผากของเขาเข้ากับหน้าผากมนๆ ของชางกยุน

"ไม่คุยด้วยแล้ว" ชางกยุนตอบ แก้มใสแดงระเรื่อก่อนจะวิ่งหนีอีกคนขึ้นไปด้านบนของคาเฟ่ "วันนี้ฝนจะตก ผมจะปิดร้าน อยากนอนฟังเสียงฝนกับพี่"

เสียงเล็กตะโกนลงมาจากด้านบนก่อนที่จูฮอนจะเดินไปพลิกป้ายเปิด-ปิดร้านที่ประตูกระจก รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าคมของเขา พร้อมกับขายาวๆ ที่สาวเท้าไวๆ ขึ้นไปที่ชั้นสองของคาเฟ่

ใช่ ตั้งแต่วันนั้น เขาและชางกยุนตกลงเป็นแฟนกันหลังจากที่เขาขับรถมาส่งคนตัวเล็กที่หน้าคาเฟ่ ฝนที่ยังคงลงเม็ดแต่ไม่ได้หนักเหมือนตอนแรกทำให้ชางกยุนเอ่ยปากชวนให้เขานอนพักที่ชั้นสองด้วยกัน

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เยียบขึ้นไปบนชั้นสองของคาเฟ่ไอศกรีม ชั้นล่างที่ว่าตกแต่งอย่างน่ารักเข้ากับคนตัวเล็กแล้ว เทียบไม่ได้กับชั้นบนที่เขาได้ขึ้นไปเจอเลยด้วยซ้ำ...

ห้องนอนขนาดเล็กที่มีเพียงฟูกสีขาวสะอาดตากับผ้าห่มนวมผืนหนาและหมอนสองใบ

ตัวห้องตกแต่งด้วยสีขาวเป็นส่วนใหญ่ ของตกแต่งสไตล์มินิมอลที่ฮิตตามสมัย เขาแทบไม่อยากเดินลงจากที่นี่เลยด้วยซ้ำ...

"รอฝนหยุดตกแล้วพี่จะพาไปซื้อของเข้าร้านนะ" จูฮอนทิ้งตัวลงบนฟูกสีขาว ก่อนจะดึงคนตัวเล็กในเสื้อเชิ้ตตัวบางให้มาพิงหน้าอกของเขา

"พี่จูฮอน"

"หืม"

"ตอนนี้พี่ชอบฝนหรือยัง" ชางกยุนบอกพลางมองไปที่ตุ๊กตาไล่ฝนที่เขาซื้อมาตอนที่วิ่งหลบฝนกับคนตัวสูง

"ชอบแล้วครับ... เพราะพี่มีเราเป็นตุ๊กตาไล่ฝนของพี่"

ขอบคุณฝนที่ตกลงมาในวันนั้น ที่ทำให้ผมได้เจอกับตุ๊กตาไล่ฝนในอ้อมกอดของผมตอนนี้ ถึงผมจะไม่ได้โอเคกับความเฉอะแฉะของมันมากนัก แต่ความน่ารักของตุ๊กตาไล่ฝนก็ทำให้ผมลืมความน่าเบื่อของมันไปได้

รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของชางกยุนที่คอยส่งยิ้มมาให้กับผม เปรียบเสมือนรอยยิ้มบนหน้าของตุ๊กตาไล่ฝนที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา... ไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้องมากแค่ไหนก็ตาม...

"พี่รักชางกยุนนะครับ"

"ผมก็รักพี่ครับ ผู้ชายที่มากับสายฝนของผม"

.

.

.

.

.

.