การไปหาหมอครั้งที่ 3 และ 4 ค่อนข้างจะไม่ได้เล่าอะไรมากมายเพราะไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ ตั้งแต่กินยามามันก็ปกติสุดๆถึงแม้จะมีอารมณ์ดาวน์ธรรมดาแต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไรใช้ชีวิตได้อย่างปกติคุณหมอน่ารักมากๆเลยไม่ว่ายังไงถึงแม้เราาจะบอกว่าโอเค หมอก็ยังจะถามว่าไม่มีอะไรจะเล่าให้ฟังจริงๆหรอ หนูขอโทษนะคะ คือมันปกติจริงๆ 5555555555
ทุกครั้งที่หมอบอกดีขึ้นเราจะขอบคุณหมอตลอดเลย และหมอก็จะบอกว่าหนูนั้นแหละเก่งเพราะทำตามที่หมอบอกก็ได้รับคำชมทุกครั้งที่ไปหาหมอ ก็แอบคิดนะว่าถ้าหายและไม่ต้องกลับมาอีกก็คงดีแต่วันที่จะต้องโบกมือลาหมอก็คงใจหายแปลกๆ สภาพวันที่จะตายกับตอนนี้สภาพที่มีชีวิตได้เพราะคุณหมอแท้ๆเลย เราอยากมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่นแบบหมอมั้งจัง เป็นชีวิตที่ให้กับมนุษย์ เป็นอาชีพที่ดีจังเลยนะอาชีพนี้
อ่าใช่รอบนี้ที่ไปเราสังเกตตรงใบสั่งยาพบว่ามีรหัสและตามด้วยคำภาษาอังกฤษด้วยความสงสัยเลยหาดู ทำให้เรารู้ว่าเราเป็นโรคอะไร คือตั้งแต่พบหมอมาหมอไม่เคยพูดเลยว่า 'หนูเป็นซึมเศร้า' คือหมอพยายามพูดให้เราดูไม่เป็นอะไรสุดๆ แต่สั่งยามาเป็นกล่องๆเลยไปหาชื่อยาเอามันกินกับโรคอะไร เออมันก็กินกับโรคซึมเศร้านี้ 55555555555
ก็มีความรู้สึกว่าหมอเขาค่อนข้างกลัวเราตกใจหรืออาจเป็นหลักจิตวิทยาที่จะไม่บอกซึ่งมันก็ดี ดูใส่ใจมากๆ อ๋อใช่สุดท้ายไปค้นเจอรหัสนั้นคือรหัสที่จะบอกว่าเราเป็นโรคอะไร ซึ่งเราเป็นโรคซึมเศร้าบางครั้งบางคราว และเราก็พึ่งรู้ว่าโรคซึมเศร้าสามารถจำแนกไปได้อีกสามแบบ
1. ภาวะซึมเศร้าระดับ น้อย
2. ภาวะซึมเศร้าระดับ ปานกลาง
3. ภาวะซึมเศร้าระดับ รุนแรง
เราเป็นระดับแรกและรู้สึกโชคดีมากที่ไม่ได้เป็นไปหนักมากกว่านี้ ... เอาจริงๆจากที่ผ่านจุดนั้นมามันแย่มากจริงๆชีวิตในช่วงที่ดีเพรสมันแย่แบบความตายยังจะดีกว่า ถึงแม้จะเป็นโรคที่สามารถกลับมาเป็นได้อีกครั้งมันน่ากลัวตรงนี้หวังจริงๆนะว่าถ้าได้ลดยรอบหน้าแล้วจะราบรื่นจะไม่กลับมาเป็นอีก
เราว่าเราเป็นคนคิดในแง่ลบตลอดเวลามันก็มีส่วนเป็นสาเหตุที่ทำให้เป็น แต่การสูญเสียพ่อไปน่าจะเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดและทำให้สั่งสมมานานจนเครียดและรู้สึกผิด มีอาการโทษตัวเองทั้งทีเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับตัวเองด้วยซ้ำ
ช่วงนั้นเหมือนจะหาข้ออ้างลาโลกนี้ด้วยการฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับพ่อไว้เยอะ
เหมือนพยายามหาทุกเหตุผลให้ตัวเองตาย
มองย้อนกลับไปแล้วรู้สึกนั้นเหมือนไม่ใช่ตัวเราเลย
น่ากลัวมากๆ โรคที่เกี่ยวกับจิตใจเหมือนมีใครมาบงการแทนตัวตนของเรา
ไม่ใช่ว่ากินยาละดีขึ้นพอย้อนกลับไปจะไม่รู้สึกเสียใจเลย แต่มันคุมตัวเองได้ รู้ตัวว่าต้องทำยังไง จะลืมมันไปสักช่วงยังไง รู้จักคุมความคิดมากกว่าเดิม แต่ความรู้สึกผิดมันลบไม่ได้เลยนี้สิ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in