ที่ี่นี่ไม่มีดาวตก 

เขาบอกว่าคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด

เขาบอกว่าจะมีดาวตก

เขาบอกว่าคืนนี้เหมาะกับการดูดาวตกที่สุด

ท้องฟ้ากลายเป็นผืนผ้าใบสีดำที่มีสีแดงทาทับตรงขอบฟ้า
แล้วจุดสีขาวก็ค่อยร่วงหล่นลงมา
สว่างไสวแล้วดับหายไป
เหมือนเศษเถ้าของกาลเวลา
ทักทายปัจจุบันจากอดีต
ทุกอย่างปรากฏขึ้น
เพียงในความทรงจำ
เพราะที่นี่
คืนนี้
ไม่มีดาวตก

ฝูงดาวตกแรกในความทรงจำของฉันเป็นดั่งความฝัน
พวกมันหล่นร่วงลงมาพร่าวพราวราวกับมีชีวิต
ทั้งๆ ที่ตายแล้วแท้ๆ
ทั้งๆ ที่เป็นภาพหลอนของกาลเวลา
แต่มันมีกลับมีชีวิตขึ้น
สำหรับใครอีกคนหนึ่ง..ที่เฝ้าดูและรอคอยการมาถึงของพวกมัน

"มาๆ แล้ว" 
เสียงแม่ตะโกนดังลงมาจากชั้นดาดฟ้าของบ้าน
ฉันวิ่งขึ้นไปดู
แต่กลับมองไม่เห็นอะไร
ก็ทั้งตัวเล็กกว่าขอบระเบียง
หรืออาจจะมาช้าเกินไป
จังหวะที่ฉันปีนขึ้นไปบนอะไรสักอย่าง
และสายตาโผล่พ้นขอบระเบียง
ทันเห็นดาวตกฝูงสุดท้าย
ทักทายและบอกลา
"หู้ววว ดาวตก"
ฉันพูดเสียงดัง
และนั่นคือดาวตกครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
ที่ฉันจำได้
และฉันไม่เคยได้พบเจอกับพวกมันอีกเลย

นานเท่าไรแล้วนะ
ที่ฉันยืนแขวนตัวเองกับราวตากผ้าตรงระเบียงแคบๆ ของห้อง
ทำตัวราวกับเป็นกางเกงสักตัวที่เพิ่งถูกซักตอนเที่ยงคืน
ห้อยต่องแต่งล้อลมเย็นๆ ตอนดึก
รอคอยการมาถึงของปาฏิหารย์
ที่จะทำให้ภาพความทรงจำกลับมาปรากฎตรงหน้า
รอคอยที่จะทำให้สิ่งที่ดับสูญไปแล้วได้มีชีวิตขึ้นอีกครั้ง
เพียงเพราะมีคนที่กำลังนึกถึงพวกมัน

ไฟจากตึกไกลลิบๆ กระพริบพร่างพราว
บนท้องฟ้าดำมืด
ฝนดาวตกไม่มาเยือนที่นี่
ไม่ได้มาเยี่ยมเยือนฉัน
เหมือนกับทุกๆครั้ง
เหมือนกับอีกนับๆ พันดวงอื่น

ก็นะ
เฝ้ารอฝนดาวตกในที่ที่มันไม่มีวันมาถึง
รอยังไงก็ไม่มีทางได้เห็น

ฉันยิ้มเล็กๆ
สั่นหัวให้กับความเขลา
ยกตัวออกจากราวตากผ้า

แม้ว่าฉันจะไม่ได้เห็นดาวตกดวงเดียวกัน
กับที่คนอื่นๆเห็น
แต่คืนนี้
ฉันก็ได้เห็นดาวตกฝูงแรกในชีวิตอีกครั้ง
โลดแล่นในความทรงจำ
ที่หลบซ่อนและเคยเร้นหาย
เมื่อเวลาผ่านไป
ความกว้างของระเบียงเล็กลง
และฉันต้องตื่นเต้นกับพวกดาวตกเพียงลำพัง
เพราะฉะนั้น
มันอาจจะดีกว่า
ที่จะปล่อยการบอกลาของอดีตไว้ตรงนั้น
เก็บไว้เป็นความทรงจำของมัน
เก็บไว้ในความทรงจำของฉัน

ปิดประตู
ที่นี่ไม่มีดาวตก.

#วันที่ทำให้คิดถึง