เริ่มด้วยภาษา(languages)กันเลยค่ะ

นิยามของ"ภาษา"ในความหมายเรานั้นก็คงเป็นตรรกะง่ายๆที่มองว่าภาษาเป็นเครื่องมือที่มนุษย์ไว้ใช้สื่อสารกัน แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกัน นิยามความรู้สึก,การกระทำ กำหนดมาตรฐาน

และตอบสนองสัญชาตญาณของมนุษย์เรานั่นเอง

ซึ่งภาษาก็มีหลากหลายกันอยู่ทีเดียว ตามเชื้อชาติเอยสิ่งแวดล้อมเอยสถานที่เอย ส่วนตัวเราเป็นคนที่หลงใหลในด้านภาษามากๆและมีเป้าหมายที่จะพูดให้ได้หลายๆภาษา เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยแล้วกัน

ภาษาที่เราโดดเด่นอยู่(จากที่คนอื่นพูดมา)คือภาษาอังกฤษ งงใช่ไหม ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ทุกคนน่าจะพูดได้กันอยู่แล้วแต่เรากลับโดดเด่นออกมา ไม่ใช่เพราะเราเก่งคำศัพท์เป๊ะแกรมม่าหรืออะไรแต่ เราสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ยังกะเจ้าของภาษาเลยต่างหาก พูดแล้วก็เหมือนยอตัวเองแต่เราเป็นคนที่ครูภาษาอังกฤษหรือฝรั่งหลายๆคนถามว่าไปเรียนอังกฤษมากี่ปี?เป็นลูกครึ่งรึเปล่า?เรียนนานาชาติเหรอ?และอื่นๆทั้งๆที่เราไม่เคยแม้แต่จะเที่ยวยุโรปด้วยซ้ำ ชอบมีใครหลายๆคนเข้ามาทักเรื่องสำเนียงว่าพูดดีจังเลยต่างๆนานา วันนี้เราเลยจะมาแชร์เทคนิคการเรียนภาษาของเรานั่นเอง 

อาจจะไม่ได้พิเศษมากแต่ก็หวังว่าจะช่วยได้บ้างนะคะ

คนอื่นอาจจะคิดว่าไม่จำเป็นแต่สำหรับเราแล้วเราคิดว่าถ้าจะเรียนรู้ภาษาไหนต้องเลือกสำเนียงที่จะพูดก่อน(โดยเฉพาะอังกฤษนี่แหละ) อย่างเช่นภาษาอังกฤษที่โรงเรียนจะชอบมีปนๆกันบ้างเช่นcolor,colour,analyze,analyse ฯ ลฯ 

เราก็จะสับสนว่าใช้แบบไหนถึงจะถูก และอีกอย่างการพูดสำเนียงปนกัน

(เช่นอังกฤษปนเมกัน)จะดูjerkและsounds offensiveในระดับนึงกับเจ้าของภาษา แน่นอนเราสามารถเลือกที่จะอยู่กับสำเนียงไทยก็ได้ หรือจะมาบริทิชหรือเมกันก็ย่อมได้ ส่วนเราพูดบริทิชเพราะเราชอบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นคน,เพลง,หนังหรืออื่นๆจากเกาะอังกฤษหมด เลยเลือกที่จะพูดสำเนียงนี้ซะเลย

เลือกจากความชอบก็สำคัญ เราเชื่อว่าหลายๆคนก็ชอบดูหนังดูซีรีย์ ถ้าเรามีเฉพาะทางว่าชอบดูของทางไหนมันอาจจะทำให้เราเลือกสำเนียงได้ง่ายอีกด้วย

ถ้าถามว่าเราพูดบริทิชแบบไหน ก็general BBC Britishเลยค่ะ (ฮา) อาจจะมีออกWelshบ้างช่วงที่ดู

ซีรีย์Torchwood ถ้าใครสงสัย(ในสำเนียงเรา)ก็นี่เลย

 (แอบขายchannelตัวเอง ว่างๆก็เข้ามาแวะชมกันนะ  อิ) 

พอเลือกสำเนียงได้แล้วก็ลุยเลย ถ้าเมกันก็สบาย ไม่ต้องทำไรมาก แต่ถ้าบริทิชเหมือนเราส่วนตัวเราจะมักดูพวกdifferent British accents, accent challenge tagหรืออะไรพวกนี้ในยูทูป

แล้วก็ดูหนังดูซีรีย์ให้เยอะๆ มันช่วยจริงนะ

เวลาเราพูดพวกstressหรือสำเนียงตัวละครมันจะติดเข้ามาในหัวทำให้เราพูดตามได้ 

สิ่งที่สำคัญที่สุดของภาษาคือคำศัพท์

เวลาเราอ่านบทความภาษาต่างชาติหรือดูหนังเรามักจะเปิดดิคกันใช่ไหม

แต่พอรู้ความหมายแล้วผ่านไปสักพักเราก็จะลืมมันใช่ไหม

ส่วนตัวแล้ววิธีแก้ปัญหานี้คือการมีดิคเป็นของตัวเองซะเลย ใช้noteในโทรศัพท์ให้เป็นประโยชน์ เวลาเจอคำที่ชอบ คำที่คิดว่าต้องได้ใช้แน่ๆเราจะจดมันไว้ในnoteโทรศัพท์แล้วพอเวลาเขียนessayหรือแต่งกลอนเราก็จะมานั่งเปิดๆดูทำให้คำพวกนั้นมันเข้าหัวเราได้เอง

เราแนะนำให้ให้ดูหนัง/ซีรีย์ซับภาษานั้นๆ เวลาเจอศัพท์ที่ไม่รู้จักก็pauseแล้วจดไว้

ช่วยได้เยอะเลยทีเดียวนะ แล้วก็เทคนิคการจำคำศัพท์ของเราคือใช้มัน อย่าไปจำมัน

จำให้ตายก็ไม่ได้หรอก

เราจะจำเป็นประโยคเอา เอาศัพท์ที่ต้องการจะจำมาแต่งเป็นประโยคหรือฝึกพูดในชีวิตประจำวัน

เดี๋ยวก็จำได้เอง

หรือเวลาต้องสอบคำศัพท์เรามักจะเอาคำศัพท์หลายๆคำพวกนั้นมาจับแต่งเป็นพารากราฟสั้นๆ

แป๊บเดียวก็จำได้เอง 

ด้านไวยากรณ์หรือแกรมม่านั้นด้วยความที่เราเป็นเด็กbillingual,EPมาตั้งแต่เล็กๆ

แกรมม่ามันเลยเข้าหัวมาเองโดยไม่มีเทคนิคอะไรเลย

แต่เราว่ามันเกิดจากความเคยชินด้วย อ่านบทความอ่านข่าวบ่อยๆ สงสัยก็กูเกิ้ล ใช้บ่อยๆจะทำได้เอง

ไม่ว่าจะอะไร ถ้าไม่ใช้มันก็ขึ้นสนิม อยากคล่องต้องหมั่นใช้เยอะๆ ไวยากรณ์ก็เช่นกัน

เทคนิคเรา(ไม่รู้เรียกเป็นเทคนิคได้ไหม)คือมีเพื่อนต่างชาติเยอะๆ เราชอบไปหลงอยู่แฟนด้อมที่ไม่มีคนไทยรู้จักเลยในทวิตเตอร์จนทำให้เราต้องหาเพื่อนต่างชาติและทวีตเป็นภาษาอังกฤษต่อเนื่อง

มีอยู่ช่วงนึงที่เราไม่ได้ทวีตภาษาไทยเลย การที่ทำแบบนั้นมันช่วยให้เราถามเยอะขึ้น เช่นพอเรากำลังจะพิมพ์อะไรบางอย่างเราจะสงสัยขึ้นมาว่าเอ๊ะแบบนี้ถูกรึเปล่าทำให้เราต้องไปเสริชและหาคำตอบมา

จนทำให้เรา(ค่อนข้าง)แม่นไวยากรณ์เพราะเราเห็นและผ่านตาบ่อยนั่นเอง

จึงขอแนะนำให้ฝึกเขียนเยอะๆ จะไดอารี่หรือทวิตเตอร์ก็ได้แล้วมันจะถูกเองนะ 

เอาล่ะนี่เป็นสิ่งที่ทุกคนสงสัยว่าเราทำยังไง

เวลามีคนถามเราว่าทำยังไงถึงจะเก่งอังกฤษเรามักจะตอบว่าพูดคนเดียว

ซึ่งมันแปลกไม่ต้องทำตามก็ได้นะ ประเด็นคือให้ฝึกพูดเยอะๆ

โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนตปท.(เหมือนเรา)

การจะเรียนภาษานั้นขึ้นอยู่กับสิ่งแวดล้อม เราเลยสร้างสิ่งแวดล้อมนั้นขึ้นมาเอง คุยกับตัวเองซะเลย

(เราไม่ได้คุยแบบบ่นไปเรื่อยๆแต่เราคุยแบบถามตอบกับตัวเองซึ่งไม่ต้องทำตามก็ได้นะ ฮ่าๆ)

เรามักจะทำเหมือนตัวเองเป็นyoutuberไร้กล้อง พูดเหมือนที่เขาพูดกันแหละ เล่าเรื่องชีวิตประจำวัน รีวิวของให้ตัวเองฟัง(ฮา) แต่แค่ไม่มีกล้อง หรือบางทีเวลาเจออะไรมาก็เล่าให้ตัวเองฟัง

ทำแบบนี้แล้วจะทำให้เรารู้ศัพท์ในชีวิตประจำวันมากขึ้น เพราะว่าสมมุติเวลาเราพูดๆอยู่แล้วติดขัดว่าเอ๊ะคำนี้เรียกว่าอะไรเราก็จะเปิดดิค+จดทันทีซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นคำในชีวิตประจำวันที่ไม่ค่อยนึกถึง และมันสามารถช่วยขัดเกลาสำเนียงเราได้อีกด้วย

อาจจะดูแปลกแต่พูดบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเอง 

ปล.การพูดกับตัวเองสามารถช่วยให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้นด้วยนะ ได้อยู่กับตัวเอง(จิตใจ)มากขึ้น และได้ช่วยให้กำลังใจตัวเองด้วย

จบแล้วกับบล็อกเรียนภาษามึนๆของเรา หวังว่าจะช่วยใครได้บ้างนะคะ มีผิดอะไรทักท้วงกันได้

บล็อกนี้ดูเป็นบล็อกที่มีความหลงตัวเองสูงมากเลยอ่ะ แง ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านจนจบนะคะ

เราเองก็จะฝึกต่อไปเรื่อยๆ มาเก่งไปด้วยกันนะ!