โลกแม่งเศร้าฉิบหาย...

ว่างเปล่าในความรู้สึก

การลืมตามองบางอย่างแล้วพบว่าไร้ความหมาย

ความสัมพันธ์ผิวเผินผ่านมาให้รู้จักแล้วแยกจาก 

ทิ้งไว้เพียงความอ้างว้าง โดดเดี่ยว

ทุกคนล้วนจำจากไปตามทางของตนเอง

เกิดคนเดียว

ตายคนเดียว

ทางผ่านที่แสนขรุขระ ขวากหนามดึงรั้ง 

สร้างบาดแผลให้ทุกทรมาน แต่ไม่เคยเยียวยาใด ๆ

มีใครบางคนบอกว่าเวลาอาจช่วยรักษาบาดแผล

คนเหล่านั้นกล่าวขึ้นเพื่อปลอบใจตนเองชัด ๆ

เขาพบว่าเวลาไม่เคยรักษาสิ่งใดๆ 

มีเพียงบ่มเพาะแผลสดให้กลายเป็นแผลเป็น

ทุกอย่างยังคงอยู่ในที่เดิม 

ตอกย้ำทุกคราวที่มองเห็นว่าแผลเป็นนั้นยังอยู่

ยังสัมผัสได้ถึงมวลความเจ็บเกิดขึ้น อาจไม่ใช่ที่กาย แต่เป็นภายในจิตใจ

มันยังคงอยู่หลอกหลอนยามเห็น ฉายวนซ้ำราวกับภาพฝันไกลแสนไกล

จับต้องไม่ได้เหมือนหมอกหนา 

ทั้งที่แท้จริงคือฝุ่นควัน...