เธอในวัยใกล้20 ช่วงเวลาที่ควรกลับสนุกสนานและใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
แต่การเติบโตในยุคสมัยนี้มันช่างยากเหลือเกินเพราะใดๆก็ดูเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วไปหมด
เพราะผู้คนต่างแดกดัน พยายามเพื่อให้ตัวเองประสบความสำเร็จในวัยที่ควรที่จะเล่นสนุก
มันเป็นสิ่งที่ดีและเป็นแรงกดดันให้กับมนุษย์คนอื่นๆที่ได้เฝ้ามองการประสบความสำเร็จเหล่าน้ัน
ครั้งยังเด็กฉันคิดว่า20 น่าจะเป็นช่วงที่สนุกที่สุดในชีวิต
เป็นช่วงที่มีอิสระ โลดเล่นในการใช้ชีวิต ยังได้มีความฝันเต็มเปี่ยม ไม่คิดมาก
กลับแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง
ไร้ความฝัน
กลับมีแต่ความห่อเหี่ยวในการเรื่องในแต่ละวัน
การใช้ชีวิตเข้มงวดเพราะมั่วแต่ศึกษาขว้างหนทางให้ทันคนอื่นๆเขา
ห่อเหี่ยวกับการเจอผู้คนในแต่ละวัน ทั้งๆที่เหมือนก่อนเธอรักการพูดคุยและสุงสิงกับผู้คน
เธอไม่มีแม้แต่จะคิดถึงรักที่เคยได้วาดฝันไว้ครั้งยังเด็ก สมองและชีวิตคิดถึงแต่อนาคตกับเรื่องเงิน
บางครั้งเธอภูมิใจที่ทุกวันเธอใช้ชีวิตแบบไม่เปลืองเวลา แต่ยามตกดึกเมื่อใดมีแวบหนึ่งค่อยพูดกับเธอว่า
เปลืองเวลาบางก็ดีนะ
ใช้ชีวิตแบบไม่คิด แบบไม่เป็นระเบียบแบบแผน
ไม่อยู่ในกรอบ หากทำผิดพลาดในสิ่งเล็กๆน้อยๆก็ไม่กังวล
ชีวิตที่เธอตั้งใจว่าอยากจะเป็นแบบนั้นสักครั้ง
เธอชอบติดอยู่ในโลกที่คิดว่าเธอคือตัวสำคัญ
ไม่ผิดเลย
ฉันไม่โทษเธอ
เธอเหนื่อยเหลือเกินกับการพยายามหาทางให้มีหน้ามีตาในสังคม
เธอเหนื่อยยามเห็นคนเขาทำสิ่งใด ในสิ่งที่เธออยากทำบ้าง
แต่ก็ยังไม่กล้าออกไปทำ
หลังๆมานี้ชั้นรู้สึกเหมือนอยู่หลังกล้องตลอด
ชั้นอยากรู้สึกธรรมดาบ้าง อยากหลุดจากความรู้สึกที่คิดว่าทุกคนจะมองชั้นเป็นแบบไหน ว่าอย่างไร ทั้งๆที่เธอก็เป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งของโลก
ชั้นจึงอยากบอกว่า อยากให้เธอใช้ชีวิตให้มีความสุข ในทุกๆวัน เอนจอยกับชีวิต
เพราะชั้นรักตอนเธอรู้สึกสดใส มั่นใจ
แต่ถึงแม้เธอจะ อ่อนไหว ไม่มั่นใจ ฉันก็ยังจะรักเธออยู่ดี
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in