เอาล่ะ เราเกือบจะมาถึงจุดจบของเรื่องแล้ว

หรืออันที่จริงต้องพูดว่า จุดจบของชีวิตผมน่าจะถูกกว่า

ผมว่าคุณคงไม่อยากเสียเวลาอ่านเรื่องดราม่าและการต่อสู้ไร้สาระ เพราะฉะนั้นผมจะข้ามตอนเราเดินทางเข้าเมืองที่เกือบๆ จะร้าง ทะลวงปราสาทที่ไม่มียาม และผ่านกรงขังพระราชาพระราชินีและชาวเมืองที่โดนสาปให้เป็นหมูไว้ ไปถึงตอนที่เราได้สู้กับแม่มดและกำลังจะชนะเลยแล้วกัน

อย่างที่นางบอก นางไม่สามารถเอาชนะอัศวินได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง 

คำสาปไม่ส่งผลกับเขา และเขาก็แกร่งเกินกว่าจะจัดการด้วยทหารซอมบี้และเคเบรอสปลอมได้ (ผมได้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ที่เปื้อนเลือดและเหงื่อของเขาตอนเกราะแตกด้วย ถือว่าเป็นสิ่งดีๆ ในเรื่องนี้นะ)

ดังนั้น ในช่วงเวลาที่มันใกล้จะถึงจุดจบ นางก็เริ่มหัวเราะแบบสติแตกอีกครั้ง

เอ๊ะ? แล้วผมทำอะไรน่ะเหรอ?

ผมก็ไปช่วยพวกคนที่ถูกสาปออกจากกรงขัง (ถึงจะแก้คำสาปให้พวกเขาไม่ได้ก็เถอะ)

แล้วก็วิ่งวุ่นไปมาเพื่อหลบลูกหลง

อันที่จริงผมอยากหนีไปให้พ้นๆ จากตรงนี้เลยด้วยซ้ำ แบบ...หนีลงแม่น้ำเทมส์ไปเลย 

แต่ผมทำไม่ได้ 

เพราะงั้นผมถึงพยายามทำตัวให้มีประโยชน์ที่สุด ด้วยการอ่านมนต์ในหนังสือของพ่อมด เพื่อช่วยรักษาบาดแผลให้กับเขาตอนกำลังต่อสู้ ให้เขามีพละกำลังที่จะต่อกรกับอะไรก็ตามที่นังแม่มดจิตวิปลาสอัญเชิญออกมาต่อไปได้

หรืออย่างน้อยก็จนกว่าคำสาปของผมจะเริ่มทำงาน

"ยอมแพ้เสียเถอะนังแม่มดร้าย" เขาพูด จ่อดาบไปที่คอหอยของยัยหนังเหี่ยวนั่น

นางไม่สะทกสะท้าน หนำซ้ำยังเหยียดยิ้มราวกับดูถูกสิ่งมีชีวิตตรงหน้า

"เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก" อัศวินเอ่ยด้วยเสียงอันทุ้มนุ่ม ราวกับตัวเอกในละครเวที "ไปซะ และอย่าได้กลับมาอีก" 

นังแม่มดหัวเราะ 

"ใช่แล้ว ข้าเอาชนะแกไม่ได้" 

ผมหยิบกริชในกระเป๋าตัวเองออกมา

"แต่คนอื่นทำได้"

อัศวินเลิกคิ้ว

ในขณะที่ผมเดินเข้าไปใกล้...

ถึงตรงนี้ใครที่เคยอ่านเอลล่าก็น่าจะพอรู้ได้ว่าผมกำลังทำอะไร

สำหรับใครที่ไม่เคยอ่าน ผมจะบอกให้ก็ได้

แต่มันอาจจะน่าเกลียดไปสักหน่อย ทางที่ดีคุณควรปิดตา ไม่ก็หาน้ำเย็นๆ มาดื่ม

เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ได้จบสวยแบบเรื่องเอลล่าหรอกนะ