คุณเคยอ่านหนังสือเรื่องเอลล่าผู้ต้องมนตราไหม?

มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่บังเอิญโชคร้าย มีนางฟ้าแม่ทูนหัวห่วยแตก ให้พรแรกเกิดกับเธอว่า เธอจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของคนอื่นตลอดไป

เรื่องนี้ก็จะคล้ายกับเรื่องนั้นนิดหน่อย ต่างกันตรงที่ว่า...ผมไม่ใช่สาวน้อยน่ารัก และไม่มีแม่ผู้แสนดีสั่งไว้ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะกลัวจะมีคนใช้พลังควบคุมเธอไปในทางที่ผิด

"อย่าคิดจะหนี...ไอ้คนทรยศ"

ที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้คือยัยแม่มด...ยัยแม่มดร้ายกาจ

อะ คนละแม่มดกับแม่มดร้ายกาจทางทิศตะวันตกนะ แต่นิสัยก็แย่พอๆ กันนั่นแหละ

"ทรยศ? ฉันคิดว่าหล่อนคงเข้าใจอะไรผิดไปนะ" ผมพูด หอบเลยเล็กน้อยเพราะวิ่งหนีมาไกล "หล่อนฆ่าพ่อแม่ฉัน แล้วจับฉันมาเป็นทาส...ฉันไม่เคยจงรักภักดีแกแม้แต่น้อย นังหน้าย่น"

นางหัวเราะเสียงแหลม ตลกดี สงสัยจะชอบให้คนด่า

"ส่งสิ่งนั้นคืนมาให้ข้าซะ" นางชี้มาที่กล่องที่ผมกำลังอุ้มไว้ มันเป็นกล่องอะไรผมไม่รู้หรอก ผมรู้แต่ว่ามันมีค่าพอที่จะทำให้นางโกรธได้ แล้วพอนางโกรธมากๆ นางจะได้ฆ่าผมซะ

เพราะผมโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย

"ข้าไม่ฆ่าแกหรอก" นางเหยียดยิ้ม ยิ่งทำให้หน้าย่นเข้าไปอีก "มันง่ายไปสำหรับหัวขโมยที่ดื้อด้าน"

"แล้วแกจะทำอะไร---"

ฉับพลัน ผมรู้สึกว่าคอถูกบีบ และหัวใจถูกควักออกจากอก นางพึมพำภาษาละตินโทนต่ำ สาปใส่ก้อนแดงๆ ที่นางถือ ก่อนจะกล่าวประโยคที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล

"แกจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้อื่นตลอดไป และแกจะบอกใครไม่ได้ว่าถูกสาป"

โอ้...นี่เราจะเล่นแบบยัยแม่มดแห่งทุ่งร้างกับโซฟีเหรอ ก็เอาสิ

"กลับลงหลุมให้ซาตานเอาตูดซะไป...นังบ้า"

ผมจะบอกอีกทีนะ

ผมโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย