เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เอลล่าผู้ต้องมนตราPurin
Chapter ONE

  • คุณเคยอ่านหนังสือเรื่องเอลล่าผู้ต้องมนตราไหม?

    มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่บังเอิญโชคร้าย มีนางฟ้าแม่ทูนหัวห่วยแตก ให้พรแรกเกิดกับเธอว่า เธอจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของคนอื่นตลอดไป

    เรื่องนี้ก็จะคล้ายกับเรื่องนั้นนิดหน่อย ต่างกันตรงที่ว่า...ผมไม่ใช่สาวน้อยน่ารัก และไม่มีแม่ผู้แสนดีสั่งไว้ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะกลัวจะมีคนใช้พลังควบคุมเธอไปในทางที่ผิด

    "อย่าคิดจะหนี...ไอ้คนทรยศ"

    ที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้คือยัยแม่มด...ยัยแม่มดร้ายกาจ

    อะ คนละแม่มดกับแม่มดร้ายกาจทางทิศตะวันตกนะ แต่นิสัยก็แย่พอๆ กันนั่นแหละ

    "ทรยศ? ฉันคิดว่าหล่อนคงเข้าใจอะไรผิดไปนะ" ผมพูด หอบเลยเล็กน้อยเพราะวิ่งหนีมาไกล "หล่อนฆ่าพ่อแม่ฉัน แล้วจับฉันมาเป็นทาส...ฉันไม่เคยจงรักภักดีแกแม้แต่น้อย นังหน้าย่น"

    นางหัวเราะเสียงแหลม ตลกดี สงสัยจะชอบให้คนด่า

    "ส่งสิ่งนั้นคืนมาให้ข้าซะ" นางชี้มาที่กล่องที่ผมกำลังอุ้มไว้ มันเป็นกล่องอะไรผมไม่รู้หรอก ผมรู้แต่ว่ามันมีค่าพอที่จะทำให้นางโกรธได้ แล้วพอนางโกรธมากๆ นางจะได้ฆ่าผมซะ

    เพราะผมโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย

    "ข้าไม่ฆ่าแกหรอก" นางเหยียดยิ้ม ยิ่งทำให้หน้าย่นเข้าไปอีก "มันง่ายไปสำหรับหัวขโมยที่ดื้อด้าน"

    "แล้วแกจะทำอะไร---"

    ฉับพลัน ผมรู้สึกว่าคอถูกบีบ และหัวใจถูกควักออกจากอก นางพึมพำภาษาละตินโทนต่ำ สาปใส่ก้อนแดงๆ ที่นางถือ ก่อนจะกล่าวประโยคที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล

    "แกจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้อื่นตลอดไป และแกจะบอกใครไม่ได้ว่าถูกสาป"

    โอ้...นี่เราจะเล่นแบบยัยแม่มดแห่งทุ่งร้างกับโซฟีเหรอ ก็เอาสิ

    "กลับลงหลุมให้ซาตานเอาตูดซะไป...นังบ้า"

    ผมจะบอกอีกทีนะ

    ผมโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in