เธอคือหญิงสาวผู้ล่อลวงบุรุษทุกผู้ให้ตกหลุมรักอย่างคลุ้มคลั่ง ชื่อของเธอคือ "โทมิเอะ" ไม่ว่าจะฆ่าสักกี่ครั้ง โทมิเอะผู้งดงามก็จะฟื้นคืนชีพกลับมายังโลกนี้ทุกครั้งไป อา โทมิเอะ! เห็นทีโลกนี้คงต้องยอมสยบอยู่แทบเท้าเธอเสียแล้ว

-คลังสยองขวัญลงหลุม (จุนจิ อิโต้)

การมีชีวิตอยู่มายาวนานนับล้านปี ย่อมต้องมีบ้างที่รู้สึกเบื่อหน่ายเหลือหลาย

มันไปไหนไม่ได้ ติดแหง๊กอยู่ในเมืองเดอร์รี่ เมืองเล็กกระจ้อยร้อยแถมยังบ้านนอกคอกนาเสียไม่มี เมืองเล็กๆ ที่มีผู้คนหน้าเดิม ๆ มันมองเห็นมาหมดแล้วตั้งแต่ต้นตระกูลถึงปลายตระกูล สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ออกลูกหลานให้มันได้กลืนกิน และรอเวลาให้พวกมันที่เหลืออยู่ออกลูกหลานมาให้มันได้กินอีกครั้ง วัฏจักรหมุนวนไปมาไม่มีที่สิ้นสุด

จนกระทั่งคนแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้น คนที่ทำให้เมืองเดอร์รี่ที่แสนน่าเบื่อเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และแน่นอนว่ารวมถึงมันด้วย

หล่อนชื่อโทมิเอะ นั่นคือสิ่งที่หล่อนบอกแก่มัน ประวัติของหล่อนเป็นปริศนา ลึกลับพอ ๆ กับความลับของจักรวาล ความลับที่มันไม่มีทางที่จะเข้าใจได้ เด็กสาวผู้ไม่มีวันแก่และไม่มีวันตาย ฟื้นคืนจากเศษซากเสมือนกับนกฟินิกซ์ฟื้นขึ้นจากกองขี้เถ้า เจ้าของความงามโดดเด่นเป็นหนึ่งดึงดูดผู้คน และกลิ่นหอมที่ทำให้มันหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

“คุณไม่ใช่ตัวประหลาดตัวเดียวในโลกนี้หรอกนะเพนนีไวซ์ บนโลกนี้มีสิ่งประหลาดอีกเยอะแยะที่คุณยังไม่รู้” ภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นไพเราะเสนาะหู หล่อนเอียงตัวซบลงที่ไหล่ของมัน ไม่มีมนุษย์ผู้ใดเข้าใกล้มันโดยไมรู้สึกหวาดกลัวเฉกเช่นที่หล่อนกำลังทำอยู่ตอนนี้ มันสูดดมกลิ่นหอมจากเนื้อหนังอันนุ่มนิ่มนั่นไม่รู้เบื่อ หลังจากใช้เวลาด้วยกันสองต่อสองในท่อระบายน้ำ มันก็ตระหนักได้ว่ามันกำลังเสพติดหล่อนเข้าให้แล้ว

อันตราย อันตรายจริง ๆ 

“เธอเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นเหรอ” มันค้นพบว่านอกเหนือจากความประหลาดใจแล้ว ส่วนลึกมีความยินดีแอบแฝงอยู่ข้างใน มันอยู่ตัวคนเดียวเนิ่นนาน การได้ค้นพบสิ่งอื่นนอกเหนือจากตัวมัน—สิ่งที่น่าจะจัดอยู่ในหมวดเดียวกับมัน ทำให้มันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว

“ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาเท่านั้นเองน่า” รอยยิ้มหวานประดับบนดวงหน้างาม หล่อนโกหก มันรู้ดี ไม่มีมนุษย์ไหนที่งอกตัวเองออกจากซากศพได้อย่างหล่อนเสียหรอก

“แล้วเธอกินมนุษย์ไหม?” มันอดสงสัยไม่ได้ การปรากฏตัวของหล่อนย่อมมีเหตุผลรองรับ เหมือนกับมันที่ปรากฏตัวทุกยี่สิบเจ็ดปีเพื่อหามนุษย์กิน บางทีที่หล่อนมาที่นี่ก็อาจจะด้วยเหตุผลไม่ต่างกัน คือมาเพื่อหาเหยื่อของตัวเอง 

หล่อนส่ายหน้าแทบจะในทันที และมันสังเกตเห็นความขบขันอันเยือกเย็นอยู่ในประกายตาสีดำมืดคู่นั้น

“ไม่หรอก ฉันแค่ชอบที่จะเล่นสนุกกับพวกมนุษย์มากกว่า”

มันยอมรับว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่หล่อนพูดเท่าไรนัก หากอ้างอิงจากประสบการณ์ส่วนตัว มันมักจะหยอกเล่นกับเหยื่อด้วยความทรงจำที่เลวร้ายและภาพหลอนที่สร้างขึ้นเป็นหลัก ใช้เทคนิคการปลอมแปลงรูปร่างเพื่อหลอนประสาทมนุษย์ชั้นต่ำให้หวาดกลัวถึงขีดสุดแล้วค่อยกินซะ แต่นั่นไม่ใช่ด้วยความสนุกซะทีเดียว เพราะเนื้อของมนุษย์ที่หวาดกลัวสุดขีดเป็นเนื้อที่อร่อยที่สุด มันถึงได้ชื่นชอบที่จะทำให้มนุษย์กลัวอยู่เสมอ

แต่การเล่นสนุกกับมนุษย์โดยไม่คิดจะกินเป็นอาหารเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด และมันก็ไม่รู้ว่าโทมิเอะจะทำมันได้อย่างไรด้วยรูปร่างหน้าตาสวยสดงดงามตามแบบฉบับมนุษย์เพศหญิงที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ คงไม่มีมนุษย์คนไหนจะหวาดกลัวต่อหล่อนเหมือนกับที่หวาดกลัวต่อมัน แน่และถ้าหากมนุษย์ไม่กลัวแล้วไซร้ มันจะเป็นความสนุกได้อย่างไรกัน?

แต่ไม่นานมันก็เข้าใจว่าหล่อนเล่นสนุกได้เช่นไรกับคนพวกนั้น

โทมิเอะผู้งดงามนั้นมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดใจเหนือสตรีทั้งมวล เสน่ห์ที่ทำให้ชายใดที่ได้เห็นหน้าต้องหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น เป็นความวิไลที่ยากจะปฏิเสธได้ ไม่มีผู้ชายคนไหนในเมืองนี้ที่จะไม่ตกหลุมรักเธอ เจ้าพวกชั้นต่ำพวกนั้นดูเหม่อลอยและเคลิบเคลิ้มไร้สติเสมอเมื่อได้อยู่ใกล้เด็กสาวผู้นี้ พวกเขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง ยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้หล่อนสามารถปั่นหัวได้ตามที่ใจต้องการ เสมือนข้าทาสผู้ภักดีสดุดีแทบเท้าหล่อน ส่วนหล่อนก็คือราชินีแห่งเมืองเดอร์รี่ หรือบางทีอาจจะเป็นราชินีของโลกนี้ก็เป็นได้

มนุษย์เรียกขานเธอว่า เทพธิดาโทมิเอะ หากความกลัวคืออาวุธของมัน ความสวยก็คืออาวุธของหล่อน อาวุธอันทรงอานุภาพที่มีชัยเสมอ โทมิเอะใช้ความสวยของตนปั่นหัวพวกมันจนบ้าคลั่ง พวกผู้หญิงล้วนอิจฉาริษยาในความงามของเธอ พวกผู้ชายก็หลงใหลคลั่งไคล้อยากได้เธอ ความต้องการเป็นเจ้าของครอบครองโทมิเอะเฉกเช่นเดียวกับความริษยาที่มีต่อหล่อนเพิ่มพูนขึ้นจนคล้ายว่าจะทำให้มนุษย์พวกนั้นกลายเป็นบ้า...ที่สุดท้ายก็จบลงด้วยความตายเป็นส่วนใหญ่

พวกมันฆ่ากันเองเพราะเธอ และก็ลามมาคิดฆ่าเธอด้วย หลายครั้งที่ประสบความสำเร็จเสียด้วย แต่โทมิเอะก็ฟื้นกลับมาได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะถูกเอาไปทิ้งหรือฝังซ่อนไว้ที่ไหน โทมิเอะก็กำเนิดใหม่ได้เสมอ ก่อร่างสร้างตัวตนเป็นสาวงามเพื่อปั่นหัวมนุษย์ผู้น่าขันต่อไปไม่มีที่สุดสิ้น มันจึงเรียนรู้ได้ว่านี่แหละคือการเล่นสนุกของหล่อน ทำให้มนุษย์กลายเป็นบ้าอย่างช้า ๆ จนตกตายกันไปเอง โดยไม่จำเป็นต้องเสียแรงลงมืออย่างเช่นที่มันทำ

มันได้รับอานิสงค์จากเรื่องนี้เช่นกัน ศพของพวกมนุษย์ที่เกิดจากโทมิเอะทำให้มันอิ่มท้องโดยไม่ต้องล่าเช่นที่ผ่านมา เสมือนเป็นการร่วมงานกันอยู่กลาย ๆ ทั้งที่ไม่ได้คุยกัน หล่อนให้เหยื่อกับมันและมันก็กลบเกลื่อนหลักฐานให้หล่อน เมืองเดอร์รี่มีคนหายอยู่เป็นประจำ ไม่มีใครคิดสงสัยความผิดปกติในเมืองนี้ มนุษย์หลงลืมง่ายเสมอ ไม่นานเรื่องราวก็ถูกลืมเลือนไปเสียหมด

แต่คงไม่มนุษย์คนไหนในเมืองนี้ที่หลงลืมชื่อของโทมิเอะได้เสียหรอก แม้แต่กับสัตว์ประหลาดเช่นมันก็ตามที

ไม่มีใครเป็นเหมือนหล่อนอีกแล้ว แม้จะมีอาหารให้อิ่มท้องมันก็ยังคงหิวกระหายไม่อาจเติมเต็มได้สักที มันคิดถึงรสชาติหวานล้ำฉ่ำลิ้นของหล่อน คิดถึงเนื้อกายแสนนุ่มและกลิ่นหอมของหล่อนเหลือเกิน แต่โทมิเอะไม่เคยเปิดโอกาสให้มันได้เข้าใกล้อีกนับตั้งแต่ที่หล่อนออกไปจากท่อระบายน้ำ เด็กสาวผู้นี้ฉลาดอย่างเหลือเชื่อ หลบเลี่ยงจากมันได้ทุกครั้งเสมอ และมันก็ไม่อาจทำอะไรแก่หล่อนเหมือนเหยื่อคนอื่นได้เลย หล่อนไม่มีสิ่งใดให้มันหลอกล่อ กลายเป็นมันต่างหากที่ถูกหลอกล่อ คอยติดตามเฝ้าดูหล่อนในทุกวันและเวลา ด้วยความรู้สึกกระหายอยากและงุ่นง่าน นึกอิจฉาพวกมนุษย์หน้าโง่เหล่านั้นเหลือเกินที่ได้อยู่ใกล้ชิดหล่อน แม้จะต้องแลกด้วยความตายแต่ก็ช่างเป็นความตายที่น่ายินดีเสียนี่กระไร

จนกระทั่งมันได้เรียนรู้ว่าตัวเองไม่อาจหลบซ่อนในเงามืดเหมือนที่แล้วมาได้อีกแล้ว หากอยากได้โทมิเอะ มันต้องเข้าถึงเธอมากกว่านี้ และทางเดียวที่จะเข้าใกล้ราชินีแห่งเดอร์รี่ได้ก็คือการเป็นเหยื่อของหล่อน การเป็นมนุษย์

เป็นครั้งแรกที่มันได้ปลอมแปลงรูปลักษณ์เป็นมนุษย์เพศชายปกติทั่วไป ไม่ใช่ตัวตลกน่ากลัว หรือร่างแท้จริงของมัน มันเข้าเรียนในโรงเรียนประจำเมืองเดอร์รี่ แฝงตัวเป็นส่วนหนึ่งของบรรดานักเรียนมัธยมอย่างแนบเนียน ด้วยเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นคือเข้าใกล้โทมิเอะ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดายนัก โทมิเอะคือนางพญาผึ้งรายล้อมด้วยฝูงผึ้งเพศผู้ที่คอยเอาอกเอาใจหล่อน ยื้อแย่งกันจะเป็นที่หนึ่งเพื่อได้เคียงคู่หล่อน แต่มันรู้ว่าพวกมนุษย์ชั้นต่ำไม่ได้อยู่ในสายตาหล่อนเลย ไม่มีใครในเมืองนี้คู่ควรกับหล่อน

แต่มันมั่นใจว่ามันเหนือกว่ามนุษย์ทุกคน และมันนี่แหละคือคนที่คู่ควรแก่หล่อนที่สุด

โทมิเอะเป็นดาวเด่น หล่อนปรากฏตัวในทุกที่ที่จะสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนได้ เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้หล่อนเข้าถึงยากกว่าที่คิดไว้ ฉะนั้นงานปาร์ตี้ของพวกเด็กวัยรุ่นจึงเป็นโอกาสอันดีที่มันคิดว่าจะได้เข้าใกล้หล่อน อย่างน้อยจำนวนคนก็ไม่เยอะมากเท่าในโรงเรียน และความวุ่นวายของพวกไร้สมองในงานปาร์ตี้ก็จะเป็นตัวช่วยที่ดีที่ไม่ทำให้มันกลายเป็นจุดสนใจมากนัก มันไม่ต้องการให้ใครสนใจมันนอกจากหล่อนผู้เดียวเท่านั้น

เสียงเพลงจังหวะเร็วบีทหนักหน่วงดังสลับไปกับเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ มันได้ยินทุกอย่างชัดเจน รับรู้ถึงความเหม็นคาวฉาวโฉ่ของสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่อายุน้อยนิดเหล่านี้ ในหัววนเวียนอยู่แต่กับเรื่องเซ็กและเหล้ายา สนุกสนานกับการกระทำโง่ ๆ ของตัวเองแล้วคิดว่าตัวเองช่างยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน มันรู้สึกสมเพชระคนด้วยความเดียดฉันท์ยามต้องเคลื่อนตัวผ่านคนพวกนี้ ทนรับการอ่อยอย่างโจ่งแจ้งจากมนุษย์เพศหญิงสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นและประโคมเครื่องสำอางฉุนสารเคมีชวนอ้วก มันมองผ่านแววตาทะลุไปถึงความคิด มันรู้ว่าพวกหล่อนอยากมีเซ็กส์กับมันใจจะขาด อาจเพราะรูปลักษณ์มนุษย์ของมันที่ถูกสร้างสรรค์ให้หล่อเหลาเป็นพิเศษ หวังจะดึงดูดความสนใจจากโทมิเอะ แต่กลายเป็นดึงดูดคนชั้นต่ำพวกนี้แทน ซึ่งกระหรี่ใจง่ายที่เห็นผู้ชายหล่อเข้าหน่อยก็วิ่งเข้าใส่ไม่เคยอยู่ในสายตามันเลยแม้แต่น้อย อย่างมากสุดก็เป็นได้แค่อาหารว่างของมันเท่านั้นแหละ และแน่นอนว่าก่อนจะกินคงต้องจับล้างเครื่องสำอางให้หมดเสียก่อน มันเกลียดสารเคมีที่มนุษย์ชอบประโคมใส่ตัวเสียจริง ทั้งรสชาติและกลิ่นช่างน่ารังเกียจ ไม่รู้ว่าทำไมพวกมนุษย์เพศหญิงถึงได้นิยมของน่ารังเกียจเช่นนี้กันนะ

มันพ่นลมหายใจอย่างนึกรำคาญ ต้องคอยส่งยิ้มให้พวกมันตามมารยาททั้งที่ในใจอยากจะฆ่าพวกไร้สมองโง่เง่าที่แสนรกหูรกตาและเกะกะให้ตายไปให้หมด แต่มันต้องข่มใจเอาไว้ก่อน ยังไม่ใช่ตอนนี้ มันไม่อยากให้โทมิเอะรู้ว่ามันเป็นใคร มันจำต้องหาหล่อนให้เจอเสียก่อน นี่คือเรื่องที่สำคัญที่สุด

มันเปิดประสาทสัมผัสของนักล่าอย่างเต็มที่ ขยายกว้างใกล้ครอบคลุมทั่วทั้งงาน สรรพเสียงทั้งหลายหลั่งไหลรวดเร็วเหมือนน้ำที่ถูกเทลงแก้ว และในตอนนั้นเองมันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเสียดแทงเข้ามาในหู เสียงกรีดร้องที่ถูกเสียงเพลงดังกึกก้องในงานปาร์ตี้กลบจนมิด ไม่มีมนุษย์คนใดจะสามารถได้ยินเสียงนี้ได้นอกจากมันเพียงผู้เดียว

มันเบิกตากว้าง ดวงตาประกายเหลืองวาวโรจน์ในชั่วเสี้ยววินาทีก่อนจะกลับเป็นดั่งเดิม มันจดจำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดียิ่ง นี่คือเสียงร้องของโทมิเอะ!

มีเรื่องไม่ดีกำลังเกิดขึ้นกับโทมิเอะ หล่อนไม่เคยส่งเสียงกรีดร้องแบบนี้มาก่อนแม้แต่ตอนที่โดนคนอื่นฆ่า มันร้อนรนใจอย่างยิ่ง พุ่งพรวดไปที่ชั้นสองของบ้านด้วยความว่องไว ใช้เท้าถีบไปที่ประตูสีขาวสะอาดตาของห้องที่ซึ่งมันได้ยินเสียงของโทมิเอะ

ประตูเปิดผ่าง มันเห็นมนุษย์เพศชายผู้หนึ่งกำลังขึ้นคร่อมโทมิเอะ กดร่างของหล่อนไว้กับเตียง มันเลื่อนสายมองไปที่หล่อน เห็นเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดบางส่วนเผยให้เห็นเนื้อหนังขาวสะอาด ดวงหน้างามฉายแววตื่นตระหนก เป็นครั้งแรกที่มันเห็นว่าโทมิเอะกำลังกลัว

หล่อนไม่เคยกลัวสิ่งใดแม้กระทั่งมันก็ตาม แต่ตอนนี้หล่อนกำลังแสดงอาการกลัวเพราะจะถูกพวกมนุษย์ข่มขืน มันรู้สึกประหลาดใจแต่ก็หัวเสียอยู่ในที หัวเสียที่เห็นว่าหล่อนจะเสียท่าให้มนุษย์หน้าโง่แทนที่จะเป็นมัน และยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่เมื่อหล่อนกลัวมนุษย์มากกว่าที่จะกลัวมัน

มันคือฝันร้ายของเดอร์รี่ ชื่อของมันคือชื่อที่ทุกคนต้องกลัว มันต่างหากที่ที่หล่อนควรจะกลัวที่สุด ไม่ใช่ไอ้มนุษย์สารเลวนี่

“แกโผล่มาได้ไงวะ”

เสียงของพวกชั้นต่ำสะกิดอารมณ์มันให้ขุ่นมัวยิ่งกว่าเดิม มันกระชากร่างไอ้เศษสวะออกมาจากหล่อน แล้วกลับคืนสู่ความเป็นสัตว์ประหลาดชั่วคราว มันง้างปากกว้างเผยคมเขี้ยวแหลมวาว เมื่อนั้นแหละเจ้ามนุษย์จึงได้ตระหนักว่าใครกันแน่ที่เป็นใหญ่อย่างแท้จริง มันได้กลิ่นความกลัวลอยอบอวลเข้มข้น และไม่รอให้อีกฝ่ายได้ส่งเสียงร้อง—อย่างที่เหยื่อทุกรายเป็นกัน มันก็กัดฉับเข้าที่ลำคอ เงียบเชียบและรวดเร็ว เพียงครั้งเดียวหัวก็หลุดจากบ่า เลือดพุ่งกระจายย้อมห้องสีขาวสะอาดตาให้กลายเป็นสีแดงเข้ม

มันโยนร่างชายชั่วลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เป็นครั้งที่สองแล้วที่มันฆ่าคนด้วยความโมโห และทั้งสองครั้งก็มีสาเหตุมาจากหล่อนเพียงผู้เดียว มันเงยหน้าขึ้น เห็นโทมิเอะนั่งกอดอกอยู่บนเตียงอย่างเย่อหยิ่งสง่างามเหมือนกับราชินีที่นั่งบนบัลลังก์ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มพราย ดูไม่เหมือนกับเด็กสาวผู้หวาดกลัวและดูน่าสงสารเมื่อสักครู่เลยแม้แต่น้อย

“ฉันคิดอยู่นานเลยล่ะว่านายจะแสดงตัวขึ้นมาตอนไหน” หล่อนหัวเราะร่าเริง “ดูเหมือนแผนนี้จะเวิร์คกว่าที่คิดนะ”

หล่อนรู้อยู่แล้ว มันกัดฟันกรอด นึกหงุดหงิดที่ตัวเองเสียรู้หลงกลหล่อนเข้าเสียเต็มเป้า มันประมาทมากไปเอง โทมิเอะไม่เคยเป็นตกเหยื่อของใคร คนอื่นต่างหากที่เป็นเหยื่อของหล่อน ทั้งหมดที่เห็นก็เป็นแค่การแสดงว่าอ่อนแอเพื่อกระตุ้นให้มันปรากฏตัวก็เท่านั้น

เหมือนว่าหล่อนจะสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดของมัน คราวนี้โทมิเอะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เยื้องย่างตรงเข้ามาหามันเหมือนเมื่อครั้งที่หล่อนคืนชีพจากกองกระดูกในท่อระบายน้ำ เมื่อเข้าใกล้มากพอ หล่อนก็จู่โจมสวมกอดมันอย่างว่องไว แนบแก้มนุ่มนิ่มกับแผ่นอกร่างมนุษย์ของมันประหนึ่งแมวที่กำลังออดอ้อนเจ้านายตัวเอง

“โกรธฉันเหรอพ่อรูปหล่อ”

กลิ่นของหล่อน มันเผลอหลับตาลงชั่วขณะอย่างเคลิบเคลิ้ม สูดหอมกลิ่นเข้มข้นที่มันไม่ได้สูดดมอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มานานพอดู สัมผัสอย่างนิ่มนวลของร่างกายมนุษย์สาวทำให้มันรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในทีแต่เป็นไปด้วยความรู้สึกดี ไม่ได้แขยงดั่งเช่นที่พวกผู้หญิงอื่นในปาร์ตี้พยายามสัมผัสมัน

มันลืมไปเสียแล้วว่าตัวเองกำลังโกรธ

มือของหล่อนไล่ไปทั่วตัวมันอย่างแผ่วเบา ตั้งแต่บนสุดไปจนถึงล่างสุด มันสะดุ้งและลืมตาโพล่งในทันทีที่มือของหล่อนแตะเข้ากับสิ่งนั้น หล่อนหัวเราะอีกครั้งก่อนจะเลื่อนมือออกคล้ายว่าไม่ตั้งใจ

“นายเคยมีเซ็กส์กับผู้หญิงหรือเปล่า?”

ใจกล้าเสียจริงที่ถามตรง ๆ เช่นนี้ มันแสร้งเมินไม่ยอมตอบคำถามนั้น แต่คิดว่าหล่อนเองคงรู้ได้ไม่ยาก มันอยู่บนโลกนี้มานานจนรู้แจ้งทุกสรรพสิ่ง แน่นอนว่ามันย่อมรู้จักเซ็กส์และมันก็รู้ด้วยว่าต้องทำเช่นไร มันเคยเห็นพวกมนุษย์มีเซ็กส์กันก็ออกบ่อย แต่มันไม่เคยมีเซ็กส์กับใคร มันไม่เคยคิดเรื่องนั้นอยู่ในหัวแม้แต่น้อย มนุษย์ชั้นต่ำก็เป็นเพียงแค่อาหารสำหรับมันเท่านั้น

“อยากทำกับฉันเหมือนที่ไอ้หมอนั่นคิดจะทำไหมล่ะ” มือของหล่อนจับเข้าที่สิ่งนั้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นไปโดยตั้งใจโจ่งแจ้ง มือบางลูบคลำสิ่งนั้นอย่างช้า ๆ และนุ่มนวล มันเผลอส่งเสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจ ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ค้นพบมาก่อน ร่างกายจำแลงมนุษย์ของมันนั้นเหมือนกับมนุษย์จริง ๆ ทุกประการ มันจึงรู้สึกได้เช่นเดียวกับที่มนุษย์รู้สึก ความแข็งขืนก่อตัวคับแน่นอยู่ด้านล่างนั้น อยู่ภายใต้มือของหล่อน เป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกด้อยกว่าหล่อนอย่างสมบูรณ์

มันชักเริ่มจะอึดอัดขึ้นมาเสียแล้ว บางสิ่งในกายเร่งเร้าต้องการที่จะปลดปล่อยออกมา แต่ก่อนที่จะไปถึงจุดนั้น โทมิเอะก็ปล่อยมือจากสิ่งนั้นแล้วถอยห่างจากมัน มันส่งเสียงฮึดฮัดอย่างหงุดหงิดที่เสียจังหวะ แล้วจึงมองไปที่หล่อนด้วยความไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่เด็กสาวแสดงออกยามนี้กลับเป็นสีหน้าและแววตาเหยียดหยามที่เต็มไปด้วยความขยะแขยง

“ฉันไม่แปลกใจหรอกที่แกไม่เคยเอาใครมาก่อน เพราะแกมันน่าขยะแขยงยังไง ตัวตลกสกปรกน่ารังเกียจที่อาศัยอยู่ในท่อน้ำทิ้งเน่า ๆ แค่นึกก็อยากจะอาเจียนออกมาแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะเอาแกหรอก”

ท่าทีของหล่อนเป็นไปโดยสิ้นเชิง จากการออดอ้อนที่น่ารักกลับกลายมาเป็นความรังเกียจเดียดฉันท์ที่แสดงออกมาชัดเจน หล่อนถอยห่างจากมันเสมือนไม่อยากเข้าใกล้ ดวงตาสีมืดมองมาที่มันเหมือนกำลังมองสิ่งที่ต่ำกว่าตัวเอง เช่นที่หล่อนเคยมองเหยื่อผู้ชายคนอื่นของตัวเอง นี่คือการดูถูกอย่างร้ายแรง มันไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้มาก่อน และคราวนี้มันก็เริ่มโมโหอย่างจริงจังแล้ว ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองวาวแสดงถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไป  หล่อนรู้ว่ามันโมโหแต่กลับไม่นึกกลัวแม้แต่น้อย รอยยิ้มสาแก่ใจปรากฏบนใบหน้า โทมิเอะยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น

“แกคิดว่าตัวแกเป็นสัตว์ประหลาดยิ่งใหญ่เหนือกว่าใครในเมืองนี้ คิดว่าตัวเองอยู่มานานและวิเศษวิโสเหลือเกิน แต่แกก็ล่อเหยื่อได้แค่พวกที่กระจอกและอ่อนแอ สำหรับฉันแกมันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่เก่งแต่กับคนที่อ่อนแอกว่าเท่านั้นแหละ แล้วจะบอกให้นะ ฉันไม่คิดจะนอนกับไอ้พวกขี้แพ้ซะด้วย อย่างแกนะไม่มีวันได้เห็นขาอ่อนของฉันหรอก”

โทมิเอะไม่ใช่แค่สิ่งมีชีวิตที่ใช้ความสวยล่อลวงชายหนุ่มให้ตกหลุมพราง แต่หล่อนล่วงรู้ลึกซึ้งไปถึงเบื้องลึกสันดานต่ำช้าที่ซุกซ่อนไว้ภายใต้เปลือกนอกที่ถูกปรุงแต่ง มันไม่เคยนึกเลยว่าสักวันหนึ่งจะมีใครบางคนค้นพบสันดานเบื้องลึกของมันอย่างละเอียดละออเช่นนั้น โทมิเอะกล่าวถูกต้องทุกประการ และนั่นเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้มันโกรธอย่างเหลือหลาย โกรธที่มันรู้ดีว่าแท้จริงแล้วมันก็แค่สัตว์ประหลาดที่แสนอ่อนแอตัวหนึ่ง เหมือนหนูหรือแมลงสาปที่คอยแทะเศษซากอาหารจากคนในเมือง และเกลียดนักที่หล่อนทำเหมือนตัวเองวิเศษวิโสเสียเต็มประสา เฉิดฉายเป็นบุปผางามสง่าเป็นราชินีแห่งเมืองเดอร์รี่ ในขณะที่มัน—ตัวตลกของเมือง ต้องคอยหลบอยู่ในมุมมืดกระเสือกกระสนหาเช้ากินค่ำ หลับนอนอยู่ใต้ท่อระบายน้ำเน่าเหม็น นี่คือความต่างชั้น นี่คือสิ่งที่โทมิเอะตอกย้ำแก่มัน มันคือไอ้ขี้แพ้

เสียงคำรามของสัตว์ร้ายเล็ดรอดจากสัตว์ประหลาดในรูปลักษณ์มนุษย์ มันกระโจนเข้าใส่อมนุษย์โฉมงาม ตรึงร่างบอบบางไว้บนเตียงมือใหญ่กำรอบคอนังแพศยาโทมิเอะไว้แน่น อ้าปากโชว์เขี้ยวแหลมคม มันต้องการให้หล่อนได้เห็นว่ามันนี่แหละผู้แข็งแกร่ง มันคือผู้กุมชะตาชีวิตคนทั้งเมือง รวมไปถึงหล่อนในตอนนี้ แต่โทมิเอะไม่มีวันตาย หล่อนผ่านการโดนฆ่าที่น่ากลัวหลายพันหลายหมื่นครั้ง การตายด้วยน้ำมือของมันไม่ใช่สิ่งที่หล่อนนึกกลัวแม้แต่น้อย เด็กสาวยิ้มเยาะแก่มัน หัวเราะเสียงแหลมใส่หน้ามัน แม้ว่าตัวเองกำลังจะหมดลมหายใจอยู่ร่อมร่อ มันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า ตัวตลกผู้ด้อยต่ำไร้ค่าที่ไม่อาจเอาชนะแม้แต่มนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่มันไม่ยอมอย่างเด็ดขาดที่จะพ่ายแพ้แก่หล่อน มันต้องการชัยชนะเหนือราชินีเดอร์รี่ มันอยากให้หล่อนเกรงกลัวมันเหมือนกับที่คนอื่นเป็น มันอยากให้หล่อนตระหนักได้ว่าตัวเองเป็นแค่เบี้ยหมากตัวหนึ่ง ไม่ใช่ผู้คุมเกมนี้ มันต่างหากที่เป็นผู้คุมเกม

กลิ่นหอมหวานติดจมูกเริ่มทำให้มันมึนเมาอีกแล้ว มันจดจ้องที่โทมิเอะ ไล่มองผิวขาวกระจ่างราวกับเนื้อของหิมะ ผมสีดำเงางามเหมือนสีของท้องฟ้าคืนเดือนมืด ดวงหน้างดงามจนดูเหมือนไม่มีอยู่จริง และมาหยุดอยู่ที่ดวงตา—สีสันแห่งอนธการแต่เปี่ยมด้วยกระแสท้าทายเหยียดหยามเมื่อได้สบตา มันแค่นหัวเราะใส่หน้าหล่อนก่อนจะกดแรงลงไปอีก ไม่ให้หล่อนได้ขยับตัวแม้แต่น้อย ไม่ว่าโทมิเอะจะเป็นสัตว์ประหลาดจากขุมนรกไหน แต่เด็กสาวก็ยังเป็นเด็กสาววันยันค่ำ หล่อนมีความงามเป็นอาวุธแต่ไม่ใช่พละกำลังเช่นมัน อย่างน้อยตรงนี้มันก็เหนือกว่า

โทมิเอะสวยงามบริสุทธิ์ผุดผาดไร้ที่ติ สวยงามจนไม่อาจเอื้อม นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้หล่อนชูคอวางตัวเหนือคนอื่นได้เสมอ มันนึกอิจฉาความงามล้ำเลิศ แต่ในขณะเดียวกันก็อยากครอบครองความงามนี้ไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว อยากฉุดดึงความงดงามสูงส่งนี้ให้ต่ำลงเกลือกกลั้วไปกับมัน ให้สกปรกไม่ต่างจากปีศาจใต้ท่อระบายน้ำเน่าเหม็นอย่างมัน

และมันรู้ว่ามันควรจะทำเช่นไร

มันฉีกเสื้อผ้าหล่อนออกด้วยคมเขี้ยวอย่างง่ายดาย แลบลิ้นยาวเลียไปที่ผิวกายขาวสะอาด ลิ้มรสหวานล้ำฉ่ำลิ้นที่เหมือนลูกอมรสผลไม้ มันรู้สึกได้ว่าร่างบอบบางที่อยู่ใต้อาณัติกำลังสั่นสะท้าน โทมิเอะตาเบิกกว้าง ท่าทีเหยียดหยามยโสหายไปจากสีหน้าโดยพลัน

“แกจะทำอะไร”

มันอ้าปากหัวเราะอย่างสะใจปล่อยน้ำลายไหลย้อยหยดลงบนผิวของหล่อน แต่งแต้มมลทินแปดเปื้อนลงบนผืนผ้าใบบริสุทธิ์นั่น มันไล่ลิ้นชิมรสบนร่างกายหล่อนไปทั่วอย่างตะกละตะกลาม นี่คือความพิเศษของโทมิเอะ หนึ่งเดียวในโลก มันไม่เคยเบื่อรสชาติของหล่อน กินเท่าไรก็คงไม่พอ

ผิวกายของหล่อนขึ้นสีแดงระเรื่อแทนที่สีขาว และกลิ่นกายของหล่อนเริ่มเปลี่ยนไป มันเป็นกลิ่นที่หอมไม่แพ้กันแต่ชวนเร้าอารมณ์มากกว่าเดิมเยอะ มันพบว่าบางจุดบนร่างกายโทมิเอะมีรสชาติที่หวานอร่อยเป็นพิเศษ ได้แก่ตรงติ่งหู หัวนมทั้งสองข้าง และช่องคลอดข้างล่างนั้น มันใช้เวลาอยู่ตรงจุดนั้นนานกว่าที่ใด ตวัดกลืนน้ำหวานจากจุดอ่อนไหวสีชมพูที่ไหลชุ่มฉ่ำเจิ่งนองอย่างไม่หยุดหย่อน เด็กสาวครางฮึดฮัดเหมือนสัตว์บาดเจ็บ ร่างกายอ่อนปวกเปียกไร้แรงต้านทาน ถึงตรงนี้มันไม่จำเป็นกดตรึงหล่อนไว้อีกแล้ว

พลันเสียงครางเล็กในทีแรกก็เปลี่ยนเป็นเสียงโหยหวน เพียงไม่นานหล่อนก็กระตุกเกร็งไปทั้งตัว หอบสะท้านเฮือกใหญ่คล้ายว่าจะขาดใจ มันจึงยอมละออกมาจากบ่อน้ำหวานแสนอร่อยในที่สุด แม้จะเสียดายอยู่เล็กน้อยก็ตาม มันแบบลิ้นเลียน้ำหวานบางส่วนที่ติดอยู่บนริมฝีปาก นัยน์ตาสีเหลืองมองเจ้าของร่างแบบบางที่หมดเรี่ยวแรงบนเตียงด้วยความสาแก่ใจ สิ้นสภาพโทมิเอะผู้สวยงามหยิ่งยโส นี่แหละชัยชนะ และรสชาติของชัยชนะก็ช่างหอมหวานอย่างไม่น่าเชื่อ

“มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะคนสวย”

มันกระซิบก่อนจะกระทำเลียนแบบในสิ่งที่เห็นจากมนุษย์อีกที มันเริ่มด้วยการจูบ ลิ้วนัวพัวพันไชในโพรงปาก มันพบว่าน้ำลายของหล่อนก็หวานล้ำเช่นกัน แม้จะไม่เท่าช่องทางด้านล่างก็ตามที แต่เด็กสาวใต้ร่างมันไม่ได้อยู่เฉยเหมือนทีแรก หล่อนจูบตอบ รัวลิ้นสู้ไม่แพ้กัน มันรู้สึกเสียวสะท้านในช่องฟันเมื่อลิ้นของหล่อนไล่สัมผัสไปทั่ว และในช่วงเวลาที่สัตวประหลาดเผอเรอ มันก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือบางคว้าจับเข้าที่สิ่งนั้นอีกครั้ง ลูบไล้ผ่านเนื้อกางเกงเช่นที่หล่อนได้เคยทำก็หน้านี้ แต่เป็นไปด้วยจังหวะรวดเร็วและรุนแรงกว่าเดิม และคราวนี้มันรู้สึกดียิ่งกว่าเดิมเสียอีก มันคำรามเสียงต่ำแหบแห้ง แท่งเนื้อแข็งโปนจนปวดหนึบอึดอัด มันต้องการระบายความคับข้องนี้ออกไปโดยไวที่สุด มันถอนจูบแสนหวานจากหล่อน แล้วถอดกางเกงออก ก่อนจะเข้าเบียดแนบชิดกับร่างเล็ก กอดรัดแน่นเหมือนงูที่กำลังจะกินเหยื่อ แล้วดุนดันลำเนื้อเข้าไปสุดลำในรวดเดียว สอดรับเข้าสู่ความแนบคับนุ่มชื้นอันร้อนจัด

หล่อนผวาลั่นอย่างไม่ตั้งทันตัว เล็บทั้งห้าจิกเข้าที่ต้นคอของมัน ความเจ็บเล็ก ๆ กระตุ้นให้มันเสียวซ่านยิ่งกว่าเดิม ไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าการสืบพันธุ์ของมนุษย์จะให้ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ มันคำรามเสียงดังขึ้นในขณะที่ดันสะโพกกระแทกรัวอย่างเป็นจังหวะ รู้สึกได้ถึงการตอดรัดจากหล่อนทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ช่างเป็นความมหัศจรรย์ของผู้หญิงโดยแท้ ทำให้มันเสียววาบจนแทบบ้า มันกระแทกกระทั้นอย่างไม่ยั้งคิด เนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นเฉกเช่นเสียงร้องคราง แต่ไม่มีใครสักคนในงานปาร์ตี้ได้ยินเสียงเล่านี้

มันรู้สึกได้ถึงชัยชนะที่ใกล้เข้ามาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงสุดปลายของเส้นชัย ในที่สุดปลดปล่อยความอดอั้นทั้งหมดออกมาเป็นของเหลวข้นอุ่นร้อน มันหมดเรี่ยวแรงอย่างสิ้นเชิง ไร้พิษสงของปีศาจร้ายแห่งเดอร์รี่ ร่างสูงใหญ่ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เด็กสาวแต่สองมือยังกอดก่ายร่างนุ่มนิ่มของหล่อนเอาไว้ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงหอบหายใจรัวที่ตกค้างมาจากการออกกำลังกายอย่างหนักเมื่อสักครู่

จู่ ๆ หล่อนก็หัวเราะลั่น ใบหน้างามหันตะแคงมาที่มันพร้อมรอยยิ้มขบขัน “ไม่เลวเลยนะสำหรับครั้งแรกของพ่อหนุ่มเวอร์จิ้น”

มันพยักหน้า เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวจริงๆ ดียิ่งกว่าเวลาหลอกเด็กหน้าโง่มาฆ่าเป็นไหน ๆ มันหัวเราะบ้างแล้วจึงขยับเข้าใกล้หล่อน จรดจมูกลงบนผิวหนังอุ่น ๆ แล้วสูดดมกลิ่นหอมชวนลุ่มหลงนั้นอย่างใกล้ชิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย “ขอทำอีกครั้งได้ไหม?”

“ฉันไม่นอนกับใครฟรี ๆหรอกนะ ทุกอย่างย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ” หล่อนใช้นิ้วเล็ก ๆเชยคางของมัน นัยน์ตาสีดำสนิทยามนี้ส่องประกายวาววับผิดจากทุกที “พร้อมจะยอมแลกไหมล่ะพ่อรูปหล่อ”

มันพยักหน้าอีกครั้งโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย และโดยไม่ทันตั้งตัว หล่อนก็กระโจนขึ้นมาคร่อมมันเสียแล้ว สงครามกำลังเริ่มขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้บทบาทได้เปลี่ยนไปแล้ว คนคุมเกมไม่ใช่มันอีกต่อไป แต่เป็นหล่อนมาโดยตลอดตั้งแต่แรก ราชินีโทมิเอะ สตรีผู้ที่ทำให้ชายทุกคนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของหล่อนได้อย่างง่ายดาย ไม่เว้นแม้แต่ปีศาจร้ายแห่งเดอร์รี่ก็ตามที

โอ้! โทมิเอะ โทมิเอะ

• มันจะไม่มีวันลืมชื่อนี้ของหล่อนอย่างเด็ดขาด