14 กันยายน 2019 — ความรู้สึกแรกหลังตื่นไม่ใช่ตื่นเต้น แต่เป็นง่วงนอน 

 คืนวันที่ 13 เรานอนแทบไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันต่อไป มันเป็นความรู้สึกหวิวๆในท้องน้อยอะ ไม่รู้สิ จะอธิบายยังไงดี คือเวลาคิดถึงมันทีไรมันก็จะเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา ในหัวเราไม่ยอมหยุดคิดว่าพรุ่งนี้เราจะได้ฟังอะไรบ้าง จะมีเพลงที่เราร้องไม่ได้ไหม เซ็ตลิสต์จะซ้ำเดิมไหม อะไรเทือกๆนั้น แต่โดยรวมก็คือตื่นเต้นนั่นแหละ ตื่นเต้นจนตาแข็งยันสองนาฬิกาในตอนเช้าเลย 

ไฟลท์บินเราคือบ่ายสอง ที่ดูเหมือนโคตรจะใจเย็น (ก็ใจเย็นจริงๆนั่นแหละ) ถึงดอนเมืองตอนบ่ายสามกว่าๆโดยประมาณ มันชิวนิดนึงเพราะเรารู้ว่าประตูมันเปิดกี่โมง (ซึ่งก็คือ 19.00 น. ตามกำหนดการในตอนแรก) นั่งรถไปกินข้าวโคเรียทาวน์ ย้อนกลับมาเดินกูร์เม่ต์ที่เทอร์มินอลต่อ ชีวิตมีความสุขเหลือเกิน แต่พอเดินออกมาจากเทอร์มินอลเท่านั้นแหละ.....

สีนี่อย่างครึ้ม มันเทาเต็มไปหมดทั้งท้องฟ้าเลยอะ ตอนนั้นคือเริ่มใจเสียนิดๆละ เพราะกลัวมันจะตกหนักตอนไปถึงที่นั่น แต่ก็พยายามใจเย็นอยู่ คิดว่ามันคงไม่เป็นอะไรมาก แต่พอเช็คทวิตเตอร์ ทวิตที่บอกว่า ‘ฝนตกหนักมาก’ ที่ไถเจอในแท็กทำให้ฉันใจเสียกว่าเดิมอีก 

คือบ้านเพื่อนอยู่บางซ่อน ละมันต้องนั่งบีทีเอสจากอโศกไปลงหมอชิต แล้วก็ต่อเอ็มอาร์ทีไปใช่ไหม แล้วระยะทางระหว่างอโศกกับหมอชิตมันก็ไกลนิดนึง ช่วงประตูเปิดที่สถานีระหว่างทางนี่แบบ มองออกไปคือขาวเลยอะ ขาวแบบเป็นม่านหนาๆขาวๆเลย นี่ก็ร้อนใจหนักแล้ว จะมีแกร็บมารับฉันไหม ฉันจะเปียกไหมนู่นนี่ มันคิดเยอะไปหมดเลยอะ ละเจออีกทวิตประมาณว่าประตูจะเปิดเร็วขึ้นเพราะฝนตก อีนี่เหงื่อซ่กละ ชิบหาย ละจะขึ้นเร็วขึ้นเปล่าเนี่ย เพราะตามเดิมประตูเปิดทุ่มนึงอย่างที่บอก วงเปิด (น้องโรม) ขึ้นสองทุ่มครึ่ง ก็เลยคิดไปเองเลยว่างั้นโรมก็อาจจะขึ้นเร็วกว่าเดิมหนึ่งชั่วโมงสิ  ตอนนั้นก็เลยเหมือนพยายามปลง อะ เผื่อใจไว้นิดๆก็ได้ไรงี้ 

ขึ้นเอ็มได้ละ เปียกด้วย แต่ตอนนั้นที่ออกมาจากบีที่ลงหมอชิตก็เห็นว่าฝนมันซาลงแล้วเลยเป็นใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย พอลงเอ็ม ต้องเดินไปคอนโดเพื่อน ก็เออ เปียกอีก แต่ดีอยู่หัวไม่เปียก (ถือคติว่าทุกอย่างบนร่างกายเปียกฝนได้ยกเว้นผม) แล้วในท้ายที่สุด ฉันก็พาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถนิสสันอัลเมร่าของคนขับแกร็บที่เรียกไว้ได้สำเร็จ (เย้) 

แต่นั่นแหละ แม่งก็ยังไม่จบ เส้นทางการไปดูคอนเสิร์ตที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและขวากหนาม 

แกคิดว่าตอนหกโมงเย็นคนมักจะเจอกับอะไร

อัพเลเวลความวินาศสันตะโรด้วยการคอมโบกับฝนตก มันเป็นความรู้สึกที่แบบ เออ สุดๆไปเลยชีวิตกู มันต้องเป็นเอาถึงขนาดนี้เลย 

ประเทศกรุงเทพแม่งรถเยอะมาก รถติดแบบขยับได้ทีละสองนิ้วครึ่ง แกร็บฉันติดอยู่ตรงแถวแครายนานมาก แบบถ้ามีลูกก็คือลูกบวชแล้วจบปริญญาโทมีลูกสองคนแล้วอะ อย่างนาน จำได้ลางๆว่าขึ้นรถตอนหกโมงเศษๆ แต่ไปถึงคอนเสิร์ตเกือบทุ่มครึ่ง เออ เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ 

แต่ในที่สุด หลังจากผ่านอะไรมาตั้งมากมาย ฉันก็พาตัวเองมาอยู่ที่หน้าบู๊ตสแกนบัตรได้แล้ว

สิ่งที่จะได้หลังจากการสแกนคิวอาร์โค้ดคือริสแบนด์ติดข้อมือ— สีมันจะต่างกันไปในแต่ละโซน และของฉันอยู่โซน C จะเป็นสีเขียว กับบัตร(เกือบ)แข็งมาหนึ่งใบเป็นของที่ระลึก 

  ถ่ายรูปจนพอใจแล้วก็เดินเข้าไปในฮอลล์ รู้สึกว่าโซนเรา (Zone C) คนจะพากันไปนั่งที่สแตนข้างหลังกันเยอะเลย ตอนเราเข้าไปในหลุมมันที่เยอะประมาณนึงเลยนะ ส่วนใหญ่คนที่อยู่ก็จะนั่งพื้นกันหมดละ นี่ก็เลยไปนั่งกับเขาด้วยเพราะคงไม่ขึ้นสแตน (ไม่เคยลงหลุม อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง) 

สรุปเลยได้เกือบชิดรั้ว คือจริงๆจะเข้าไปเกาะก็ได้แหละแต่ไม่ เลยยืนอยู่ถัดรั้วมาอีกนิด แต่ดีตรงที่ข้างหน้าไม่มีคนบัง ทัศนียภาพกว้างไกลและเป็นที่น่าพอใจมาก 

ช่วงเกือบสองทุ่มครึ่ง คนที่นั่งเริ่มลุกๆกันแล้วเพราะโรมใกล้ขึ้น ก็ไม่นานอะ สักพัักไฟก็ดับแล้วโรมก็ขึ้น (น่ารักมาก uwu) ถ้าจำไม่ผิดน้องน่าจะเล่น Saint Laurent ก่อน แล้วก็ต่อด้วย Do it again เพราะฉันร้องเพลงแรกไม่ได้แต่ร้องเพลงที่สองได้ จำลำดับเซตลิสต์น้องไม่แม่นเท่าไหร่ แต่จำเพลงในลิสต์ได้คือ 5 Ways to Bleach Your Hair (อันนี้วันแรกไม่มี), Stoned in The Valley, Cashmoney, Seventeen, Pink แล้วก็ Flowers on My Neck 

โรมดีเกินคาดมากๆ ร้องสดดีมาก ตอนเล่นกีต้าร์เพลง 5 ways to bleach your hair ก็อย่างเท่ห์ ดีมากอยู่นะ แบบรู้สึกดีใจที่น้องได้เป็นคนเปิด (แอบรู้สึกผิดเลยเพราะตอนแรกอยากให้ Pale Waves มาเปิด) แต่โรมไม่ทำให้เราผิดหวังเลย ประทับใจสุดๆ ตอนขึ้นกับแมตตี้เพลง Narcissist ก็ดีมากๆเช่นกัน (พี่รักหนู)