Nose Ring - รวมมิตร

Sometimes I miss my nose ring. I miss that feeling; The feeling of the hoop around my left nostril. It was almost unnoticeable but I knew, I knew it was there.

I miss it.
The feeling of something tingling when I take my breath; the soft breath going through my nostril, gently touched the ring there before traveled to my lungs. Sometimes when I see my old photos I wonder why I stopped wearing it, why I didn't care and let the wound healed.
I miss it.

But sometimes, sometimes I don’t miss it, the phantom pain of the healing days and the day I accidentally hurt my nose when I bumped to something--or someone.
When I look at myself in the mirror and see the healed scar I remember the pain. I remember that annoying feeling when you knew someone going to judge you just by looking.
They called this inappropriate.
I don’t miss it.

Fuck the inappropriate though. Fuck the pain. I miss it.
Maybe.

For anyone's wondering, yes, I’m talking about the nose ring
(Not you).
เป็นการเขียนสไตล์บ่นที่ไม่รู้จะเรียกว่า poem หรืออะไร ฮ่าๆ จริงๆ เขียนเรื่องนี้มานานแล้วแต่พอเอามาใส่ในนี้ก็แปลงนิดหน่อยให้ดูกำกวมมากขึ้นไปอีกว่าจริงๆ แล้ว speaker หรือคนที่กำลังพูดอยู่ตรงนี้พูดถึงฮูปจมูก (ตุ้มจมูก ต่างจมูก ห่วงจมูก? ภาษาไทยเรียกอะไร 555) หรือพูดถึงอีกคนที่คนอ่านมองไม่เห็นกันแน่ เป็นความรู้สึกนอสทาลจิกที่มีแต่คนพูดที่รู้ว่าจริงๆ แล้วรู้สึกแบบไหน กับอะไร (หรือกับใคร)

ค้นพบว่าตัวเองชอบเขียนอะไรกำกวมๆ และมึนๆ 555 ต้องการให้ได้ฟีลแบบ เออ สรุปนี่มึงคิดถึงหรือไม่คิดถึงมันกันแน่ ถึงตอนสุดท้ายจะบอกช่างมัน คิดถึงนะ แต่ก็ยังมี maybe แทรกมานิดนึง
อยากให้คนพูดดูสับสนๆ เลยให้นางเน้นคำบางคำนิดหน่อยอย่าง บางครั้ง ฉันรู้ อะไรทำนองนี้ ให้เหมือนว่าสุดท้ายที่ย้ำก็แแปลว่าแม้แต่ตัวเองยังไม่ชัวร์สินะ ทำนองนี้

ได้แรงบันดาลใจจากการเจาะจมูกของตัวเอง ที่เจาะได้ปีนึง เอาออกแล้วไม่ได้ใส่กลับเข้าไปใหม่ บางทีก็คิดถึงนะ แต่บางทีก็ไม่คิดถึง T.T

(Not you).

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น