สวัสดีทุกคน
ฉันชื่อพลอย
ชื่อที่ใครๆ ก็รู้จักเพราะมีหลายคน ทุกคนเรียกกันพลอย มีหลายคนในรุ่นเดียวกันที่ชื่อพลอย ประมาณ 5 คนได้มั้ง พลอยเล็ก พลอยใหญ่ พลอยสีฟ้า
ฉันชื่อพลอย พลอยเฉยๆ

"จำพลอยได้มั้ย สมัยปอหนึ่งอะ ที่อยู่สีเหลือง" หวาน เพื่อนสมัยประถมที่บังเอิญเจอกันอีกครั้งเพราะงานดนตรีอินดี้ชี้มาทางฉันให้นาวที่ยืนข้างๆ หันมามอง นาวมองหน้าฉันโดยที่ไม่มีแววตาว่าจำได้สักนิด
นาวจริงๆ ชื่อมะนาว แต่เธอไม่ชอบเลยให้เพื่อนคนอื่นเรียกนาวเฉยๆ นาวมักจะเลขที่วนไปวนมาจาก 14-15 ตลอด ฉันเลขประจำตัวหลังนาวเลยจำได้ดี เธอคงทำอะไรสักอย่างกับตา ไม่ใส่คอนแทคเลนส์ก็ไปทำเลสิกมา ตอนประถมเธอสายตาสั้นมากต้องใส่แว่นหนาเตอะ
"จำไม่ได้อะ แกย้ายโรงเรียนตอนไหนนะ"
"ปอหกอะ" ฉันพูดตอบไปยิ้มๆ นาวพยักหน้าหงึกหงักเชิงรับรู้ สักพักมีเพื่อนสมัยประถมเดินเข้ามาในร้านพร้อมสั่งอาหารกันอีก
ถึงตอนประถมเราจะมีกลุ่มที่แยกกันแต่พอมานัดเจอกันแบบนี้ทุกคนกลับคุยกันสนุกสนานราวกับอยู่กลุ่มเดียวกันมาโดยตลอด ทุกคนพยายามนึกถึงเหตุการณ์ เรื่องตลกเก่าๆ นับสิบปีมาขุดเล่าให้กันฟังตลอด
"เออ จำครูคนนั้นได้มั้ย ครูผู้หญิงที่ชอบใส่คาร์ดิแกนลายจุด ที่สั่งการบ้านเยอะๆ" มายด์พูดขึ้นพลางยกเบียร์ขึ้นดื่มจากเต็มแก้วเหลือแค่ก้นแก้วเท่านั้น
ฉันไม่เคยคิดว่ามายด์จะดื่มเบียร์ ตอนเด็กๆ มายด์เป็นเด็กเนิร์ด เป็นหัวหน้าห้องที่สมบูรณ์แบบ มีพี่สาวที่ก็เก่งพอกัน ทุกครั้งที่มีกิจกรรมมายด์มักจะถูกเรียกให้เป็นคนออกไปพูดแนะนำ ขอบคุณ อ่านกลอน ทุกอย่างนั่นแหละที่ต้องมีไมโครโฟนเป็นส่วนประกอบ เรียกว่าเป็นลูกรักของพวกครูเลยก็ว่าได้
แต่ก็นั่นแหละ มันสิบกว่าปีแล้ว
"จำได้ๆ" ฉันตอบขึ้นกลางวงเพื่อนเก่าสิบกว่าคน ทุกคนหันมามองฉันที่ตอนแรกนั่งเงียบ สำรวจเพื่อนคนอื่นเฉยๆ มันทำให้รู้สึกประหม่ามากเลยแต่ฉันก็ยังพูดต่อ "คนที่เคยให้ท่องสูตรคูณพร้อมกันก่อนเรียนไง"
ทุกคนพยักหน้าเออออว่าจำได้แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ฉันก้มหยิบเบียร์ที่วางไว้เมื่อกี้ด้วยความตื่นเต้นดื่มอีกครั้ง ความเย็นของเบียร์ชาความคิดไปชั่วขณะ ฉันกลับมานั่งเงียบๆ ฟังเพื่อนคนอื่นพูดคลอเสียงดนตรีสดที่เล่นอยู่หน้าร้านอีกครั้ง

ทุกคนยังคงสนุกสนานกับการพูดคุยเรื่องเก่าๆ ฉันนั่งลูบหยดน้ำที่เกาะตัวบนแก้วเบียร์ที่เพิ่งถูกเติมใหม่เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ มีเป็นช่วงๆ ที่ใครสักคนจะพูดอะไรตลกๆ ให้คนในกลุ่มหัวเราะเสียงดัง ฉันหัวเราะคลอไปด้วยแต่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเมาเกินกว่าจะเข้าใจว่าใครกำลังพูดอะไรอยู่
"ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" ฉันพูดเบาๆ พร้อมกับประคองตัวเองไปห้องน้ำที่อยู่มุมสุดของร้าน เสียงคุยของคนในร้านยังดังอยู่เรื่อยๆ ฉันพยายามรวบรวมสมาธิ พิงกับกำแพงและหลับตาฟังเสียงคุยกันของคนในร้านว่าจะได้ยินเสียงของเพื่อนเก่ารึเปล่า แต่ท่ามกลางเสียงดังของคนอื่นๆ เสียงของคนเหล่านั้นกลับไม่ได้ดัง หรือน่าสังเกตเป็นพิเศษ มันถูกกลืนไปกับเสียงในร้าน ทั้งเสียงพูดคุย เสียงทะเลาะ และเสียงเพลง ฉันรีบเดินกลับเข้าห้องน้ำและออกมา ระหว่างเดินกลับไปที่โต๊ะมีสายตาของคนบางโต๊ะมองแวบนึง ฉันไม่สนใจ วันนี้ฉันมาหาเพื่อน ไม่ได้มาหาคนอื่น ฉันกลับมาหาอดีตที่ลืมไปแล้ว

"เมื่อกี้คนที่ไปห้องน้ำชื่ออะไรนะ" มุก คนที่เสียงดังที่สุดในรุ่นพูดขึ้น ระหว่างที่ฉันกำลังแทรกตัวเองจากโต๊ะ ผู้คนเบียดเสียดและความมืด ฉันหยุดอยู่ระหว่างความมืดกับผู้คน เธอกำลังพูดถึงฉันใช่มั้ยนะ
"เห็นบอกว่าชื่อพลอยนี่ สีเหลือง หวานบอกมา" นาวพูดขึ้นและหยักเพยิดไปที่หวาน หวานที่กำลังเคี้ยวอะไรหยุบหยับยกมือขึ้นราวกับกำลังห้ามอะไร เธอกลืนก่อนจะพูดตอบไปทางนาวและคนอื่นๆ "อันนั้นเขาบอกเรามา นี่ก็จำไม่ได้ วันก่อนบังเอิญเดินสวนกันที่งานดนตรีแล้วเขามาทัก เราเลยแบบเออออไป กลัวหน้าแตก" หวานหัวเราะร่าพาให้คนอื่นหัวเราะไปด้วย
"เดี๋ยวนะ ไม่มีใครจำได้เลยหรอ" นุ่น สาวสวยประจำรุ่นแทรกขึ้นมา เธอกวาดนิ้วไปทางคนอื่นๆ ทุกคนได้แต่ทำท่าคิดเหมือนจะพยายามล้วงหาความทรงจำในหัวเหมือนกับการล้วงหาอะไรในกระเป๋า แต่สุดท้ายทุกคนก็ยักไหล่ ส่ายหัว

ไม่รู้เพราะว่าฉันเข้ามาใกล้โต๊ะเพื่อนเก่ามากขึ้นหรืออะไร แต่เสียงทุกคนดูดังขึ้นและแยกได้จากเสียงอื่นๆ รอบตัว ทุกคนหัวเราะมีความสุขกับเรื่องราวในอดีต และเรื่องราวในปัจจุบัน เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่มีฉันเป็นส่วนประกอบ

โชคดีที่ฉันพกมาแค่กระเป๋าถือใบเล็กและโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ฉันเดินออกจากร้านโดยไม่ได้กลับไปร่ำลาคนอื่นๆ ในโต๊ะ นักดนตรีหน้าร้านที่ไม่รู้จักพยักหน้าทักทายให้เบาๆ ให้กับฉัน 1 ในคนแปลกหน้าที่เขาคงเห็นผ่านตาทุกวัน เขาอาจจะพยักหน้าให้คนอย่างฉันมาแล้วกี่ครั้งก็ไม่รู้

ถึงจะอยู่บนรถแท็กซี่ แต่เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของเพื่อนยังคงดังอยู่ในโสตประสาท มันต่างจากเมื่อก่อนตรงที่เสียงนี้โตขึ้น จากเสียงหัวเราะแหลมเล็กของเด็กกลายเป็นเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ หัวข้อที่พูดคุยตอนเด็กๆ กลายเป็นหัวข้อของผู้ใหญ่ กลายเป็นอีกโลกหนึ่ง แต่โลกใบนั้นก็ยังไม่มีฉันอยู่ดี ฉันเป็นแค่เพียงส่วนเติมเต็มในแผนภาพเวนน์เท่านั้น

สวัสดีทุกคน ฉันไง พลอย
พลอยเฉยๆ