หลาย ๆ คนคงจะเคยได้ยินประโยคที่ว่า 'ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ' แต่สำหรับฉันแล้ว 'ไม่ตกงานถือเป็นลาภอันประเสริฐ' ค่ะ ด้วยความที่เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันหมดไปกับการเรียนและการทำงาน Part Time มันทำให้ร่างกายของฉันเคยชินกับการที่ต้องทำอะไรอยู่ตลอดเวลา พักอย่างเป็นเวลา แล้วก็เที่ยวอย่างเป็นเวลาด้วยเช่นกัน แต่เนื่องจาก 2-3 เดือนที่ผ่านมาเกิดโรคระบาดใหญ่ (โควิด 19) ทำให้ชีวิตของฉันและใครหลาย ๆ คนเกิดอาการรวนและหยุดชะงักไป ซึ่งมันก็มีข้อดีตรงที่ร่างกายของฉันได้พักผ่อนในระยาว ยาวจนเรียกได้ว่ามันเป็นความว่างเปล่าและน่าเบื่อ ร่างกายและจิตใจของฉันเริ่มโหยหาการทำงานอย่างเป็นจริงเป็นจังอีกครั้งหลังจากหยุดพักไปนาน จนได้เริ่มฤดูกาลแห่งการฝึกงานมันทำให้ฉันรู้สึกมีไฟในการทำงานอีกครั้ง

          เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนครบสองสัปดาห์แห่งการฝึกงาน ช่วงนี้บริษัทที่ฝึกงานของฉันให้เข้ามาทำงานในบริษัทสัปดาห์ละ 4 วัน ทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี ตามนโยบายของการเว้นระยะห่างทางสังคม ทำให้มีวันหยุดสุดสัปดาห์ยาวถึง 3 วัน แต่ก็ใกล้กลับมาทำงานตามปกติแล้วล่ะค่ะ สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันได้ลงมือทำงานอย่างเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น โดยการสานต่อชิ้นงานจากสัปดาห์ที่แล้ว

          เนื่องจากสัปดาห์แรกพี่อุ้มได้ให้ฉันลองคิด content ในการโปรโมตนิตยสารขายหัวเราะฉบับหนึ่ง และคิด content สำหรับใส่ในนิตยสารขายหัวเราะฉบับหนึ่ง แต่สัปดาห์นี้นอกจากคิดแล้วก็ต้องลงมือทำออกมาให้เป็นรูปธรรม ให้พี่เขาเห็นภาพว่าถ้าเราทำออกมาจริง ๆ จะเป็นอย่างไร ฉันจึงได้มีงานที่ต้องลงมือออกแบบงานออกมาอย่างจริงจัง แต่มันก็ไม่ยากเท่าไรทำให้ฉันผ่านงานนี้ไปได้ด้วยดีค่ะ

          การทำงานในสัปดาห์นี้ไม่ยากอย่างที่คิด แต่ด้วยความที่กำลังกายและกำลังใจในการทำงานที่มากล้น ทำให้การทำงานในสัปดาห์นี้ไม่สามารถชดเชยช่วงเวลาว่างงานที่ผ่านมาได้ ฉันจึงคาดหวังว่าในสัปดาห์ต่อ ๆ ไป ฉันจะได้ทำงานที่ยากขึ้นและหนักขึ้น หรืองานเล็ก ๆ น้อย ๆ ง่าย ๆ ก็อยากทำค่ะ ดีกว่าปล่อยเวลาให้ว่างเปล่าและเสียหายไปอย่างน่าเสียดาย •_•;