“Lord, do not rebuke me in your anger or discipline me in your wrath. 
Have mercy on me, 
Lord, for I am faint; heal me, 
Lord, for my bones are in agony. 

My soul is in deep anguish. 
How long, Lord, how long? Turn, 
Lord, and deliver me; save me because of your unfailing love. 
Among the dead no one proclaims your name. 
Who praises you from the grave? 
I am worn out from my groaning. 
All night long I flood my bed with weeping and drench my couch with tears. 
My eyes grow weak with sorrow; they fail because of all my foes. 
Away from me, all you who do evil, for the Lord has heard my weeping. 
The Lord has heard my cry for mercy; the Lord accepts my prayer. 
All my enemies will be overwhelmed with shame and anguish; they will turn back and suddenly be put to shame.”
[ ‭‭Psalms‬ ‭6:1-10‬ ‭NIV‬‬ ]

---

เมื่อฉันนึกถึงความตายและรู้สึกสิ้นหวัง
น้ำตากลายเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงหัวใจฉันตลอดวันคืน
ต่อให้กลืนหยดนี้เข้าไป
ร่างกายก็ผลิตหยดใหม่มาจ่อ 
รอระรื่นออกมาจากดวงตา อย่างควบคุมไม่ได้

ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง กระโจนเข้าครอบงำ
คำว่า 'รัก' จากคนรอบข้าง กลายเป็นเหมือนลูกเทนนิสที่ถูกขว้างอัดเข้าผนังแข็ง
เด้งไปมา แต่ไม่อาจรับไว้ได้
 
ความหวังเดียวที่แล่นมาในใจของฉัน ณ เวลานี้คือ 'พระเจ้า' 

พระเจ้าที่ได้สร้างฉันขึ้นมา
พระเจ้าที่รักอย่างไม่มีเงื่อนไข
พระเจ้าที่อยู่ด้วยเสมอ

พระเจ้าอยู่กับฉันเสมอ
แต่บ่อยครั้ง
หรือแทบจะตลอดเวลา
ฉันโทษตัวเองเสมอ
ต่อว่าตัวเอง และมองหาข้อผิดพลาดยัดเยียดให้ตัวเองอยู่ร่ำไป
และคิดว่า พระเจ้าคงไม่รักคนอย่างฉัน


คงไม่มีใครจะรักคนอย่าง ฉัน

ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงความตาย
ฉันนึกถึงภาพเหรียญที่กลิ้งไปบนระนาบพื้น
มันจะหยุดก็ต่อเมื่อ
- ชนกับวัตถุอื่น
- หรือหมดแรงที่จะกลิ้งต่อไปแล้ว 


นิ่งสนิท...


ฉันมักอยู่ในสภาพที่นิ่งสนิทเสมอ นิ่งสนิทอย่างอับจนหนทาง
เมื่อนึกถึงพระเจ้าอย่างสุดใจ
และระลึกว่า พระเจ้าที่ดีและยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
เราจะดีเทียบถึงมาตรฐานของพระเจ้าได้ยังไง  
ฉันทำไม่ได้หรอก ทำไม่เคยได้เลย

แต่โดยพระคุณความรักของพระเจ้า
ที่มีต่อมนุษย์ โดยทางพระเยซูคริสต์ที่ตายแทนคนอย่างฉัน
รับบาปแทนคนอย่างฉัน
เพื่อให้ฉันได้กลับมามีความสัมพันธ์กับพระเจ้า 
พระเจ้าพระบิดาที่สร้่างฉันขึ้นมา
สร้างขึ้นด้วยความรัก 
สร้างฉันขึ้น ให้เป็นฉัน ที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร 

แม้ชีวิตที่มีพระเจ้า
ยังคงเผชิญความทุกข์
ยังคงเผชิญความเจ็บปวด
เผชิญกับความรู้สึกสิ้นหวัง 
แต่พระเจ้าเป็น 'ความหวัง'
และพระเจ้าเป็น 'ความรัก' 

เป็นที่พึ่งที่ฉันสามารถวางใจได้
พระเจ้าดูแลฉันอยู่เสมอ ทั้งในยามหลับและในยามตื่น

พระเจ้าเลี้ยงดูอยู่เสมอ
และไม่เคยเมินเฉยต่อชีวิตของฉัน เมื่อฉันเรียกหาพระองค์
เมื่อฉันต้องการพระองค์ 

ในยามที่วิกฤตมาจ่ออยู่ตรงหน้า

พระเจ้าไม่ได้เสกสิ่งสารพัดมากองให้
แต่พระเจ้านำฉันให้พบกับทางออก
และนำไปให้พบกับสิ่งที่พระองค์ปรารถนาที่จะทรงประทานให้เสมอ

ในวันที่ฉันทุกข์ใจ ท้อใจ

ฉันได้กำลังใจ จากเพื่อนมนุษย์

ได้รับความรักจากเจ้าแงวแสนซน 

จากคุณดอกทานตะวัน
ที่ได้มาจากปากคลองตลาดเมื่อวันก่อน

จากท้องฟ้าในยามเย็น
ที่ถูกถ่ายเอาไว้เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา

หรือแม้แต่จากอาหารธรรมดาๆ สักมื้อ 



สิ่งเหล่านี้พระเจ้าได้ทรงสร้าง
มีความรักที่ถูกใส่ไว้ในทุกสิ่ง 


ความรักมีอยู่แล้วในทุกสิ่ง
ฉันเพียงแต่...
ต้องมองหา
ต้องตามหา
เริ่มต้นที่จะยอมรับความรัก
หยุดนิ่งและเริ่มสัมผัสความรักจากสิ่งต่างๆ ให้มากขึ้น
ยอมรับความรัก...ที่พร้อมจะเทเข้ามาในหัวใจของฉัน
 
  ?