กายที่หนักอึ้ง ถูกทิ้งตัวลงบนพื้นทราย ที่เต็มไปด้วยเปลือกหอยหยาบๆ ทะเลที่นี่ไม่ใช่ทรายละเอียด มันเต็มไปด้วยซากหอยนานาชนิดที่เป็นรูปร่างบ้าง ไม่เป็นรูปร่างบ้าง — บ่งบอกว่าหาดทรายที่นี่เป็นหาดทรายใหม่

แต่ซากเหล่านี้แหละ
ที่กำลังจะรอให้วันเวลาและคลื่นทะเล
บดพวกมันจนละเอียดกลายเป็นเม็ดทรายสวยงาม

นั่งทับลงไปก็เจ็บ ...
แต่เมื่อผ่านพ้นวันเวลา พวกมันจะงดงามขึ้น
เปลือกหอยเหล่านี้ กำลังแหลกสลายเพื่อกลายเป็นสิ่งใหม่


ความรู้สึกที่ถูกซัดเข้ามาพร้อมกับมวลคลื่นตอนนี้
ปฏิเสธไม่ได้เลย ที่จะไม่เขียนบันทึกเอาไว้

รู้สึกหลากหลายไปหมด...

นานมากแล้วที่ไม่ได้นั่งจ้องมองคลื่นน้ำขยับตัววิบวับรับแสงตะวันแบบนี้ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกต่างออกไป — ความรู้สึกถูกอนุญาตให้คิดถึง ‘พ่อ’ เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา หลังจากที่ผ่านมามันถูกเก็บเอาไว้ตลอด และปฏิเสธที่จะคิดถึง ความรักถูกฉาบปิดทับด้วยความโกรธและความเสียใจ สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
ถ้าหากมันเป็นความจริง มันก็ต้องปรากฏขึ้น
เพียงแต่ จะช้าหรือเร็ว เท่านั้นเอง


• 
หลายปีที่แล้ว พวกเราพาพ่อมาไว้ที่นี่
รู้สึกอิจฉาจังที่ได้อยู่กับทะเลตลอดเวลา
ได้เห็นแสงตะวันที่มาทักทาย — และลาลับไป วันแล้ววันเล่า ได้เห็นแสงเดือนแสงจันทร์ทุกค่ำคืน ; หรือพ่อจะเห็นมันจนเบื่อแล้ว จนไม่ตื่นเต้นใดใดกับชีวิตอีก
และกำลังรู้สึกเหงาจับใจ เหมือนที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้

เวลาที่พายุโหมกระหน่ำ
พ่อจะรู้สึกเหน็บหนาวหรือเปล่า
หวาดกลัวหรือเปล่า
โดดเดี่ยวหรือเปล่า
หรือพ่อไม่ต้องรู้สึกใดใดอีกแล้ว

มีแต่พวกเราที่นั่งตรงนี้
ที่ยังคงรู้สึก —

ความรู้สึกเหล่านี้
บ่งบอกว่าเรายังมีชีวิต

แต่ทว่า หนูกลับเหนื่อยเหลือเกินที่จะมีชีวิต
หนูรู้เหตุผลพวกนั้น
ที่จะมีชีวิตอยู่
แต่เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินไป

•
เปลือกหอยเหล่านั้น
ทำให้คิดถึงหนังสือเรื่อง ‘Gift From The Sea’ 
เขียนโดย Anne Morrow Lindbergh

เปลือกหอยที่ใหญ่เกินไป ทำให้ชีวิตหนักอึ้ง
เปลือกหอยที่เล็กเกินไป ก็ทำให้อึดอัด

ท้ายที่สุด เราต้องหาความพอดีให้กับตัวเอง

สิ่งต่างๆนานาที่แบกไว้ ทำให้หนักอึ้ง
หน้าที่ บาดแผล อดีต อนาคต ความคาดหวัง ความโกรธเคือง หรือแม้แต่ใจรักผูกพัน 

[ หนูเขียนถึงตอนนี้แล้วพักเอาไว้
เหนื่อยมากเลย หายไปหลับมาหน่ะ
ผ่านไป 24 ชั่วโมงพอดี
หนูยังหยุดคิดถึงทะเลไม่ได้เลย ]

รู้มั้ยความรู้สึกที่แท้จริงคืออะไร
หนูหน่ะ อยากลอยไปกับคลื่นลม
แล้วหายไปตลอดกาล ...

ลองหลับตานึก
ความรู้สึกนั้นมันง่ายดี
แต่กว่าจะได้หายไปจริงๆ มันคงทรมาน

หากตอนนี้ หนูมีชีวิตต่อไป
ภายใต้สมมติฐานของมนุษย์ผู้ตายไปแล้ว
ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
มันคงน่าสนุก และเบาสบาย
หนูไม่ต้องมีตัวตนสำหรับใครอีก
ไม่ต้องกลัวใครจะผิดหวังเพราะหนู

มีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้แล้ว

ลองดูมั้ย...

ถ้าของขวัญจากทะเลครั้งนี้ไม่ใช่ความตาย
แต่เป็นอิสระของชีวิต
หนูก็จะลองดูอีกสักตั้งนะ


?

[ แวะมาเขียนต่อ อีกหน่อย ]
• 
“If we shared in Jesus' death by being baptized, we will be raised to life with him.

We know sin doesn't have power over dead people.”
‭‭Romans‬ ‭6:5, 7‬ ‭


ในความเป็นจริงชีวิตคริสเตียนที่เราเป็นมาตลอดมันคือการ ‘ตาย’ นั่นแหละนะ ตายต่อตัวเก่า ตายต่ออดีต ตายต่อเนื้อหนัง ตายต่อตัวเอง เราไม่จำเป็นต้องยึดถืออะไรไว้อีก ไม่ต้องแบกอะไรไว้อีก  — เพราะพระคริสต์ได้แบกรับแทนเราไว้หมดแล้ว

ทั้งความกลัว ความเศร้า ความตาย 

พูดง่าย — 

ไม่หรอก พอวันนี้
ได้คิดเรื่องตายอีก
สมมติว่าเราหายไป

แต่มีชีวิตขึ้นใหม่ในพระเจ้า พระเจ้าผู้ซึ่งเป็นคุณพ่อที่สร้างเราขึ้นมาตั้งแต่แรก ; แบบนั้นชีวิตก็จะมีหวังขึ้นมา

เราได้อยู่กับพระเจ้าแล้วในโลกมนุษย์ที่โหดร้ายนี้แหละ
ได้อยู่ในกายที่ขยับเคลื่อนไหวได้ ทุกข์ได้ สุขได้ 
และทำสิ่งซึ่งควรทำ เป็นสิ่งที่ควรเป็น
[ ไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นคาดหวังให้เป็น ]

ถ้าได้ยอมตายแล้ว
กลายเป็นซากเปลือกแล้ว
ต่อจากนี้ พระเจ้าเนรมิตเราขึ้นใหม่ ให้เราได้เป็นสิ่งใหม่

สำหรับพระเจ้าแล้ว
เราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อยู่เสมอเลย ;

แต่ทุกครั้งที่เราตายต่อสิ่งที่เป็น
มันก็เป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงเสมอเสมอ

ครั้งนี้เราทิ้งซากเปลือกของเราไว้ที่ทะเลนั่น แล้วออกตามหาเปลือกหอยอันใหม่ อันซึ่งเป็นเกราะกำบังใหม่


เรามีพระเจ้า และเราสามาถเริ่มต้นใหม่กับพระเจ้าได้ในทุกวัน ตายแล้วเกิดใหม่อย่างนับไม่ถ้วน จนกว่าเราจะได้อยู่ในที่ซึ่ง ไม่ต้องดิ้นรนใดๆ

ที่ซึ่งไม่มีการหิวโหย
ไม่มีทุกข์ร้อนใดๆ
ไม่มีน้ำตาอีกต่อไป


ไม่ต้องไขว่คว้าใดๆ
เพื่อกายเนื้อนี้อีก


; JULY 2020