เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
me : 2020panpanmeme
space (-ing)
  • หลายวันมานี้ มีแต่อารมณ์ จมอยู่ในห้วงความคิด ความกังวลใจ ถึงสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่ควรทำ กระจัดกระจายเต็มไปหมด ถึงจะมีวิธีการมากมายที่บอกเราว่า เราควรจัดการตัวเองยังไง ให้พ้นจากความเครียด  เรารู้ดีทุกอย่าง แต่การมีความรู้ก็ไม่สำคัญเท่ากับการตระหนักรู้ เราควรรู้ตัวว่า เรากำลังเป็นยังไงอยู่ แล้วจะเอาความรู้ที่ได้มา มาใช้ยังไง โลกใบนี้มี How to เต็มไปหมด ที่พร้อมจะป้อนจะบอกเรา ว่าเราต้องทำอย่างไร


    เราต้องทำยังไง ?
    เราต้องทำอะไร ?




    ไม่ — เปลี่ยนใหม่
    ฉันลองเปลี่ยนคำถามที่ถามตัวเองใหม่

    ตอนนี้กำลังเป็นยังไงอยู่?
    เราอยากให้เป็นยังไง ?
    เราสามารถทำอะไรได้บ้าง ?


    ความรู้สึกของคำถามแบบแรกมันจี้เราให้หลังชนฝา แต่คำถามแบบใหม่มันช่วยให้เราเห็นสภาวการณ์ของตัวเราเอง เห็นปัญหาที่เกิด เห็นสิ่งที่ต้องทำ 



    หลายวันมานี้ที่รู้สึกอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิด
    เพราะมีเรื่องที่กังวล เพราะมีงานต้องส่ง มีเรื่องที่ต้องทำ
    มีเรื่องที่ต้องจัดการ มีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบ มีเรื่องต้องตัดสินใจแต่ตัดสินใจไม่ได้ ( จริงๆ ฉันคงกลัวที่จะตัดสินใจ — โดยเฉพาะตัดสินใจเพื่อตัวเราเอง )

    ก็อาจจะดูเหมือนดี เป็นคนมีความรับผิดชอบ
    แต่เหมือนข้างในตัวเราจะตายเอา ;

    พอรู้สึกว่่า ไม่ไหวแล้ว!
    ฉันทิ้งทุกอย่าง อาบน้ำ
    (แม่บอกว่า อาบน้ำแล้วทุกอย่างจะดีเอง)
    อาบน้ำเสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอน
     — เทอาหารให้แมว แล้วทิ้งทุกอย่างไว้
    เปิด sleep mode แล้วปล่อยทุกอย่างให้ลอยคว้าง

    ไม่จัดการอะไร
    ไม่รับมืออะไร
    ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
    ขอแค่ความเงียบ

    ฉันล้มตัวลงบนที่นอน หลับตา แล้วแค่หายใจ หายใจเท่านั้นแหละ — สมองที่ถูกปั่นจนหมุนติ้ว ค่อยๆ ชะลอตัวลง 

    อา ไม่ได้ปิดสวิซต์ตัวเองมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ;

    ค่อยๆ มองดู สิ่งที่ต้องทำ ว่ามีอะไรบ้าง
    ค่อยๆ ลำดับ ถ้างั้นตอนนี้สิ่งที่ต้องการที่สุดคือ — พัก

    พักแล้วลุกขึ้นมาใหม่
    ประมาณ 30-40 นาที ที่ฉันนอนอยู่แบบนั้น
    หลับตาอยู่เฉยๆ 

    ไม่เป็นไรหรอกนะ
    ถ้าชีวิตเรามันจะไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ทั้งหมด 

    แค่ 40 นาที ไม่ได้ทำให้ใครตายหรอก

    ฉันใช้เวลานั้น หลับตาและนึกถึงพระเจ้า
    บทเพลงค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในใจ
    เป็นสัญญาณ ว่า ‘เริ่มโอเคแล้วล่ะ’

    ฉันลุกขึ้นมาทำงานต่อ
    และรู้สึกสดชื่นกว่าเดิม
    จากการใช้เวลาเพื่อพักอย่างสงบอยู่แบบนั้น

    เป็นเรื่องที่ต้องฝึก
    ที่จะถอยห่างบ้าง ปล่อยพื้นที่ว่าง ให้ได้ทำงาน
    ระหว่างเรากับสิ่งที่เรากำลังถืออยู่ ทั้งการงานและความสัมพันธ์ หรือแม้แต่ตัวเราเอง — การได้วางลงบ้าง ก็ไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นคนขาดความรับผิดชอบไปได้หรอกนะ 




    เราไม่ได้เป็นคนที่แย่หรอก
    เราแค่เหนื่อย — แง!




    แค่ถอยห่างออกมา
    ตั้งหลัก
    แล้วเดินต่อนะ








    การก้าวเดินตลอดเวลาก็ไม่ได้ทำให้มันเร็วเสมอไป
    การหยุดพักบ้างก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราไปข้างหน้าช้าลง
    ในทางกลับกัน ถ้าเราฉลาดที่จะพักบ้าง
    มันอาจทำให้เรา ไปได้ไกลมากขึ้นก็ได้

    บอกกับตัวเองว่า
    เราก็มาไกลมากแล้ว
    จากจุดเดิมที่เริ่มต้นเดินทางมา ?

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in