ช่อศรีตรังสะพรั่งบานทุกก้านกิ่ง
คอยเป็นมิ่งขวัญใจให้ถวิล
รำลึกค่าสงขลานครินทร์
เทิดทูนถิ่นที่รักเป็นหลักชัย

ร่มศรีตรังยังเพรียกพร่ำเรียกหา
ลูกสงขลานครินทร์อยู่ถิ่นไหน
แม้ห่างกันพันแสนด้าวแดนใด
มอบดวงใจไว้ที่ร่มศรีตรัง

กว่าที่จะซาบซึ้งกับเพลงนี้ก็ปาเข้าไปตอนจะจบแล้ว และยิ่งพอเรียนจบมาจริงๆยิ่งพบว่าเราคิดถึงช่วงเวลาในมหาวิทยาลัยมากแค่ไหน...

"เขาว่ากันว่าถ้าดอกศรีตรังร่วงใส่หัวคนนั้นจะเรียนไม่จบ" นึกแล้วก็ขำดี ตอนปี 1 พึ่งเข้ามาใหม่ๆก็โดนพี่เล่า(แกมขู่) ให้ฟัง ตอนนั้นช่วงฤดูที่ดอกศรีตรังเริ่มร่วงเมื่อไหร่ เป็นต้องหลีกให้ไกล วิ่งได้วิ่งเหมือนเห็นผี ฮ่าๆ

กิจกรรมแรกที่ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนจริงๆคือกิจกรรมเปิดบ้าน มาไกลๆอย่างนี้ก็ดี เพราะไม่ค่อยมีเด็กมาจากโรงเรียนเดียวกันเท่าไหร่ทุกคนก็แทบจะมารู้จักกันใหม่หมด แต่ที่พีคยิ่งกว่าคือฉันเองนอกจากจะต้องทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ยังต้องคอยให้เพื่อนแปลไทยเป็นไทยด้วยเพราะภาษาถิ่นนี่เป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับเด็กภาคกลางจริงๆ ทำให้ก็นานพอสมควรเลยกว่าจะปรับตัวได้