HanBin
อาชีพขโมยผัก
Jihwan
อาชีพปลูกผัก
ณ iKON Garden
ฟิคสั้นๆ ที่มีแต่สวนผักของพี่ใหญ่และน้องชายข้างบ้าน
มายิ้มไปพร้อมกันเถอะ
Ikon Garden
อาชีพที่หลายคนใฝ่ฝันที่อยากเป็นคงไม่พ้น หมอ ครู ทนายความ แต่สำหรับผมไม่ใช่ ผมชอบกินผัก ชอบกลิ่นของดิน ผมชอบสีของผัก ผมชอบเล่นกับหนอนตัวน้อยที่พยายามซ่อนตัวอยู่ในกอผักและผมก็ชอบปลูกผักกับพ่อด้วยครับ
“ไงตัวเล็กคุยคุณหนอนน้อยอยู่หรือไง”
ผมยิ้มรับพ่อที่เดินมาโยกหัวผม พร้อมนั่งลงข้างๆ ผม จะพามากี่ปีพ่อก็ยังเรียกผมตัวเล็กเหมือนเดิมตั้งแต่เกิด ผมมีชื่อจริงๆ จินฮวาน เป็นชื่อที่แม่ผมตั้งให้ แต่พ่อบอกเรียกยาก เรียกว่าตัวเล็กเหมาะกว่า
“วันนี้มีคุณหนอนมากวนเยอะไหม”
ผมส่ายหน้ากอจะใช้มือถอนต้นหญ้าออกจากกอผัก พ่อผมเป็นคนที่พูดเพราะมาก ใจดีมากเช่นกัน พ่อแทบไม่โกรธใครเลย ยกเว้นพ่อตาตัวเองหรือปู่ของผมเอง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพ่อกับปู่ถึงไม่ถูกกัน เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ช่างมันเถอะ
“ตัวเล็กพ่อจะเข้าเมืองเราจะเอาอะไรไหม”
“ไอติม” เราสองคนพูดพร้อมกัน ผมกับพ่อหัวเราะกันอย่างมีความสุข อยู่ในแปลงผัก
นั่นคือภาพสุดท้ายที่ผมได้อยู่กับพ่อ ผมนั่งลงบนพื้นไล่มองแปลงผักที่มีภาพของพ่อเต็มไปหมด ไร่ที่พ่อสร้างมาเองกับมือ พ่อเล่าให้ผมฟังว่า หลังจากที่ได้แต่งงานกับแม่ที่เป็นลูกเศรษฐี พ่อเลยพาแม่มาอยู่ที่บ้านนอกเพื่อหลีกหนีความวุ่นวาย ซึ่งแม่ก็เห็นด้วย พอพ่อรู้ว่าแม่ตั้งท้องผม พ่อก็ยิ่งขยันสร้างฐานะจนได้เป็นเจ้าของไร่แห่งนี้ จนในวันที่แม่คลอดผม แม่ร้องไห้กับพ่อว่าตัวเองทนความลำบากกับพ่อไม่ไหวแล้ว ทั้งที่พ่อไม่เคยให้แม่ทำงานในไร่เลย แม่เลยขอเลิกกับพ่อ พ่อยอมแต่ท่านไม่ยอมให้เอาผมไปด้วย พ่อเลี้ยงผมตัวคนเดียวท่านทุ่มเทความรัก แรงกาย เพื่อให้ผมอยู่อย่างสบาย ท่านเป็นทั้งพ่อและแม่พร้อมๆ กัน
“ฮึก…”
น้ำตาผมไหลอย่างเขื่อนแตก ชีวิตผมหลังจากนี้ไม่มีพ่ออยู่กับผมแล้ว
ตอนขากลับจากในเมืองรถของพ่อได้ประสบอุบัติตกเขา ผมเป็นลมทันทีที่รู้ข่าว ผมช็อคเอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดจากับใคร ลูกน้องในไร่ของพ่อต่างพากันช่วยงานงานแทนผม แม่ที่หย่ากับพ่อไป กลับมาหาผมอีกครั้งในงานศพ ท่านแต่งงานใหม่กับเศรษฐีใหญ่ในเมืองหลวง ท่านจะมารับผมไปอยู่ด้วยแต่ผมปฏิเสธไป เพราะอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ท่านก็ไม่ได้ขัดอะไร
งานศพผ่านไปกับฝัน บ้านที่ผมเคยมองว่าเล็กตอนนี้มันดูใหญ่อย่างกับพระราชวัง ข้าวของทุกอย่างที่พ่อเคยใช้มันอยู่ที่เดิม ห้องนอนพ่อยังเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ พ่อได้จากผมไปแล้ว …
1 ปีผ่านไป
“สวัสดีครับ ผักกาดที่สั่งไว้มารับได้เลยนะครับ”
ผมวางสายโทรศัพท์ลง ติดต่อกับพ่อค้าที่จะมารับผักกาดวันนี้ ผมมองรูปที่ติดอยู่ฝาผนังบ้าน ผมอยู่อ้อมกอดของพ่อพร้อมยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ตัวเล็กคิดถึงพ่อนะครับ
วันนี้ว่าจะทำแปลงผักเพิ่มอีกอย่างก็คือแครอท ดูรายการทีวีเมื่อเช้าเห็นเขาบอกคนกำลังนิยมกินแครอท อันนี้ผมก็งงนะที่ข่าวออกมาแบบนั่น แต่ผมก็เชื่อนะ ฮ่าๆๆ ผมกำลังคุมงานให้กำลังเตรียมแปลงอยู่ ก็เห็นคนใส่หมวกปิดหน้าปิดตาเดินวนมาวนอยู่แปลงผักกาดอยู่แปลงถัดไป
“เฮ้ย! นายเข้ามาทำอะไรที่นี้”
ร่างสูงหันหน้ามา ถึงแม้ไม่เห็นหน้าผมก็รู้ว่าใคร!!!
“นี้เนี่ยนายจะขโมยผักของฉันอีกแล้วใช่ไหมฮะ!”
“ตัวเล็กกกกก ฟังต๋าก่อนนะ ต๋าแค่อยากกินผักกาดเลยมาขอไม่ได้ขโมยตรงเลย”
ร่างสูงถอดหมวกออก ฮันบินยิ้มกว้างในมือของเขาเต็มไปด้วยผักกาด จุดเดือนของผมมันกำลังแตก
“โอ๋ๆๆ ตัวเล็กอย่าโกรธต๋าเลยนาจา ”
“ไม่…ฉันไม่เคยโกรธนายเลย…ชานอูเอาจอมมาให้ฉัน!”
ฮันบินยังทำหน้ายิ้มเอาใจ โดยไม่รู้ล่วงชะตาชีวิตตัวเองสักนิด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก !!! ตัวเล็กไม่เอาไม่เล่นแบบนี้ TOT” ฮันบินวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต วันนี้ถ้าไอ้ฮันบินไม่เละอย่ามาเรียกผมจินฮวานคนแมนอีกเลย!
“ตายซะเถอะไอ้หมาขี้ขโมยฮันบิน! แกไม่ได้ตายดีแน่! ที่มาขโมยของฉันแบบนี้! ยกโทษให้ไม่ได้เด็ดขาด!!!”
“ต๋าขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ”
ผมวิ่งไล่อย่างไม่ลดล่ะ พากันตะโกนจนก้องไปทั่วทั้งไล่ นี้อาจเป็นภาพชินตาของหลายๆ คนในไร่ ฮันบินลูกชายเพื่อนของพ่อที่อยู่ข้างบ้าน ชอบเข้ามาขโมยผักไปกินทุกวัน เมื่อไหร่เขาจะเลิกนิสัยแบบนี้ซักทีนะ!
ตุบ !!!
ฮันบินวิ่งสะดุดขาตัวเองทำให้เขาล้มลงที่กองปุ๋ยหมักขี้วัวอย่างไม่เป็นท่า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมกับชานอูที่วิ่งตามหลังมาถึงกับผมปล่อยก๊ากทันที ฮันบินลุกขึ้นนั่งมองตัวเอง เสื้อผ้าของเขาเปื้อนไปหมดไม่แม้ที่หัวก็ยังเลอะ
“สมน้ำหน้า เห็นไหมนี้และผลที่ชอบขโมยของคนอื่นเขา”
ผมคืนจอบให้ชานอูเอาไปเก็บพร้อมกอดอกมองภาพตรงหน้าอย่างซะใจ
“ของคนอื่นที่ไหนกันของเราต่างหาก”
ผมตาโตทันทีแล้วรีบวิ่งไปปากฮันบินทันที ก่อนที่หมอนี้จะพ่นคำอะไรมา ชานอูตะลึงที่ผมเดินเข้าไปปิดปากฮันบิน
ฮันบิน พาร์ท
“คุณจินครับ”
ชานอูเรียกอย่างแผ่วเบาเพราะไม่คิดว่าคุณจินที่รักสะอาดยิ่งชีพกล้าแตะตัวฮันบินที่มีขี้วัวเลอะเทอะขนาดนั่น
“นะ..นายไปก่อนเลย”
ตัวเล็กพูดจบก็รีบดึงแขนผมลุกขึ้นแล้วดึงหูของผมให้เดินตามกลับมาบ้านอย่างไว TOT
“ตัวเล็ก ต๋าเจ็บ”
ฮันบินจับหูตัวเองที่มือเล็กๆ จับอย่างครีมมือแกะเท่าไหร่ก็ไม่หลุด TOT ทำไมตัวเล็กใจร้ายอย่างนี้
“เจ็บจะได้จำไง รีบเดินตามมาไวๆ”
ขาสั้นๆ ของตัวเล็กพาผมที่บ้านของเขา พอถึงหน้าบ้านตัวเล็กปล่อยมือออกจากหูผม หูผมแดงเถือกเลยทีเดียว คนอะไรใจร้ายขัดกับหน้าตาจริงๆ
“กำลังนินทาฉันอยู่ในใจหรือไง”
“อืม ใช่” เอ๊ะ! เมื่อกี๊ผมตอบอะไรไปหว่า ผมเงยหน้ามองตัวเล็ก ที่กำลังแสยะยิ้มอย่างน่าสยดสยอง พร้อมกับถือสายยางอยู่ในมือ
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ยย ตัวเล็กฟาดต๋าทำมายยยย TOT”
“แล้วเมื่อกี๊พูดอะไรออกมาฮะ” ตัวเล็กตะคอกใส่ผม เป็นแฟนกับมาตั้งหลายเดือนแล้ว ทำไมไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนไปเลยง่า
“ต๋าขอโทษนะตัวเล็ก” ผมพยามยามจะไปกอด แต่ตัวเล็กเอาสายยางชี้หน้าผมไว้ ผมงี้เบรกหัวทิ่มเลยแหะๆ ที่โดนไปเมื่อกี๊ยังเจ็บไม่หาย ยังไม่อยากโดนอีกรอบ
“เอาสายยางล้างตัว แล้วค่อยเข้าบ้านมาอาบน้ำ”
ตัวเล็กสั่งห้วนๆ แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป ผมเลยรีบจัดการตัวเองช้าเดี๋ยวโดนด่าอีก เกิดเป็นแฟนตัวเล็กต้องอดทน
“ตัวเล็กอยู่หนายยยยยยยยย”
ผมเดินเข้าบ้านของตัวเล็กอย่างคุ้นชินเพราะปีนเข้ามาบ่อย เย้ยยยย! ไม่ใช่ แค่แวะมาหาเฉยๆ (แต่ที่ปีนไม่นับนะครับ ฮ่าๆๆๆ)
“อยู่ห้องน้ำเข้ามาไวๆ เดี่ยวบ้านเลอะ”
เสียงตัวเล็กตะโกนดังมาจากห้องน้ำ ผมไม่รอช้าวิ่งเข้าไปทันที ตัวเล็กกำลังผสมน้ำอุ่นอยู่ ทำไมแฟนต๋าน่ารักเน้!!!
“มั่วทำหน้าเคลิ้มอยู่ได้ ไปอาบน้ำเร็วเข้า เหม็นจะตายชัก”
“ตัวเล็กก็เปื้อนไม่อาบด้วยกันเหรอ”
ผมดึงแขนตัวเล็กไว้แล้วส่งวิ้งค์
ป้าบ!!!
“อย่ามาทะลึ่งขึ้นหน้า” ตัวเล็กตบหัวผม แล้วเดินออกจาห้องน้ำออกไป เมื่อไหร่จะยอมต๋าบ้างนะ
“อย่ามั่วเพ้อเจ้อ รีบอาบน้ำแล้วมากินข้าวซะ”
“คร้าบ ที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จบฮันบิน พาร์ท
ผมยืนอยู่ในห้องครัวยืนนึกเมนูอาหารที่จะทำฮันบินกิน เปิดตู้เย็นก็เจอแต่ผักที่เก็บมาจากไร่ งั้นทำผัดผักรวมมิตรล่ะกันง่ายดีเรื่องที่ผมกับฮันบินคบกัน ผมยังไม่อยากบอกใคร ไม่ใช่ว่าอายแต่ยังไม่พร้อมที่จะบอกใครเรื่องนี้ ตอนแรกที่คุยเรื่องนี้เหมือนฮันบินจะเข้าใจ แต่พอเวลาพอมาเรื่อยๆ เขายิ่งพยายามแสดงออก จนที่บ้านเขาจับได้แต่โชคดีที่พ่อกับแม่เขาเข้าใจและตามใจลูกชายอย่างฮันบินมาก เราเลยได้คบกันอย่างไม่มีอุปสรรคในเรื่องครอบครัว
มาคบกันได้ไงหรือครับ อ่อ เพราะตอนเด็กพ่อชอบพาผมไปมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ แล้วนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ ของฮันบินคือ ความบ้าที่ไร้ขีดจำกัด แต่เขากับเป็นที่รักของทุกคน เขาชอบเล่นสนุกๆ ไปวัน มีวันหนึ่งที่เขาชอบเด็ดผักที่สวนเอากลับบ้าน แต่พ่อผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ฮันบินเลยทำทุกวันจนเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว พยายามไล่ฮันบินทุกวัน
หลังจากนั่นมาผมก็ไม่คุยดีกับฮันบินอีกเลย เราเหมือนคู่กัดกัน มาถึงวันที่ผมเสียศูนย์มากที่สุดในชีวิต คือ วันที่พ่อได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ฮันบินอยู่ข้างผมไม่ห่าง ผมพยายามไล่เขาไป เขาก็ดื้อด้านไม่ยอมไป เขามานอนเฝ้าที่บ้านผมทุกวัน ผมไปไร่เขาก็ตามไป และสิ่งที่เขาทำอีกอย่างก็คือเอาผักกับบ้านตัวเองทุกวัน เขาพยายามแหย่ให้ผมมีอารมณ์เสียทุกครั้ง จนเวลาผ่านไปสายตาของผมก็คอยมองแต่ฮันบิน จนผมทนเก็บความในใจไม่ไว้เลยไปขอคบหมอนั่น แล้วหมอนั่นก็ตอบตกลงทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย
จบพาร์ท ตัวเล็ก
ฮันบิน พาร์ท
หมับ!
“ตัวเล็กเสื้อผ้าที่จะให้ต๋าอยู่ไหนหาไม่เจออ่ะ”
ผมกอดเอวตัวเล็กจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยที่ไหล ตอนนี้ทั้งเนื้อตัวผมมีแค่ผ้าหนูผืนเดียวทีพันอยู่ที่เอวอย่างหมิ่นเม ทำตัวเล็กตัวหอมกว่าผมที่เพิ่งอาบน้ำมาอีกอ่ะเนี่ยยย ฮื้อ ชอบบบบ
“อยู่ที่เดิมอ่ะ ไปอย่ามากอดทำกับข้าวไม่ถนัด”
ตัวเล็กดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของผม
“อยากกินตัวเล็กมากกว่าอ่ะ”
ผมพูดกระซิบข้างหูตัวเล็ก ตัวเล็กชะงักมือที่กำลังทำการผัดผัก แก้มกับหูตัวเล็กค่อยๆ ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
“บ้า! ไปใส่เสื้อก่อนไปค่อยมากินทีหลังก็ได้”
ตัวเล็กหันหน้ามาเผชิญกับผม ตอนนี้หน้าเราห่างกันแค่คืบ แล้วประโยคที่ว่าค่อยมากินที่หลังก็ได้นี้กินอาหารหรือกินตัวเล็ก -.,-
ตอนนี้ตัวเล็กหน้าแดงมากๆ มือขวาๆ ของตัวเล็กจับอยู่แขนของผม เขาค่อยๆ ไล้มือขึ้นมาเกี่ยวกันไว้ที่คอของผม แล้วค่อยโน้มหน้าผมลงมา ผมกลืนน้ำลายดึงอึก ตัวเล็กๆ ค่อยคลี่ยิ้มหน้าของตัวเล็กแดงเทือกไปทั่วหน้า ริมฝีปากบางอมชมพูของตัวเล็กขยับมาใกล้ มาใกล้ มาใกล้ เป็นผมที่ตาโต ใจสั่น น้องชายผมทำท่าจะตื่นอีกตอนนี้ อ่า…ตัวเล็ก ไม่เอาไม่เล่นแบบนี้ ต๋าไม่ยอมให้ตัวเล็กปล้ำต๋าหรอกนะ
“ไปรอที่ห้องนอน เดี๋ยวเอาอาหารเข้าไปให้ แล้วเราค่อยมากินพร้อมกัน”
ตัวเล็กพูดด้วยเสียงเบาๆ มือขวาของตัวเล็กเลื่อนขึ้นมาลูบหูผม ทำให้น้องชายผมยืนตรงทันที
ผมเดินออกมาอย่างคนไร้สติสตางค์กลับมาที่ห้องนอน นี้ผมโดนมนต์สะกดของตัวเล็กหรือเปล่า ทำไมมองไปทางไหนมีแต่หน้าตัวเล็ก ผมมองน้องชายที่ไม่เล็กเลย กำลังยืนตรงดันผ้าขนหนูออกมาจนนูน
อ่า…นี้ผมเป็นอะไร จะไปแกล้งเขาดันโดนเขาแกล้งกับมาซะไปไม่เป็นเลย ผมนั่งลงที่ปลายเตียง ยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อจะเรียกสติกลับมาบ้าง
ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าพยายามสงบจิตสงบใจนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงตัวเล็กก็ยังไม่เข้ามา ภาพที่ตัวเล็กค่อยๆ ไร้มือไปตามแขนของผม หน้าแดงๆ ริมฝีบางปากอมชมพู ผิวขาวๆ มันยังตรึงอยู่ในหัวของผม
ผมแอบรักตัวเล็กหรือจินฮวานตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรกเลยก็ว่าได้ หาว่าผมแก่แดดก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ คุณลุงคิมเป็นคนอุ้มตัวเล็กมาที่บ้านของผม เพื่อตัวเล็กจะได้มีเพื่อนเล่นและยอมคุยกับคนอื่นบ้าง ตัวเล็กสมชื่อเลยครับ แต่ผิวนี้ขาวมากเหมือนน้ำนมเลย ผมออกสีทองๆ ผอมเหมือนกุ้งแห้ง ทั้งที่อายุเท่ากันแต่ส่วนสูงไม่ได้โตตามอายุเลยครับ ฮ่าๆๆ
ตอนแรกตัวเล็กไม่ยอมคุยกับใครเลยนั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตา จับให้นั่งก็นั่งจับให้นอนก็นอน ไม่ร้องไม่อ้อน จนผมนึกว่าเป็นใบ้ซะแล้ว มีวันหนึ่งที่เจ้าตัวเหลือบไปเห็นหนอนที่อยู่บนดอกไม้ที่หน้าบ้านของผมทิ้งสมุดภาพที่กำลังระบายสีไปดูอย่างไว แถมเจ้าตัวยังกวักมือผมไปดูอีกด้วย ทำให้ผมรู้ว่าตัวเล็กชอบหนอน ผมหวังว่าตัวเล็กคงชอบงูใหญ่ของผมมั่งละกัน -.,-
“นอนยิ้มละเมอเพ้ออะไรอีกล่ะ”
เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับถาดที่ใส่ข้าวมาผมลุกขึ้นนั่งทันที ตัวเล็กทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ผมก่อนจะวางถาดลงที่ปลายเตียง แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
“อาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เช็ดผมอีกฮะฮันบิน”
ตัวเล็กถือผ้าขนหนูมาแล้วขึ้นมานั่งผมเตียงโดยที่เอาเข่าลงที่เตียงแล้วยืดตัวเช็ดผมให้ผม อ่า…สบายจัง ตัวเล็กน่ารักที่ซู้ดดดด แต่แอบมือหนักไปนิด
เวลาที่ตัวเล็กอารมณ์ดีก็เรียกผมว่าต๋า ถ้าโมโหหรือจะบ่นอะไรเรียกฮันบิน ตอนแรกๆ ตัวเล็กไม่ยอมให้ผมเรียกตัวเล็กหรอก เขาอยากให้พ่อเขาเรียกได้คนเดียว เลยทะเลาะกันไปอาทิตย์หนึ่ง สุดท้ายกลายเป็นตัวเล็กที่ยอมให้เรียกได้ แปลว่าเขารักผมมากๆ แน่
“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกบอกกี่ครั้งว่าสระผมแล้วให้เช็ดผมทันที”
“คร้าบบบบ…ต๋าก็รอให้ตัวเล็กมาเช็ดให้นี้ไง”
ผมหันไปยิ้มให้ตัวเล็ก ตัวเล็กชะงักมือแล้วลดผ้าในมือลง แล้วมองหน้าผมอย่างจริงจัง
“ถ้าตัวเล็กไม่อยู่ต๋าก็ทำเองรู้ไหม”
“ไม่เอา…ต๋าจะให้ตัวเล็กเช็ดให้ ต๋าไม่ให้ตัวเล็กไปไหนเด็ดขาด”
ผมหันไปคว้าเอวตัวเล็กมากอดแน่น ไม่เอาไม่ยอมเด็ดขาด ถ้าไม่มีตัวเล็กผมคงอยู่ไม่ได้แน่
“ปล่อยก่อนนะ…หิวยัง เดี๋ยวตัวเล็กป้อน”
ตัวเล็กดึงผมออกมาแล้วขยับลงเตียงไปยกถาดข้าวมาไว้ตรงโต๊ะญี่ปุ่นที่อยู่ข้างเตียง ผมกับตัวเล็กกินข้าวกันไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครยอมพูดจาอะไร
ผมเป็นอาสาเก็บจานไปล้างเองตัวเล็กเลยนอนรออยู่ที่ห้อง ตัวเล็กพูดเหมือนกำลังจะไปจากผมอย่างงั้นและ ใจผมมันหวิวๆ แหะ
ล้างจานผมเดินกลับมาที่ห้องนอนแต่ไม่เจอตัวเล็ก ผมรีบวิ่งเข้าไปดูที่ห้องน้ำแต่ไม่มี ตัวเล็กหายไปไหน ผมมือไม้สั่นไปหมด ตัวเล็กทิ้งผมไปจริงๆ เหรอ ผมตั้งสติแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านวิ่งไปดูรอบบ้านก็ไม่เจอ เฮ้ย! ผมลืมไปที่หนึ่งได้ไง ผมพุ่งตัวไปที่ห้องนอนของคุณลุงคิม เปิดประตูเข้าไปเจอตัวเล็กนอนหลับตาพริมอยู่บนเตียง
“แฮ่กๆๆๆ”
เสียงหอบหายใจของผมดังขึ้นพร้อมทั้งโล่งใจที่ตัวเล็กมาอยู่ที่นี้ ผมนั่งลงที่ข้างเตียง มองใบหน้าคนที่ผมรักอย่างหมดใจ ผมยอมเขาอย่างไร้เงื่อนไข ยอมแม้กระทั่งยกชีวิตให้เขาได้
“จ้องแบบนี้สิงเข้ามาเลยม่ะ”
“เฮือก!!”
ผมสะดุดแทบตกเตียงมองเพลินๆ อยู่ ตัวเล็กลืมตาโพลงขึ้น
“ตัวเล็กกกก ต๋าหัวใจจะวายอ่า”
“คึคึ ตกใจเวอร์อะไรขนาดนั่น”
“ตัวเล็กไม่รู้อะไรที่ตัวเล็กหายออกจากห้องไป ต๋าวิ่งหาตัวเล็กแทบบ้า กลัวตัวเล็กทิ้งต๋าไป” ผมจับมือขาวขึ้นมาแนบแก้ม ตัวเล็กยิ้มแล้วโผล่กอดผมไว้
“ไหนบอกอยากกินตัวเล็กไง ยังไม่รีบอีก”
ตัวเล็กกอดคอผมแน่นมากตอนนี้กินตัวเล็กอะไร ผมเพิ่งกินข้าวไปเองนะ แล้วที่วิ่งหาตัวเล็กก็แทบจะอ้วกออกมาหมดแล้วด้วย
หือ O.O
ตัวเล็กตวัดสายตามองหน้าผม แถมยังกรอกตาแรงใส่อีก
“ไอ้บ้าต๋า! ไอ้ซื้อบื้อ”
“โอ๊ย! ตัวเล็กต๋าเจ็บ”
ตัวเล็กผละออกมาจากกอดผม แล้วกระชากดึงเส้นผมแทบจะหลุดติดมือออกไปแล้วอ่า TOT
“มานอนที่นี้ก็เพื่ออนุญาตพ่อให้นายมาเป็นลูกเขยที่นี้นะสิ”
ฮะ??
“มาเป็นลูกเขย? ไม่เข้าใจยังไง”
“โว๊ะ!!! จะมีผัวทั้งทีทำไมมันโง่ยิ่งกว่าหนอนอีกไม่รู้ ไม่ต้องทงไม่ต้องทำมันแล้ว”
ตัวเล็กสะบัดมือแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ผมคลำหัวตัวเองปอยๆ ถ้าเกิดผมหัวล้านขึ้นจะทำยังไง TT แต่เอ๊ะ! คำพูดเมื่อกี๊ของตัวเล็ก “โว๊ะ!!! จะมีผัวทั้งทีทำไมมันโง่ยิ่งกว่าหนอนอีกไม่รู้ ไม่ต้องทงไม่ต้องทำมันแล้ว” เหยดดดดดดดดดดดดด!!! ไอ้ฮันบินมึงพลาดแล้ว ติดสปรีดไวยิ่งกว่าสี่จีวิ่งไปที่ประตูห้องนอน พร้อมประเปิดประตูห้องนอน แล้วกระโดดกอดตัวเล็กลงเตียง
“ตัวเล็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก งูใหญ่ต๋าพร้อมรบแล้ว”
THE END
(ฮันบิน : หลังจากตัวเล็กยอมเป็นภรรยาของทางพฤตินัยของผม ผมก็ได้โชว์ฝีมือทำอาหารที่รำเรียนมาเป็นเวลานับสิบปีให้ตัวเล็กกิน เพราะผมได้ไปสารภาพกับลุงคิมว่ารักตัวเล็ก แล้วอยากดูแลแล้วตัวเล็ก พ่อของตัวเล็กท่านไม่ได้ว่าอะไร แต่ขอแค่สองสิ่งอย่าทำให้ตัวเล็กเสียใจเพราะเขาคือแก้วตาดวงใจของเขา สองทำกับข้าวอร่อยๆ ให้ตัวเล็กกิน เพราะตัวเล็กชอบเบื่อเวลากินฝีมือตัวเอง คุณลุงเลยอนุญาตให้ผมมาเด็ดผักที่ไร่ไปฝึกทำอาหารทุกวัน โดยที่ตัวเล็กไม่รู้เรื่องเลย พอตัวเล็กรู้เรื่องนี้ก็น้ำตาแตกแล้วออนท็อปให้ผมไป =.,= รักนะครับตัวเล็ก)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in