ในวัยเด็ก เราจำได้ว่า
เราจะมีถังขยะไว้หน้าบ้าน
ส่วนใหญ่จะเป็นเศษอาหาร
ประมาณวันละไม่มาก
ไม่ถึง 1 กิโลกรัม
จะมีป้าแก่ๆ มารวบรวมเอาไป
เค้านำไปเป็นอาหารเลี้ยงหมูอีกทีหนึ่ง

ซึ่งสมัยก่อน การใช้พลาสติก จะน้อยมาก
ใช้ใบตองใส่ขนม
ปาท่องโก๋ กล้วยแขก ก็ใส่ถุงกระดาษ
ไม่ตัองใส่ถุงหิ้วพลาสติกใสอีกทึ

การรับประทานก๋วยเตี๋ยว อาหารต่างๆ
ก็ทานที่ร้านเลย
ไม่ค่อยสั่งกลับบ้านกัน
การใช้ถุง กล่องโฟม ต่างๆ ก็ไม่มากเท่าสมัยนี้

ในปัจจุบัน ความเร่งรีบต่างๆ
ปริมาณการใช้ถุงพลาสติก กล่องโฟม
ขยะแบตตเตอรี เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ
ขยะจากกล่องใส่อาหารแช่แข็งของ 7-11
ขยะจากถ้วยกาแฟ หลอดพลาสติก
เพิ่มขึ้นมากมายทวีคูณ

การบริหารจัดเก็บและกำจัดขยะ มีต้นทุนสูงมาก
ในหมู่บ้านเรา ก็จะพยายามแยกขยะตามประเภท
เศษอาหาร และของ recycle แยกตามถุงไว้
เมื่อรถคนเก็บขยะจากเทศบาลมา
เค้าก็จัดแยกประเภทอีกที
ขยะ พวกกระดาษ ขวดพลาสติกใส
ก็รวบรวมขายเป็นเงินทองได้
ส่วนเศษอาหาร คงไม่มีใครรวบรวม
ไปเป็นอาหารหมูเหมือนสมัยก่อนแล้ว

เราเองถ้าเป็นขยะหลอดไฟ
ถ่านไฟฉาย แบตเก่าแล้ว แก้วแตก
จะห่อด้วยกระดาษ เขียนกำกับไว้
ใส่ในถุงพลาสติกอีกที
ด้วยยากต่อการดูแล
และป้องกันคนเก็บขยะบาดเจ็บได้

เรายังเคยสงสัย
วันหนึ่งหากสถานที่ ที่รัฐเช่าไว้ทิ้งขยะเต็ม
แล้วจะทำอย่างไรกันต่อนะ..
.
.
ช่วง กพ 61 เราไปปฏิบัติธรรม 9 วัน
ที่สวนโมกขพลาราม สุราษฎร์ธานี
ท่านสอนให้เรากินอยู่อย่างต่ำ
ใช้ชีวิตอย่างสูง..
กล่าวคือ ทานเพียงวันละ 2 มื้อ
และทานเป็นอาหารมังสวิรัติ
ตักมาแต่พอทาน และทานให้หมด
ดังนั้นขยะอาหารที่เราจะทิ้งน้อยมาก
มีเพียงเปลือกกล้วย หรือแค่ก้านผักเท่านั้น

ยามว่างใครจิตอาสา กวาดใบไม้
ก็โกย แล้ววางไว้ใกล้ลำต้นไม้ใหญ่
เพื่อให้เค้าย่อยสลาย เป็นปุ๋ยต่อไป

การใช้ชีวิตอย่างสูงคืออย่างนี้
มึสติ..ปฏิบัติให้เกิดปัญญา
ช่วยกันลดภาวะโลกร้อน
ด้วยในทุกขบวนการกำจัดขยะ
ล้วนมีต้นทุนตามมา..

แมักระทั่งการอาบน้ำ
ก็ให้ใช้น้ำแต่พอประมาณ
เพราะน้ำไหลมาจากแหล่งน้ำ
และสูบเก็บไว้ที่สวนโมกข์
ทุกคราที่ใช้น้ำ ล้วนใช้พลังงานไฟฟ้าด้วย
ให้พวกเราเรียนรู้การประหยัด
.
.
การแก้ไขปัญหาขยะ เป็นปัญหาระดับชาติ
ร่วมกันปลุกจิตสำนึกตั้งแต่เยาวชนจนทุกวัย
มีโครงการณรงค์รลดขยะ แยกขยะ
ลดปริมาณการใช้พลาสติก
ให้หิ้วถุงผ้าติดตัว
ลดการขอถุงพลาสติกเพื่อใส่ของ
ช่วยกันคนละเล็กคนละน้อย