ช่วงปิดเทอมมหาลัยตอนปี 1 เพื่อนๆหลายคนไปค่ายชนบทกัน เราไปส่งเพื่อนๆขึ้นรถไฟที่สถานีหัวลำโพง

ชาวค่ายราว 30-40 คน เตรียมเสบียงทั้งข้าวสาร อาหารแห้ง หนังสือเรียน อุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆ ไปออกค่ายกัน ..เรามองตามรถไฟที่วิ่งไกลออกไปจากสถานีจนลับตา ..แล้วก็รำพึงว่า ปิดเทอม ปีหน้า เราจะขอไปค่ายด้วยนะ..

ผ่านไป 4-5 วัน เราก็ได้รับจดหมายจากเพื่อนชาว
ค่าย เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ขี่จักรยานมาส่งหน้าบ้าน ..อารมณ์แบบภาพยนต์ แฟนฉันเลยจร้า 555

เราเปิดอ่าน surprise เล็กน้อย ..เพื่อนเขียนจดหมายมา เก๋จัง..

เพื่อนบอกว่า ที่นี่อากาศดี เย็นสบาย ชาวค่ายแบ่งงานกันเป็นกลุ่มๆ
? กลุ่มอาหาร สวัสดิการ ทำความสะอาด
? กลุ่มก่อสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ 1 ชั้น
? กลุ่มสอนหนังสือเด็กๆ
และก็สลับหมุนเวียนกันไป..แต่ละกลุ่มจะมีหัวหน้าทีมคอยกำกับ ดูแลประสานงานต่างๆ

เราอ่านไป ก็เห็นภาพตามไป คือเราต้องมโนกันเองนะ ถ้าเป็นสมัยนี้ โหมาทั้งภาพ คลิป live ได้หมดเลย ถ้ามีเน็ต หรือ wifi..
.
.
วิถีชีวิตง่ายๆ ในสมัย 30 กว่าปีก่อน การส่งจดหมายกัน การรอคอย กว่าจะได้รับและตอบจดหมายกัน กินเวลาเป็นสัปดาห์ มีความคลาสสิคอยู่เหมือนกันนะ คนสมัยนั้น ไม่รีบร้อน อดทน รอคอยกันได้..

สมัยนี้ ส่ง line คุยได้ตลอดทั้งวันๆละ หลายเวลา
และจะเกิด moment เหล่านี้..
..ส่งไปแล้ว ทำไมไม่ read
..ทำไมนานมากกว่าจะ read
..read แล้ว ทำไมไม่ตอบ
..read แล้วส่งแค่สติ๊กเกอร์ กลับ
..read แล้วตอบงานยุ่งโว้ย
..read แล้วตอบอยู่ห้องน้ำ 555
..read แล้วตอบอยู่ห้องประชุม อย่ากวน ?
..read แล้ว ส่งซ้ำทำไม ห้องอื่นก็ส่ง
(อันนี้ใครจะไปรู้อ่ะ ไม่ได้อยู่ห้องนั้นด้วยนี่นา)
..สารพันคำถามที่เกิดในใจคนยุคนี้
.
.
มาลองคิดๆดู คนเราหมดเวลาและวุ่นวายใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ ไปทำไม..อย่าไปใส่ใจกับมันมากเลย
ใช้เวลาอย่างมีคุณค่า และทำประโยชน์ในแต่ละวันกันดีกว่านะ

การสนทนาผ่าน line ก็เป็นความสุขส่วนหนึ่ง ได้แบ่งปันเรื่องราวชีวิตประจำวัน รับข่าวสาร บทความต่างๆ แต่ก็ให้พอเหมาะ ..ใช้เวลากับคนใกล้ตัว คนในครอบครัวกันบ้าง พูดคุยกัน โอบกอดกัน สายใยผูกพันจะคงอยู่เสมอจร้า

????