เธอใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในโรงพยาบาล ตอนนี้ก็ 15 ปีแล้ว เธอยังคงอยู่ที่เดิม ห้องเดิม เตียงเดิม เสื้อผ้าแบบเดิมๆ มีเครื่องเฮงซวยบ้าบอที่เปลี่ยนเครื่องไปบ้างแต่มันก็ยังเฮงซวยเหมือนเดิม

กับชีวิตแย่ๆที่ไม่เคยออกไปเจอโลกภายนอก

แม้คุณหมอและพยาบาลจะดูแลเทคแคร์เธออย่างดี พ่อกับแม่ก็มาหาเป็นประจำไม่ขาด แต่สิ่งที่เธอต้องการคือได้ใช้ชีวิต พบปะผู้คน และผจญภัยในโลกกว้าง

เธอไม่เคยเจอคนอ่ืนเลยนอกจากหมอ พยาบาล และคนในครอบครัว

อ้อ...เหมือนช่วงนี้จะมีอีกคนนึง

เธอเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้บ่ายสองแล้ว

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะกระจกดังขึ้น เธอเดินไปเปิดม่าน ตรงหน้าคือนกแก้วซันคอร์นัวร์ตัวน้อย มันคาบดอกไม้สีขาวดอกเล็กสองสามดอก ซึ่งเธอไปหาในอินเตอร์เน็ตแล้วรู้มาว่ามันชื่อเดซี่ หนึ่งในก้านของดอกไม้มีเศษกระดาษเล็กๆผูกไว้อยู่

เจ้านกน้อยวางดอกไม้ลง มันส่งเสียงร้องทักทายอย่างอารมณ์ดี แล้วบินจากไป

เธอเปิดหน้าต่าง หยิบพัสดุจากคุณไปรษณีย์ที่เธออยากจะเล่นกับมันใจจะขาดแต่มันก็ไม่ยอมเล่นด้วยซักที รอยยิ้มกว้างปรากฎบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่

'หายไวๆนะครับ'

ลายมือหวัดๆเขียนประโยคสั้นๆเหมือนทุกครั้งที่ได้มาตั้งแต่เจอกัน เธอมองจากชั้นสามที่เธออยู่ลงไปบนสนามหญ้า

เด็กชายคนหนึ่งยืนเงยหน้าเหมือนกำลังรอให้เธอมองลงมา เด็กผมบลอนด์คนนั้นยิ้มกว้างแล้วโบกมือไปมา บนหัวยุ่งๆนั่นมีเจ้านกยืนอยู่ เธอเพิ่งสังเกตว่าฟันหน้าของเขาหายไปซี่หนึ่ง บวกกับส่วนสูงแล้วคงจะอายุราวๆสิบปีหรือน้อยกว่านั้น

เธอหัวเราะ ส่งยิ้มให้และโบกมือกลับ

นั่นแหละ...เพื่อนคนแรกของเธอ เด็กชายผมบลอนด์กับคุณนกแก้วสีเหลือง