ชายชราจูงจักรยานเดินตามทางที่ปูด้วยกระเบื้องอย่างดี ซุ้มสีขาวสำหรับให้ไม้เลื้อยโตเป็นเหมือนร่มตามธรรมชาติ สองข้างทางเป็นพื้นที่ของพุ่มกุหลาบ อวดก้านชูดอกแดงสดเลื้อยไปตามเสา

ตรงหน้าเป็นหญิงสาวผมบลอนด์ สวมหมวกฟางปีกกว้าง และเดรสลูกไม้สีขาว หล่อนหันกลับมา ส่งยิ้มที่แสนสดใส ถ้าจะให้เปรียบกับอะไรซักอย่าง คงเป็นยามเช้าริมทะเลที่ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า ส่องแสงและให้ความอบอุ่นแก่ทุกสิ่งบนโลกใบนี้

ชายชราผู้นั้นยืนยิ้ม

เขากระพริบตา

ตรงหน้ายังคงเป็นสาวผมบลอนด์ดังเดิม ในชุดเดรสลูกไม้ขาวเหมือนเดิมแต่มีผ้าคลุมไหล่ แต่หล่อนดูต่างจากเดิมเล็กน้อย มีออร่าความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าทิ้งร่องรอยไว้แต่ไม่ได้ทำให้ความงดงามของเธลดลงเลยแม้แต่น้อย

เขากระพริบตาอีก

หญิงชราในเดรสลูกไม้ขาวตัวเดิมและผ้าคลุมไหล่ผืนเดิม ผมบลอนด์นั้นเปลี่ยนสีเป็นขาวโพลนทั้งหัว ไหล่งุ้มหลังค่อม และถือไม้เท้า เธอยังคงส่งยิ้มให้เขาเหมือนเดิม

และยังคงงดงามเหมือนเดิม

เขากระพริบตาอีกครั้ง

ตรงหน้าว่างเปล่า ดอกกุหลาบดอกหนึ่งร่วมลงมาจากเถาด้านบน ตกลงสู่พื้นอย่างนิ่มนวล

เขายิ้ม มันดูค่อนข้างเศร้า แต่ก็แฝงไปด้วยความสุขจากความทรงจำดีๆกับสถานที่แห่งนี้

เขาหันหลังกลับ ขึ้นคร่อมจักรยาน แล้วปั่นออกไป

เธอจะยังคงงดงามเสมอในความทรงจำของเขา

ตลอดกาล