DAY08? [เขียนเมื่อ•161008 | รีไรท์•161010]
(note —เขียนตรงวันแล้วนะ)
keywords ; ฤดูใบไม้ผลิ / หมากรุก / ควัน
pairing ; huangzitao x ohsehun (taohun)
type ; short fiction
genre ; boylove / blue / fan-fiction
fandom ; exo ( and ex-member)

--------------------------

Dear My BAE (1/5)

"พี่เทา...."
ริมฝีปากรูปกระจับเอ่ยเสียงเรียกชื่อคนรักออกมาเบาๆ
สองแขนควานหาความอบอุ่นข้างกายด้วยความเคยชิน
แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า คนรักของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

เพราะวันนี้เมื่อปีก่อน วันที่เปลี่ยนจากฤดูหนาวเป็นฤดูใบไม้ผลิ
วันที่ใบไม้ใบหญ้าโผล่พ้นกองหิมะ และเริ่มผลิใบ แตกกิ่งก้าน
เป็นวันเดียวกันกับที่หวงจื่อเทาถูกเรียกตัวกลับประเทศจีน
....และไม่เคยกลับมาอีกเลย

โอเซฮุนใช้หลังมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ สั่งตัวเองให้ไม่คิดถึงคนไกล
มือเรียวเล็กหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจขึ้นมาสไลด์ดูความเป็นไปของโลกภายนอก
ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นข้อความของเหล่าเพื่อนซี้ที่นัดกันมาปาร์ตี้ที่บ้านเขา

ร่างโปรงลุกจากเตียงไปอาบน้ำ เปิดฝักบัวให้แรงจนกลบทุกสรรพเสียง
ปล่อยให้สายน้ำชำระล้างน้ำตาและความเจ็บปวดในใจ




กิ๊งก่อง~!

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้ร่างโปร่งรู้สึกตัว
เขารีบลุกขึ้นไปเปิดประตูให้เพื่อนๆพร้อมรอยยิ้ม
และนั่นทำให้เพื่อนสนิทอย่างคิมจงอินเบาใจ
เพราะอย่างน้อยเพื่อนเขาก็ไม่ได้กำลังฟุ้งซ่าน

"ฤดูเปลี่ยนอีกแล้ว เซฮุนโอเคนะ?"
คำทักทายจากคนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายอย่างปาร์คชานยอลทำให้เซฮุนซึมลงไปนิดหน่อย
และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ เลยขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนของเซฮุนด้วยความเอ็นดูพลางขอโทษ
แต่ถึงอย่างนั้นเซฮุนก็เพียงแค่ยิ้มออกมา แล้วเชิญให้ผู้มาเยือนทั้งหมดเข้ามาภายในบ้าน

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนหลายคนทำให้เซฮุนยิ้มได้
แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าตัวก็ยังคงซึม และหวังให้คนรักกลับมาหาเขาอีกสักครั้ง
....ขอแค่สักครั้งก็ยังดี

ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่จื่อเทาจะกลับมา แต่เขาก็ยังหวัง
และเพราะอยู่ในสถานที่เดิมๆที่ในอดีตเคยมีใครอีกคน
ความทรงจำดีๆที่แสนสุขถึงได้ย้อนมาทำร้ายจิตใจได้ทุกวัน
และถึงแม้เพื่อนๆจะชวนเซฮุนไปอยู่ในเมือง เขาก็เลือกที่จะอยู่ที่นี่
เผื่อจื่อเทากลับมาบ้าน จะได้ไม่ต้องห่วงแทบบ้าว่าเขาหายไปไหนเหมือนคราวนั้นอีก

"เซฮุนนา คิดอะไรอยู่ มาสนุกกันดีกว่า!"
เสียงเรียกของบยอนแบคฮยอนดึงสติคนที่กำลังเหม่อให้กลับมาสู่ปัจจุบัน
และเมื่อเซฮุนเห็นสายตาที่มองมาด้วยความเป็นห่วง เขาก็เลือกที่จะยิ้ม
สนุกกับปัจจุบัน จื่อเทาเองก็คงอยากให้เขาเป็นแบบนั้นสินะ?

ร่างโปร่งระบายยิ้มออกมาขณะเดินเข้าไปหาเพื่อนฝูงที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม
แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นกระดานหมากรุกที่โดคยองซูและคิมจงแดกำลังเล่นกันอยู่
ภาพความทรงจำบางอย่างก็ฉายชัดขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่ได้

.
.
.
.
.
ทุกๆวันในฤดูใบไม้ผลิ ขณะที่โอเซฮุนกำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำอาหารในครัวหรือสวนหลังบ้าน
หวงจื่อเทาจะนั่งเล่นหมากรุกกับเพื่อนๆของเซฮุนเสมอ ไม่มีการมาช่วย ซึ่งเซฮุนก็ไม่เคยว่าอะไร
เพราะสายตาจริงจังและคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลาในขณะเล่นหมากรุกนั้น ทำให้เซฮุนยิ้มได้เสมอ
และบางครั้งเซฮุนก็แอบมองจื่อเทาเพลินจนทำครัวไหม้ กว่าจะรู้ตัวควันก็ลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน

นานแค่ไหนแล้วนะ ที่กระดานหมากรุกถูกเก็บเอาไว้ไม่ได้ออกมาเจอโลกภายนอก
แล้วกระดานหมากรุกจะคิดถึงเจ้านายอย่างหวงจื่อเทาเหมือนเซฮุนไหมนะ?

เป็นคำถามที่ถึงอยากจะถามก็คงไม่ได้รับคำตอบ
เพราะกระดานหมากรุกไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ
และเพราะไม่มีจิตใจ มันถึงได้ไม่ต้องเจ็บปวด
....เหมือนอย่างที่โอเซฮุนเป็นอยู่ตอนนี้


"ฮุน! เฮ้! เซฮุน!"
เสียงเรียกของรุ่นพี่คิมมินซอกทำให้ร่างโปร่งหลุดจากภวังค์
เซฮุนยิ้มน้อยพลางขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง

"นายคิดถึงเทาสินะ?"
คิมมิกซอกถามออกมาเบาๆ ด้วยกลัวว่าคำถามอาจไปกระทบกระเทือนจิตใจเซฮุนเข้า

"ครับ เพราะกระดานหมากรุกนั้น ....เป็นของพี่เทา"
ร่างโปร่งเองก็ไม่ได้ปิดบัง เพราะบางทีการพูดออกไปอาจทำให้สบายใจกว่า

"พี่มินซอกคิดว่าจะมีโอกาสบ้างไหมครับ?"

"โอกาสอะไรเหรอเซฮุน?"

"โอกาสที่พี่เทาจะกลับมา...."

"นายก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอเซฮุน?"

"...."

"เทาน่ะตายไปแล้ว! เมื่อไรนายจะเข้าใจ?!"
คิมมินซอกตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ก็รู้หรอกนะว่ารักกันมาก แต่แบบนี้มันชักจะเกินไปแล้ว
เซฮุนควรยอมรับความจริงได้สักที ไม่ใช่เอาแต่หลอกตัวเองและขังตัวเองไว้ในอดีตอยู่แบบนี้

น้ำตาใสๆไหลออกจากดวงตาเรียวเล็กของเซฮุนอย่างห้ามไม่ได้
ซึ่งมันสร้างความเจ็บปวดฝังลึกในจิตใจของมินซอกเช่นเดียวกัน....



To be continued...
Jelliiz