26 กรกฎาคม พ.ศ.2559
ปลายฝันที่รัก
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้หายใจบนแผ่นดินอินเดียแล้ว ฉันตื่นขึ้นบิด ขี้เกียจ แล้วลุกไปเปิดหน้าต่าง เราอยู่บนชั้นที่สูงมาก มองลงไปข้างล่าง เห็นรถไฟฟ้า ตึกสูง ความเจริญที่แตกต่างราวฟ้ากับดิน เมื่อเปรียบเทียบกับที่ลาดัคห์
หวนคิดถึงริ๊กซินที่เล่าว่า เขาไม่ชอบเดลี อากาศร้อน ตึกสูงเยอะ ดูสับสนวุ่นวาย แถมผู้คนมากมาย มีทั้งดีและร้ายให้เผชิญ คงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่รักเมืองใหญ่ พร้อมด้วยสาธารณูปโภคและความสะดวกสบาย
ลงไปห้องอาหาร ที่พร้อมไปด้วยอาหารนานาชนิด ทั้งแบบฝรั่ง ญี่ปุ่น และอินเดีย แต่ขาดข้าวต้มแสนอร่อยแบบเลห์
เมื่อได้เวลา รถบัสคันใหญ่มารับเราไปสนามบินซึ่งคราวนี้ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถึงแล้ว
พวกเรามีเวลาได้ช้อปปิ้งรอบสุดท้าย หนักไปทางร้านหิมาลายันซึ่งขายลิปบาร์มและยาหม่อง ตามด้วยขนมกรอบๆคล้ายขาไก่โลตัส
บนเครื่อง คราวนี้ไม่มีอาหารพิเศษมาเสิร์ฟแล้ว แต่พวกเราที่เริ่มชินกับอาหารอินเดียจึงจัดการกับข้าวราดแกงกะหรี่ไก่ได้อย่างไม่มีปํญหา ฉันเห็นว่าควรเริ่มปรับสภาพจากอินเดียได้แล้ว จึงเริ่มผ่อนคลายตัวเองด้วยหนังญี่ปุ่นแทน
จดหมายฉบับนี้คงเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ฉันจะเขียนถึงตัวเอง ความทรงจำที่ฉันมีต่อลาดัคห์ไม่ได้มีเพียงแค่เพียงในจดหมายและภาพถ่าย หากแต่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ รวมทั้งความคิดถึงคนลาดัคห์ที่จากมา
จาก ฉันเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in