ถ้าจะบอกว่าเราโตมาเคียงข้างกับอาหารเวียดนามก็คงจะเป็นการพูดเกินจริงไปมาก
แต่เราชอบกินอาหารเวียดนามมาตั้งแต่เด็ก
และร้านเดียวที่เป็นโลกเวียดนามสำหรับเราชื่อ Pho
อยู่ที่เวิร์ดเทรดเซ็นเตอร์กรุงเทพฯ ห้างเซ็นทรัลเวิร์ดในปัจจุบัน
ภาพที่จำได้ตอนนั้นคือร้านอาหารหรูหรา ตกแต่งด้วยโทนสีขาวและชมพู
คนในร้านบางตา คนคุ้นหน้ามีแค่แม่กับเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กของแม่
อาหารจานเดียว(ไม่สิ สองจาน)ที่เรากินได้ในตอนนั้นคือ
เฝอ
แน่นอนว่าเฝออยู่แล้ว เพราะมันคือก๋วยเตี๋ยวน้ำ ใส่ไก่ฉีกๆ
อร่อยที่สุดในความรู้สึกเรา ถ้าจะให้เทียบกับบะหมี่แบบไทยจีน
ก็ถือว่าสูสีกัน เลือกไม่ได้ว่าชอบอะไรมากกว่า อร่อยจนเรียกได้ว่าติดใจมาจนถึงปัจจุบัน
ตอนนี้ไม่ต้องไปค้นแล้วว่าร้านเฝอนั้นอยู่ชั้นไหน โซนในของห้าง
เพราะมันปิดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เปิดอยู่ที่เดียวคือในความทรงจำของเรา
จะเล่าเรื่องเฝอหรืออาหารอีกจานก่อนดี เฝอละกัน
ถ้าพูดถึงเฝอชามนั้น กับเฝอที่เวียดนามจริงๆ รสชาติต่างกันจนตกใจ
เฝอในวัยเด็กของเราใส่ผักบ้างก็จริง แต่พอคีบกินแต่เส้นกับไก่ได้
และซุปรสแบบคุ้นปากคนไทย ในเวียดนามไม่เป็นอย่างนั้น
เฝอมีเส้นสีขาวเยอะก็จริง แต่ก็มีผักเยอะเหมือนเป็นซุปผักใส่เส้น
และรสชาติค่อนไปทางเรียกว่าจืดเลยล่ะ รู้สึกผิดหวังในใจ
ถ้าเป็นตอนเด็กคงร้องไห้โวยวายตามเคย แต่ตอนนี้พยายามทำความเข้าใจ
ตลกนะ เธอเป็นใคร ทำไมต้องมาพยายามทำความเข้าใจอาหารที่ไม่ได้เกิดบ้านเดียวกับเธอด้วยซ้ำ
กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็เลี่ยงไป ไม่เห็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก
แต่มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร มาถึงตอนนี้รสชาติของเฝอจริงๆ ต้องเป็นยังไงเรายังไม่รู้เหมือนกัน
แค่คิดว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ทำให้เฝอที่เวียดนามจริงๆ มีรสอ่อนกว่าที่ไทย
หรือบางทีอะไรที่อยู่ในไทยก็มีรสจัดทั้งนั้น เพราะเรากินกันอย่างนี้
นี่สินะ ‘อาหารมันคือวัฒนธรรม’
อีกจานที่กินได้ในตอนนั้นเราเรียกมันว่า แหนมเนือง
อ่านเป็นภาษาเวียดนามยังไงไม่รู้ บางคนบอกว่า แนมเหนือง
เอาเป็นว่าที่ร้าน Pho นั้นก็อร่อยไม่แพ้ที่ไหนที่เคยได้กินจนถึงวันนี้
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย ยังมีอีกหลายเมนูที่อยากจะลองกินที่ร้านนั้น
ยังไม่นับกาแฟแบบเวียดนามที่เคยไปนั่งเหม่อที่คาเฟ่เมืองฮอยอัน
ที่จริงตอนนี้หาอาหารเวียดนามในกรุงเทพฯ กินไม่ยากเท่าไหร่แล้ว
(ใช้คำว่า ‘แล้ว’ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันเคยยากไหม)
ใกล้บ้านมี Eastbound อ่อนนุชมีอีกเจ้าที่อร่อยเหนะชื่อ Muine
Le Dalat อาจราคาสูงหน่อยเพราะอยู่ในห้าง Saigon Recipe ก็โอเค
T.House เป็นร้านที่แม่ชอบ
เราชอบบ๋านหมี่ที่ Eastbound ที่สุด เดาว่ามาจากอิทธิพลช่วงตกเป็นของฝรั่งเศส
East Meet West ก็ตรงเอาขนมปังบาแก็ตและมายองเนส ใส่ไส้ผักแบบเวียดนาม
ตามด้วยไส้ไข่ หมู แฮม ปลากระป๋อง หรือเนื้อ หลากหลายไปยันไอศครีม
(ที่ร้านมีแต่ไส้เนื้อต่างๆ) อาหารริมทางประจำไซง่อน ที่เติบโตจนนิยมไปทั่วโลก
ถ้าได้กลับไปเวียดนามอีกครั้ง เรานึกภาพตัวเองนั่งกินอะไรข้างทางบนเก้าอี้ตัดขาที่เคยเห็น
จิบกาแฟแบบเวียดนาม แล้วพยายามพูดคุยกับคนที่นั่น
เดินไปเรื่อยๆ ตามซอยเมืองฮอยอัน ฮานอย เว้ หรือโฮจิมินห์
แทนสั่งอาหารเวียดนามในไทยวนไปอย่างที่ทำอยู่ทุกวันนี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in