เราเคยร้องไห้ เพราะคนขายใส่กระเทียมเจียวลงในบะหมี่ชามโปรดมาแล้ว
ไม่รู้ทำไม ทั้งที่มันเป็นความอร่อยอย่างไร้เหตุผลที่สุดแล้วในตอนนี้
ภาพรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำหน้าธนาคารกรุงเทพสาขาซอยทองหล่อ
ที่ไม่เห็นมาเป็นสิบปีและไม่ได้ไปมาเกินยี่สิบปี อาจไม่ถึงกับติดตา
แต่ยังจำได้ว่าตากับยายจะพาไปนั่งกินและสั่งอย่างเดิมจนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“บะหมี่ลูกชิ้นปลา ไม่ใส่ผัก ไม่ใส่ถั่วงอก ไม่ใส่กระเทียมเจียว”
ในชามนั้นไม่ได้ทำให้เราค้นพบว่าตัวเองชอบกินอาหารเส้น
แต่มันก็เป็นจานโปรดที่กินอย่างนั้นซ้ำๆ ได้
ไม่จำกัดมื้อไม่ใช่แค่เจ้าเดียว เรากินบะหมี่เจ้าไหนก็ได้ ขอให้เป็นเส้นบะหมี่
แล้วถึงค่อยๆ เปิดใจ ให้เส้นหมี่ เส้นใหญ่ และเส้นเล็ก ตามลำดับ
สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือไม่กินผัก ต้นหอม ผักชี
อะไรที่โรยหน้ามาก๋วยเตี๋ยว หรือราเมง
เด็กคนเดิมที่สิงอยู่ในร่างไม่ยอมไปไหน
จะคอยบังคับให้เราคีบตะเกียบแล้วกำจัดออกไปจากในชาม
เคยทำได้ละเอียดจนถึงขั้นที่ พี่หัวโต๊ะ* ที่โรงเรียนแซวว่า
น้องปิ๋มนี่สายตาดีมากเลยนะ เขี่ยผักออกหมดเลย
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นการแซวหรือประชดกันแต่เราก็ยิ้มให้
แล้วก็กินต่อได้อย่างสบายใจ
เอาเป็นว่าเราได้มาค้นพบว่า passion ในการกินเส้น
และความอยากรู้อยากเห็นของเราเมื่อหลายปีที่ผ่านมา
ทำให้เราอยากจดบันทึกการทำความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่สนใจ
เราอาจจะรู้จักและได้ลองอาหารไม่มาก แต่เราก็อยากลึกซึ้งกับมันให้มากขึ้น
ผ่านบันทึกนี้ ในช่วงเวลาที่เราจะเรียกมันว่า ทำการทดลอง
* สมัยมัธยมโรงเรียนเราจะให้ทุกคนอยู่ประจำ
และทุกปีเวลานั่งกินข้าวมื้อเช้า กลางวัน เย็น
ทุกคนจะมีโต๊ะประจำของตัวเองนั่งด้วยกันหนึ่งโต๊ะ
มีครบตั้งแต่ม.1-6 อยู่อย่างนั้นจนครบปีการศึกษา
ใครไม่แฮปปี้กับพี่หรือน้องในโต๊ะก็มี …จำไม่ได้แล้วว่าทำยังไง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in