บ่ายของวันนี้ฉันยังคงอยู่ในห้องนอนของฉันเหมือนเดิม เหมือนทุกวัน ฉันทำอย่างนี้มาเกือบอาทิตย์แล้ว ภายในบ้านที่มีแค่ฉันคนเดียว บ้านที่มีแต่ความเงียบและความเหงาแม้ว่าข้างนอกนั้นจะมีเสียงของใครบางคนอยู่แต่มันก็ทำให้ฉันเหงาเหมือนเดิม...

หลังจากที่นอนเลื่อนโทรศัพท์อยู่นานฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันต้องทำอะไรบางอย่าง ตอนนั้นฉันเริ่มที่จะค้นหาบางสิ่งจากตู้เก็บของที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใช้มันมาซักพักแล้ว ฉันค้นหาสิ่งนั้นอยู่พักหนึ่งแล้วฉันก็เจอสิ่งที่ฉันหา มันคือสมุดเล่มเก่าๆ ที่ฉันตั้งใจซื้อมาเพื่อใช้เขียนบันทึก นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้หยิบมันขึ้นมาเขียน ท่ามกลางเสียงของพัดลมที่กำลังหมุน เสียงของใครบางคนที่กำลังพูดคุยอยู่ข้างนอกและภายในบ้านที่เงียบเหงาแห่งนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวิวขึ้นมา เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะเป็นแบบนี้ทุกวัน ฉันไม่เคยสังเกตตัวเองเลยว่าฉันเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วตัดขาดตนเองจากโลกภายนอกและอยู่แต่ในห้องนอน ห้องที่เหมือนเป็นโลกอีกใบของฉัน.