ส่วนคนที่หายเข้ากลีบเมฆไปเลยคือ คังแดเนียล

     พี่คนสนิทของพัคจีฮุนตอนอยู่ Wanna One 

     คังแดเนียลไม่ติดต่อใครอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น เขาไม่รู้ว่าแดเนียลทำอะไร ที่ไหน ข่าวคราวก็เงียบหาย แฟนคลับของเจ้าตัวก็โวยวายในช่วงแรกแต่ไม่นานมันก็เงียบ และไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่เคยมีคนที่ชื่อ คังแดเนียล

     พัคจีฮุน เองก็ไม่รู้จะติดต่ออย่างไร แชทกลุ่มคนพี่ก็ไม่อ่าน แม้กระทั่งแชทส่วนตัว เขาก็ไม่กล้าไปเซ้าซี้อะไรเสียด้วย เลยปล่อยให้มันผ่านไป จนมันกลายเป็นแบบนี้ในที่สุด

     แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เขามาที่ปูซานงั้นเหรอ

     'ไว้หลังจบคอนครั้งสุดท้าย นายค่อยเปิดดูนะ'

   

     คังแดเนียลเคยพูดไว้พร้อมกับหมอนรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าธรรมดาสีชมพูที่เขาชอบ ในตอนนั้นเขาคิดว่ามันดูตลกนิดหน่อยที่จู่ๆ คนพี่ก็ให้อะไรแบบนี้ไว้ แถมยังบอกให้เปิดดูอีก บ้าล่ะ จะเปิดยังไงกัน และสุดท้ายเขาก็ลืมมัน ลืมว่าคังแดเนียลคนนั้นเคยบอกแบบนั้นและลืมไปว่ามีหมอนใบนั้นอยู่ กระทั่งเมื่ออาทิตย์ก่อน ที่เขาขนเอาของเก่าๆ ออกมาแยกจะทิ้ง ก็นึกได้ หาวิธีเปิดตั้งนานจนแทบจะเอากรรไกรมาตัดมันออก แต่ก่อนจะได้ทำแบบนั้นก็เจอได้สีเดียวกับหมอนที่ปักไว้เข้มกว่า พออ่านดีๆ...

 

     'ไว้เจอกันนะ'

     เขาไม่รู้หรอก ว่าคนพี่ที่แสนซื่อคนนั้นหมายความว่ายังไง แต่นั่นทำให้เขาต้องบึ่งมาถึงปูซานเพราะคิดว่าต้องได้เจอ นอกจากที่นี่ เขาก็นึกไม่ออกแล้ว

     แต่ปัญหาคือเขาไม่รู้จักบ้านเจ้าตัวนี่สิ

     พัคจีฮุนหวังว่าการมาครั้งนี้ จะได้เจออีกสักครั้งก็ยังดี ไม่รู้ทำไม แต่หัวใจกลับสูบฉีดแรงขึ้นเมื่อเห็นข้อความนั่น มันทำให้เขานอนแทบไม่หลับ

     อีกครั้ง...ให้ได้พบเจอ

   

     

     วางสายจากแม่ที่โทร.มา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแผงไข่ไก่ที่อยู่บนชั้นวางในร้านสะดวกซื้อที่ดูใหญ่สุดในแถบนี้ แต่ก็นั่นแหละแถวนี้มันแถบชานเมือง คนไม่เยอะจนดูวุ่นวายเหมือนที่โซล ซึ่งเขาก็พึงพอใจแหละนะ

     "ขอโทษครับ"

     เสียงหนึ่งดังขึ้นทันทีที่เขาหยิบแผงไข่ไก่ขึ้นมาถือไว้ในมือ เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเสียงนั่น ไม่ใช่เสียงที่เขาคุ้นเคย...

     "คุณทำกระเป๋าเงินตกไว้หน้าร้าน ผมตามหลังมาเลยหยิบมาให้ แต่กว่าจะหาคุณจะ-"

     เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วครู่ เขาหันหน้าไปมองคนที่ตัวสูงกว่าและเป็นเจ้าของเสียงที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้ และดูเหมือนคนตรงหน้าก็หยุดชะงักไปด้วย 

     ถึงจะมีแมชปิดไว้ทั้งคู่ แต่พวกเขาจำได้...

     "พี่..?"

     "เป็นยังไงบ้าง?"

     คังแดเนียลที่ยังคงเดินย่ำไปข้างหน้าเรื่อยๆ เอ่ยขึ้นมา จีฮุนยังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังกว้างที่ตอนนี้ดูกว้างกว่าเมื่อครั้งที่ยังอยู่ด้วยกัน

     "สบายดีครับ พี่ล่ะ.."

     "ก็เรื่อยๆ..."

     "ผมถามได้หรือเปล่า?"

     เหมือนแดเนียลจะรู้ว่าคนตัวก้อนที่ตอนนี้ผอมกว่าเดิมและดูโตขึ้นอยากรู้อะไร เขายังไม่ตอบในทันที แดเนียลหยุดเดินเมื่อเดินมาถึงแม่น้ำสายหลักของเมืองแถบนี้ ร่างสูงนั่งลงที่ม้าหินอ่อนข้างๆ 

     "จำได้มั้ย ตอนที่ซ้อมเต้น-- ก่อนคัมแบ็คอัลบั้มที่สาม เราแอบหนีไปนั่งเล่นที่แม่น้ำฮันด้วยกัน"

     "ที่ตอนนั้น...เราไปกันสองคน?"

     "อืม"

     "พี่มินฮยอนกับพี่จีซองโทร.ตามสายแทบไหม้ จนผมกับพี่ต้องปิดเครื่องหนี"

     เมื่อเห็นว่าแดเนียลไม่พูดอะไรต่อ เขาเลยพูดถึงเรื่องราวในตอนนั่นขึ้น มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข สำหรับเขาแล้ว มันเป็นหนึ่งในความทรงจำที่มีค่ามากๆ 

     "..."

     ไม่ทีใครพูดอะไรออกมาอีก ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบโรยตัว สายลมพัดผ่านเบาๆ แบบไม่ขาดสาย กลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วงอบอวลไปทั่วบริเวณ ซึ่งพัคจีฮุนไม่ชอบแบบนี้เลย...

     "ฉันรอนายตั้งนาน"

     'ถ้าหากเราต้องจากกัน พี่จะรอนาย จนถึงตอนนั้น...เราค่อยมาเริ่มต้นความสัมพันธ์กันใหม่นะ ความสัมพันธ์ระหว่างคังแดเนียลและพัคจีฮุน คนธรรมดาๆ สองคน'

     น้ำตาหยดแรกไหลลงอาบแก้มนวลอมชมพูของคนน้อง มือหนาของคนพี่ก็เอื้อมมาเช็ดมันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่คนขี้แยจะโผเจ้ากอดคนเป็นพี่เข้าเต็มแรง

     "ผมขอโทษ.."

     แดเนียลโอบกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น ริมฝีปากหนาจูบลงที่กลางกลุ่มผมนุ่มที่ยังหอมเหมือนเดิม แล้วจึงระบายยิ้มออกมา

     "พี่สบายดีใช่มั้ย ไม่ได้เจ็บไม่ได้ ฮึก ป่วยอะไรใช่รึเปล่า?"

     จีฮุนกอดแดเนียลแน่นพร้อมกับสะอื้นไปด้วย แดเนียลลูบผมคนน้องเบาๆ 

     จีฮุนรู้สึกว่าตัวเองโง่และบ้ามาก ทำไมกันนะ ทำไมถึงลืมคำพูดของคังแดเนียลที่เคยพูดไว้เมื่อครั้งหนีไปเล่นที่แม่น้ำฮันด้วยกันเสียได้ 

     "รักพี่นะ/รักนะครับ"

7 Years ago...

     'พี่เนียล มีไฟเย็นด้วยอ่ะ ไปซื้อกัน'

     'ไม่เอา วิ่งมาเหนื่อยๆ นั่งก่อน'

     'โอเค~ แต่ต้องพาไปนะ'

     'จีฮุน...อึดอัดมั้ยที่เราต้องอยู่แบบนี้?'

     '...'

     'ขอโทษที่พี่ไม่มีความกล้าพอที่จะบอกทุกคน'

     'ไม่ พี่อย่าโทษตัวเอง มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว...พี่ทำถูกแล้วครับ'

     '...'

     '...'

     'จีฮุน...สัญญากับพี่ได้มั้ยว่าหากเราได้เจอกันอีกครั้ง...'

     '...'

     'ถ้าหากเราต้องจากกัน พี่จะรอนาย จนถึงตอนนั้น...เราค่อยมาเริ่มต้นความสัมพันธ์กันใหม่นะ ความสัมพันธ์ระหว่างคังแดเนียลและพัคจีฮุน คนธรรมดาๆ สองคน'

     '...ครับ'

     'คังแดเนียลรักพัคจีฮุนนะครับ'

     'พัคจีฮุนก็รักคังแดเนียลที่สุดในโลกเลย'

     7 ปี ที่เราได้กลับมาเจอกัน...

     7 ปี ที่เราได้รักกันอีกครั้ง...

     และ ตลอดชีวิตต่อจากนี้...ที่จะได้อยู่ด้วยกัน

      คังแดเนียล ❤ พัคจีฮุน

-- END --