Paring LUJUNG
Author joyjiearound
Hashtag #อซทกัคซง
“ลูคัส วันนี้ไปดูของแต่งรถที่ร้านพี่แทยงป้ะ”
“ไม่ไป พอดีมีนัดกับจองอู”
“ลูคัส พรุ่งนี้ไปแข่งรถกับพวกห้องเอป้ะ”
“ไม่ไป พอดีมีนัดกับจองอู”
“ลูคัส เย็นนี้ไปเล่นเกมส์กันป้ะ ไปกันยกแก๊งค์เลยนะเว่ย”
“ไม่ไป พอดีมีนัดกับจองอู”
“ลูคัส คืนนี้กินเลี้ยงเนื่องในวันเกิดกู มึงจะไปป้ะ”
“ไม่ไป พอดีมีนัดกับจองอู”
“โว้ย! ไอเหี้ย กูเลิกเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว”มาร์คลีเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อเพื่อนสนิทตัวดีกล่าวปฏิเสธเขาอีกครั้ง เจ้าตัวถดกายนั่งลงบนพื้นหลังจากเล่นบาสเสร็จมาเหนื่อยๆนึกแล้วมันก็เซ็ง ตั้งแต่เพื่อนของเขาไปคบกับเด็กโรงเรียนตรงข้ามอย่างจองอู ลูคัสก็ปฏิเสธคำชวนของเขาอยู่ทุกครั้งไป
“โหยไรว้า แค่กูไม่ไปงานวันเกิดมึงคือมึงจะตัดเพื่อนกับกูเลยหรอไอมาร์คเอ้ย กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วนะ”
“เออ! เพื่อนตั้งแต่อนุบาลแต่กูจะเลิกเป็นเพื่อนกับมึงก็วันนี้นี่แหละมึงอ่า! ตั้งแต่คบกับจองอูคือมึงก็ทิ้งกูตลอดเลยกูชวนไปทำอะไรมึงก็ไม่ไปเป็นเพื่อนเหมือนแต่ก่อนถ้าวันนี้กูไม่ลากคอมึงมาเล่นบาสเป็นเพื่อนมึงก็คงอยู่กับจองอูแหงๆ”
“มึงอย่าน้อยใจกูเลยนะเพื่อนรัก…กับคนนี้มึงก็คงรู้ใช่มั้ยว่ากูรักมากคบจริงไม่ได้คบเล่นๆเหมือนที่ผ่านมา”
“ก็รู้ แต่ถ้าให้กูพูดตามตรง มึงก็เปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะตั้งแต่คบกับจองอู”มาร์คลีว่าพร้อมยื่นขวดน้ำดื่มไปให้เพื่อนสนิทช่วยเปิดฝา ก็ลูคัสมันแรงเยอะเขาพยายามเปิดฝาแทบตายแต่ก็ไม่สำเร็จ ไม่รู้จะโทษแรงตัวเองหรือโทษบริษัทผลิตน้ำดื่มดีที่ปิดฝาแน่นเกินไป
“เปลี่ยนไปไงวะ” แค่คนตัวสูงบิดแกร๊กเดียวฝาขวดน้ำก็เปิดออก มาร์คลีรับน้ำไปดื่มให้ชื่นใจก่อนจะเอ่ยต่ออีกครั้ง
“ก็… มึงอ่ะ จากที่มาโรงเรียนสายตลอดมึงก็มาเช้าแทน
“รู้ตัวสิ….ก็จองอูเป็นคนขอให้กูเลิกบุหรี่เอง”
พูดแล้วก็นึกถึงวันที่เขาขอจองอูเป็นแฟนวันนั้นหลังจากที่ทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันแล้วลูคัสก็พาจองอูไปทานไอศกรีมร้านโปรดที่อีกฝ่ายชื่นชอบคนตัวเล็กพูดกับเขาระหว่างที่กำลังทานไอศกรีม
“ลูคัส” จองอูเอ่ยเรียกหลังจากตักไอศกรีมเข้าปาก
“ว่าไง?”
“เราดีใจมากเลยนะที่ได้เป็นแฟนกับนาย” พูดเองก็เขินเองจองอูหลบสายตาแฟนหนุ่มที่มองมาอย่างเขินๆ คนตัวเล็กตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อให้เลิกเขินอายแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาคุยกับลูคัสต่อ
“หึๆ เราก็ดีใจที่จีบนายติด”
“ถามจริง…เราจีบยากขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็ยากดิปกติเราจีบใครได้ไม่ถึงสองอาทิตย์เค้าก็ตกลงเป็นแฟนกับเราแล้วทั้งนั้นแหละมีแต่นายนี่สิ ปาไปตั้งสามเดือน”
“คิคิ แต่สามเดือนนั้นมันก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันเนอะ เรายังจำวันแรกที่เจอกันได้อยู่เลย”
“เราก็จำได้ ต้องขอบคุณพี่ชายของนายนะเนี่ย เราสองคนถึงได้เจอกันอ่ะ”
ว่าแล้วก็ย้อนไปถึงวันแรกที่ทั้งสองได้เจอกันวันนั้นเป็นวันที่พี่ชายคนสนิทของเขาอย่างโดยองนัดคนรู้จักในโรงเรียนให้ไปกินเลี้ยงที่บ้านเนื่องจากเป็นวันสอบเสร็จวันที่ทำให้หลายๆคนรู้ว่าประธานนักเรียนโรงเรียนเด็กช่างมีน้องชายที่โคตรน่ารักชื่อ คิมจองอู
“เป็นแฟนกับเราอ่ะ เราขออะไรอย่างได้มั้ย”
“ได้สิ…ถ้านายขอจริงๆ เราก็จะทำให้”
“….…..
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เขาถึงไม่สนใจคำกล่าวหาไร้สาระพวกนั้นเลยสักนิดแค่คนที่คุยด้วยเป็นลูคัส เรื่องอื่นๆเขาก็ไม่สนใจแล้ว
“จะขออะไรหรอ…คิดนานจังเลย”
“นายจำได้มั้ยว่าโตขึ้นเราอยากเป็นอะไร”
“จำได้สิ นายอยากเป็นหมอ”
“อื้ม….เราอยากเป็นหมอ เราเลยอยากให้แฟนของเรามีร่างกายที่แข็งแรง”
“……..
“ลูคัส…นายเลิกบุหรี่จะได้มั้ย”
เขากลัวว่าจะไม่มีวันทำได้
“อย่างอื่นเราไม่ขอเลยนะ เรื่องแข่งรถเรื่องเกมส์เราก็ไม่ว่าเพราะมันเป็นเรื่องความชอบส่วนบุคคลแต่เรื่องบุหรี่ถือว่าเราขอเถอะ เราอยากคบกับนายไปนานๆเราอยากเป็นคุณหมอที่ไม่ต้องมารักษาแฟนตัวเองนะ”
“….
“อื้ม…อย่างอื่นนายจะทำอะไรก็ตามสบายเลย แค่เลิกบุหรี่ให้ได้แล้วก็เป็นแฟนที่ดีของเรา แค่นี้เราก็โอเคแล้ว”
หลังจากคำขอในวันนั้นลูคัสก็ค่อยๆลดปริมาณการสูบบุหรี่ลงจนสามารถเลิกได้ในที่สุดเป็นเพราะจองอูนี่แหละที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปในหลายๆเรื่องจากเวลาว่างที่ชอบไปแข่งรถกันกับเพื่อนฝูงก็มาวิ่งออกกำลังกายกับจองอูแทน ตอนเช้าที่มาสายโดนลงโทษเป็นประจำเขาก็ต้องมาให้เช้าเพื่อทันเวลาส่งจองอูเข้าโรงเรียนที่อยู่ตรงกันข้ามเสาร์อาทิตย์ที่เอาแต่เล่นเกมส์ก็ไปนั่งทานอะไรชิวๆพร้อมทำการบ้านอ่านหนังสือกับจองอู ลำดับที่อยู่รั้งท้ายของห้องก็ขึ้นมาอยู่ในระดับกลางได้ภายในเทอมเดียว
เพราะคิมจองอูทำให้เขาเปลี่ยนไป
ลูคัสเอ่ยขอโทษกับมาร์คที่ไม่สามารถไปร่วมงานวันเกิดได้มาร์คเองก็เสียใจอยู่นิดๆแต่ก็เข้าใจในเหตุผลของเพื่อนดีลูคัสขับรถมอเตอร์ไซค์แต่งคันคู่ใจกลับบ้านก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมที่จะไปหาจองอูทุกๆวันเสาร์ตอนเย็นเขาจะไปทานข้าวที่บ้านของอีกฝ่ายเป็นประจำ
เมื่อมาถึงคฤหาสน์หลังโตที่คุ้นเคยร่างสูงของลูคัสก็ลงไปกดกระดิ่งเพื่อให้ประตูรั้วเปิดออกปกติจะมีไม่พ่อบ้านลีก็แม่บ้านกงที่มาต้อนรับเขาอยู่เป็นประจำ แต่วันนี้กลับกลายเป็นแฟนหนุ่มตัวน้อยของเขาเองที่เดินมารับตรงหน้าบ้าน
“ทำไมวันนี้เธอออกมารับเค้าเองอ่ะ” เด็กหนุ่มถามทันทีที่เห็นจองอู
“โหย ถ้ารอให้เค้าอธิบายหมดเธอคงต้องยืนฟังไปอีกสิบนาทีแหงๆ”
“ร้อยนาทีเค้าก็รอได้”
“วันนี้แม่บ้านกงไม่สบายเข้าโรงพยาบาลเมื่อตอนกลางวันอ่ะ คนอื่นๆเลยขอลาไปช่วยดูแลแกส่วนพ่อบ้านลีก็ขับรถพาป๊ากับม๊าของเค้าไปธุระด่วนที่ต่างจังหวัดพี่โดยองเห็นว่าติดทำรายงานไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว”
“งั้นเธอก็อยู่บ้านคนเดียวงี้ดิ”
“อื้อ แอบเหงาเหมือนกันนะเนี่ย แต่ตอนนี้มีเธอเค้าก็ไม่เหงาแล้ว”
“แฟนเค้าทำไมปากหวานจัง…..” ลูคัสเอ่ยชมจนจองอูหน้าแดงแจ๋อีกฝ่ายรีบวิ่งเข้ามากอดเขาไว้ก่อนจะขยับหัวดิ้นไปมา
“เธออ่า….ทำไมชอบทำให้เค้าเขินอยู่เรื่อยเลย”
“ก็แฟนเค้าน่ารักนี่ เค้าก็ชอบหยอดเป็นธรรมดา”
“เลิกหยอดเค้าได้แล้ว เธอก็รู้ว่าเค้าเขินง่าย”
“เวลาเธอเขินเธอน่ารักจะตายรู้ตัวรึเปล่า เค้าถึงชอบทำให้เธอเขินไง”
“ตาบ้าๆๆ เธออ่ะไม่ต้องพูดแล้ว! รีบขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดในบ้านเลย”
ลูคัสถอดรองเท้าแตะไว้ตรงทางเข้าบ้านนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีเพียงแค่เขากับจองอูในบ้านหลังนี้ถ้าเขาเป็นอีกฝ่ายเขาก็คงเหงาอยู่เหมือนกันแหละเพราะบ้านของจองอูใหญ่เสียจริง
“แล้ววันนี้เราจะกินอะไรกันอ่ะ”
“เค้าสั่งพิซซ่าเอาไว้ให้เธอแล้ว เค้าขอเดินเข้าไปหยิบในห้องครัวแปปนะ”
“จะให้เค้าช่วยอะไรป้ะ”
“ไม่ต้องหรอก เธอเปิดทีวีรอพลางๆนะเดี๋ยวเค้ามา”
ร่างบางเดินหายเข้าไปในห้องครัวก่อนจะหลับมาพร้อมพิซซ่าในมือสองถาดใหญ่เจ้าตัวรู้ดีว่าแฟนของเขาเป็นคนกินเยอะ จองอูจึงจัดการสั่งพิซซ่าหน้าเปปโปโรนีที่อีกฝ่ายชื่นชอบและไก่ทอดบาร์บีคิวเตรียมไว้เพื่อเป็นการเอาใจ
“โห เปปโปโรนีสองถาดเลยหรอ”
“อื้ม เค้าอยากให้เธอกินอิ่มๆเลยสั่งมาแบบจัดเต็ม”
“แล้วเธอไม่สั่งหน้าที่เธอชอบบ้างล่ะ เธอน่ะผอมจะตายแล้วกินให้มันเยอะๆหน่อยเวลาเค้ากอดจะได้อุ่นๆ”
“กอดอุ่นๆก็แปลว่าเค้าอ้วนดิ”
“เธอจะอ้วนร้อยโลยังไงเค้าก็รัก เพราะเธอคือจองอูเค้ารักจองอูอ่ะรู้ใช่ป้ะ”
จองอูมองค้อนแทนการเตือนอีกฝ่ายที่เผลอหยอดประโยคเลี่ยนๆออกมาทั้งสองนั่งดูรายการแข่งขันร้องเพลงและนั่งกินพิซซ่าด้วยกันตรงห้องรับแขก
“เธอ เค้าพึ่งนึกได้อ่ะว่าวันนี้เป็นวันเกิดมาร์ค” จองอูหันบอกแฟนหนุ่มหลังจากที่ได้ยินชื่อผู้เข้าแข่งขันที่ชื่อมาร์ค
“อื้ม จริงๆมาร์คชวนเค้าไปงานวันเกิดแล้วนะ แต่เค้าก็
“อ้าว คราวหลังเธอก็บอกเค้าสิ วันสำคัญแบบนี้เธอไม่ควรพลาดนะแล้วมาร์คจะเสียใจรึเปล่าเนี่ย”
“เค้าบอกมาร์คแล้วและมาร์คไม่ได้โกรธอะไรเค้าหรอกเค้าสัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงหนังเป็นของขวัญแทน”
“เธออ่ะคราวหน้าคราวหลังอะไรที่เกี่ยวกับเพื่อนเธอต้องเลือกเพื่อนก่อนนะไม่ได้มาหาเค้าวันเดียวเค้าไม่โกรธหรอก”
“โหย แค่วันเดียว? เธอจำตอนนั้นที่เธอต้องไปแข่งวิชาภาษาอังกฤษของระดับภาคได้ป้ะ”
“ไปแข่ง..อ๋อ…ที่เค้าไม่อยู่ตั้งอาทิตย์นึงอ่านะ”
“เออสิ เธอรู้ป่าว เค้าโคตรไม่ชอบเลยอ่ะ เค้าเหมือนจะเฉาตายเค้าคิดถึงเธอจริงๆนะหลังจากนั้นเค้ารู้เลยว่าถ้าไม่ได้เจอเธอในทุกๆวันเค้าต้องแย่แน่ๆ”
“เธออ่ะเวอร์ตลอด ห่างกันนิดเดียวเราไม่เฉาตายหรอกน่า”
ทั้งสองคงยังคงคุยเล่นไปเรื่อยเปื่อยจองอูไม่ลืมที่จะให้ลูคัสเฟสไทม์ไปหามาร์คเพื่ออวยพรวันเกิดมาร์คเป็นเพื่อนที่น่ารักมาก เวลาจองอูงอนลูคัสก็จะมีมาร์คนี่แหละที่มาช่วยทำตัวเป็นทูตสัมพันธไมตรีให้
ลูคัสและจองอูนอนเล่นและช่วยกันเก็บกวาดล้างจานจนเวลาล่วงไปประมาณสามทุ่มจองอูเดินมาส่งอีกฝ่ายตรงหน้าประตูด้วยความรู้สึกหงอยเหงา ปากเล่นยื่นออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าต้องแยกกันกับแฟน
“ทำมาบอกว่าเค้าเวอร์ เธอเองก็เวอร์เหมือนกันแหละ เธอทำหน้าแบบนี้เค้าไม่อยากกลับบ้านเลยนะ”ลูคัสว่าก่อนจะเอามือไปอังตรงแก้มนุ่มของจองอู
“เค้าก็ไม่อยากให้เธอกลับ เค้ายังอยากอยู่กับเธออีก”
“อดทนนะครับ…วันนี้เธอรีบเข้านอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เป็นวันใหม่แล้วพรุ่งนี้เธออยากไปไหนเธอก็บอกเค้า เค้าจะไปกับเธอเหมือนเดิม”
“อืม….กลับบ้านดีๆนะ”
จองอูอ้าแขนออกกว้างเพื่อรอให้แฟนหนุ่มเข้ามาสวมกอดคนสูงกว่าก้มลงสูดดมกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอดด้วยความรักใคร่ ขี้อ้อนจริงๆเลยแฟนคนนี้
“เธอ”
“ว่าไง…”
“เค้านึกอะไรสนุกๆออกแล้ว”
“…..
“ตั้งแต่เค้ารู้จักกับเธอมาจะแปดเดือนอ่ะ เค้ายังไม่เคยซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เธอเลยนะ”
มันก็จริงอย่างที่จองอูพูดเพราะจองอูเป็นลูกคนเล็กของบ้านทั้งพ่อและแม่เลยห่วงเขาเป็นพิเศษ เจ้าตัวจะไปไหนมาไหนก็มีคนขับรถคอยรับส่งหรือไม่ก็ให้พี่โดยองเป็นคนช่วยดูแลอยู่เสมอตั้งแต่ที่คบกับลูคัสมานั้น เขาก็แค่นัดแนะกับอีกฝ่ายว่าให้ไปเจอกันที่ไหนพอเสร็จแล้วก็ให้คนขับรถมารับ ไม่มีสักครั้งเลยจริงๆที่จะไปไหนมาไหนด้วยกัน
“แล้ว……”
“เราออกไปขี่รถเล่นกันดีมั้ย”
“เฮ้ย!….จะดีหรอเธอ”
“ดีสิ วันนี้เป็นโอกาสทองเลยนะ ไม่มีใครอยู่บ้านสักคนทางสะดวกสุดๆ”
“แต่มันจะดีหรอ
“ง่า….เธออ่ะ เธอไม่อยากพาเค้าไปหรอ”
“อยากอ่ะมันอยาก แต่เค้ากลัวเธอจะไม่ปลอดภัยถ้าเกิดอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
“มันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกเพราะเค้าไว้ใจเธอ”
“…………..
“ลูคัสของเค้าเป็นเด็กแว๊นประจำโรงเรียนช่างไม่ใช่หรอ”
“
“วันนี้พาเค้าไปเป็นสก๊อยซ้อนท้ายสักวันนะเค้าสัญญาว่าเค้าจะกอดเธอแน่นๆเลย”
ลูคัสถึงกับหลุดยิ้มออกมากับคำว่าเด็กแว๊นและสก๊อยให้ตายสิ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงว่าตั้งแต่คบกับจองอูมาก็ไม่มีใครได้มานั่งซ้อนท้ายเขาเลยร่างสูงยืนตัดสินใจอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าตกลง จองอูจัดการล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อยสวมหมวกกันน็อคที่อีกฝ่ายมอบให้ ขึ้นซ้อนท้าย ก่อนจะกอดคนขับไว้แน่น
“พร้อมรึยัง”ลูคัสหันมาถาม
“พร้อมแล้ว!”
เสียงคันเร่งมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นก่อนที่ความเร็วจากตัวเครื่องจะพุ่งทะยานให้มันขับเคลื่อนออกไปจองอูกอดลูคัสแน่นด้วยทั้งกลัวและตื่นเต้นร่างเล็กยิ้มร่าเมื่อใบหน้าได้ปะทะกับสายลมที่พัดผ่านลูคัสทำตามสัญญาที่บอกว่าจะพาคนตัวเล็กไปขับเวียนตรงแค่หน้าถนนใหญ่ ทั้งคู่กลับมาตรงหน้าบริเวณบ้านอีกครั้งในยี่สิบนาทีต่อมา
“เป็นไง สนุกป๊ะ”
“สนุกมากกกกกกกก แต่ถามหน่อยสิ ทำไมเธอไม่เห็นยกล้อเหมือนเด็กแว๊นคนอื่นๆบ้างอ่ะเค้ารอให้เธอยกล้ออยู่ตลอดเวลาเลยนะ”
“เธอจะบ้าหรอ ถ้าขืนเค้าไปยกล้อกลางถนนใหญ่ตำรวจได้บุกมาจับเค้าแหงๆ”
“เออใช่ เค้าลืมไปเลย แหะๆ”
“จะบอกอะไรให้น้า ต่อให้ไม่มีตำรวจเค้าก็ไม่ยกหรอกเธอซ้อนเค้าอยู่เดี๋ยวเธอเป็นอะไรไป”
จองอูพยักหน้าเข้าใจอย่างเชื่อฟังร่างเล็กยื่นหมวกกันน็อคส่งคืนให้กับเจ้าของก่อนจะกอดแฟนหนุ่มไว้อีกครั้งคราวนี้ทั้งสองสบตากันแล้วจึงแลกจุ่มพิตอันแสนหอมหวาน จูบไปจูบมาเหมือนลูคัสจะรุกมากไปหน่อยจนจองอูต้องทุบอกเตือน
“คนบ้า! จูบอะไรเยอะแยะ เค้าหายใจไม่ออก”
“ก็เค้ารักเธออ่ะ เค้าเลยอยากจูบเธอ”
“จูบให้เค้าตายคาอกเธอเลยมั้ยล่ะ”
“ไม่ลองตายคาเตียงบ้างหรอ”
“ลูคัส!!! ไอ้คนลามก!”
“หึๆ เธอเองก็ระวังต้วน้า….ถ้าขืนยังอ่อยเค้าอีกบ่อยๆระวังมันจะไม่จบแค่แฮนด์จ๊อบนะจ๊ะ”
“ตาบ้า!!!!! เค้าเข้าบ้านแล้ว!”
จองอูเดินห่างออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปบอกลาอีกฝ่ายแต่เมื่อมองกลับไปยังประตูรั้วก็ยังเห็นลูคัสยืนยิ้มไม่ไปไหน สองขาเรียวรีบวิ่งไปหาแฟนหนุ่มอีกครั้งและมอบจุ๊บเล็กๆลงบนแก้ม
“ไว้คราวหน้าเค้าจะอ่อยเธอนะ กลับบ้านๆดีล่ะลูคัสของจองอู”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in