คุณเคยได้ยินไหม.. ที่เขาว่ากันว่า

‘ความสำเร็จ เกิดขึ้นได้จากชัยชนะเล็กๆ’

ฉัน นักศึกษาแพทย์ปี 3 ที่อ้วนมาทั้งชีวิต และน้ำหนัก 78 กิโลกรัม

กำลังตัดสินใจลดความอ้วน (ครั้งที่ห้าล้านเห็นจะได้)

และค้นพบว่าเรื่องที่ยากที่สุด คือการ ‘ชนะใจตัวเอง’

ทุกครั้งที่คุณมาถึงทางแยก คุณรู้เสมอแหละว่าคุณควรจะเลี้ยวทางไหน

‘เธอควรออกกำลังกาย’ ไม่ล่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว

‘เธอควรคุมอาหาร’ แต่ฉันอยากกินอันนี้นี่นา.. แค่ครั้งเดียว..

มีทางเลือกเสมอ และเลือกได้เสมอ

แต่ดื้อ

ไม่ยอมแม้แต่จะรักตัวเองแบบนี้..

แล้วใครกันจะมารักคุณแทนคุณ

ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นปัญหาใหญ่ขนาดนั้น

ก็แค่อ้วน แค่ไม่สวย ฉันไม่แคร์เท่าไหร่หรอก ฉันหน้าสวย ฉันเก่ง ฉันมีภาวะผู้นำ เป็นที่ยอมรับ ใครจะทำไม

ก็แค่ Appearance ไม่สวย.. ไม่ได้บอกถึงคุณค่าในตัวเสียหน่อย

จนวันหนึ่ง ฉันได้อ่านความเห็นในกระทู้หนึ่ง

‘มันไม่ใช่แค่ไม่สวย แต่ดูเหมือนไม่รักตัวเอง’

!

ฉันไม่ได้ไม่รักตัวเองนะ!

ย้อนกลับไปเปิดเลคเชอร์

โรคอ้วนมาพร้อมความดัน ไขมัน โรคหัวใจ บลาๆๆๆ

เอาล่ะ

มันถึงวันที่เราต้องผอมแล้ว

เปิดอ่านกระทู้ในเน็ต หาข้อมูล เริ่มออกกำลังกาย(เล็กๆน้อยๆ)

โอ้ย ยากจังโว้ยยยยย

กลายเป็น on/off relationship

ปิดๆเปิดๆโหมด ไม่ผอมสักที

กลับมาถามตัวเอง เราปล่อยใจให้ปีศาจความอ้วนในหัวชนะบ่อยไปหรือเปล่า?

อยากกินนั่น อยากกินนี่ นิดหน่อย มื้อเดียว ไม่เป็นไรหรอก

ไม่เป็นตรงไหน!

หลายเป็นตุ่มแบบนี้เพราะแพ้ใจตัวเองเล็กๆน้อยๆทุกครั้งไม่ใช่เหรอ!

แล้วก็เริ่มอยากชนะตัวเองบ้าง

เมื่อวานเย็น กับเมื่อเช้า เลยทำการสะกดจิตตัวเองให้กินอาหารแคลอรี่น้อยๆ (ทั้งๆที่ปากอยากกินไก่ทอด หมูทอด)

นับว่าเป็นโอกาสแทบจะ 1 ใน 100 ครั้ง ที่ไม่ยอมแพ้‘ความอยากชั่วคราว’ของตัวเอง

และสิ่งที่ค้นพบคือ

‘โคตรรู้สึกดีเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย’

มีความสุขจัง กับความสำเร็จเล็กๆในการชนะใจตัวเอง

ถ้าทำแบบนี้ได้ตลอดไปก็คงจะดี

‘Success is an accumulation of small wins’

จำไว้ให้ขึ้นใจนะตัวฉัน

ตอนเห็นตัวเองหุ่นดีในกระจก เธอจะมีความสุขมากกว่าตอนเอาน้ำมันและน้ำตาลเข้าปากเยอะ

?