4.4.2019
วันนี้ไปสัมภาษณ์วีซ่าที่สถานทูตอเมริกากับป๊อปกับเยลหลี รอบ 13.30
โคตรตื่นเต้นเลย แต่ก็งงว่าทำไมตัวเองถึงทำตัวชิวอย่างนั้น 55555
ตื่นก็สาย นัดอิเยลไว้สิบโมง กว่าจะถึงก็ 11 แล้ว เป็นงง
แต่จริง ๆ แอบตื่นเต้นมาก ๆๆๆๆๆ แต่คือรู้ว่าตัวเองต้องไม่ท่อง ท่องแล้วก็จำไม่ได้อยู่ดี
11 โมง นั่งช้งเช้งอยู่เมอคิวรี่สตาบัค อิแม่ซ้อมเป๊ะมาก เบอร์ สิทธิ์ จนต้องจำไปด้วยเลย5555 แปปนึงก็ลุกไปกินข้าว มุมกระเพรา อร่อยดีนะ ชอบ แต่เหมือนไก่ผัดเผ็ด ซึ่งชอบกินไง เลยชอบ อิอิ ไข่เป็ดดาวลาวาดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้ำตาไหล T-T
อะต่อ
เที่ยงนิดๆก็ออกเดินทางไปโออีจี ลงมาขึ้นมอไซข้างๆเมอคิวรี่ 15 บาท (พี่กิมบอกเดินอีกนิดเดียว สิบบาทเอง โถ้ ใครมันจาไปรู้) ไปโออีจี ซึ่งชั้นไม่ใช่เด็กโออีจี แต่ถือโอกาส ฝากกระเป๋าด้วยน้าค้าา หิ ก็ไปฝากกระเป๋า แล้วเดินลงมาพร้อมเยลหลีป๊อป
แต่!
ลืมใบนัด!
อิง่าววว ไม่ยอมเอาใบนัดออกมาด้วย (ซึ่งจริงๆไม่ต้องใช้หรอก ไม่เห็นเค้าสนใจ แต่แพนิคอ่า) ต้องวิ่งกลับขึ้นไปเอา (พร้อมอิป๊อป) พี่โออีจีบอกให้สู้ ๆ ด้วย แอบขำเร้กๆ5555555
เสร็จแล้วก็วิ่งข้ามฝั่งไปต่อแถว ร้อนนนนมากๆ พี่ข้างหน้าที่เช็คเอกสารก็ดูร้อน อารมณ์เสียอะไรขนาดนั้นอะ งงแล้วน้า ก็ต่อไปเรื่อยๆแล้วก็โดนสแกนร่างกายตั่งต่าง ซีเคียวมาก จนเริ่มสงสัยว่าเราอาจมีอะไรผิดสำแดงรึเปล่านะ แกล้งๆระแวงนิดหน่อย55555 เสร็จแล้วก็เข้าไปเจอด่านแรกก่อนก็คือจดเลขอีเอ็มเอส เผื่อวีผ่านเค้าจะส่งให้ละเราจะได้เช็คได้ เสร็จแล้วเดินเข้าห้องไปด้วยความกลัว ก็ไปต่อแถว เจอคนไทยก่อน ด่านแรก ขอดูนั่นนี่ เช็ครูป ถามว่าเคยเปลี่ยนชื่อไหม ถ่ายรูปมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ลืมไปละอะ แต่ตอบไปว่าเดือนที่แล้ว ก็คงใช่มั้ง แต่ไม่เกิน 60 วันแน่ๆง่ะ พอเสร็จก็ไปช่องลุงฝรั่งมีหนวดๆ พูดเบ๊าเบา แต่ก็จับใจความได้ว่าให้ scan your right hand จ้า ก็โอเคผ่าน ไปต่อแถว ระหว่างที่ต่อแถวก็ลุ้นๆอะ เสียงทุกคนพูดพร้อมๆกันแล้วมันช้งเช้งชิ้งช้องไปหมด กลัวผู้ชายข้างซ้ายสุดมากๆ ยืนคุยแล้วดูดุ แถมยังเห็นคนไม่ผ่านเดินมาจากช่องนั้น ใจแป้วโคตรๆ หันไปมองเจอผู้ชายข้างขวาสุดอิเยลบอกคนเนี้ยคุยนานแล้วเนี่ยยังไม่ปล่อยเลย เอ้า ก็ไม่อยากได้อีกละ เหลือสามสี่ช่องตรงกลาง ภาวนาเลยยยยย ขอให้ได้ผู้หญิงใจดีๆ โดนเลยจ่ะ อิป๊อปโดนตัดแถวไปซ้ายสุด เหลือเราเป็นคนแรกของอีกแถวนึง พอมีคนออกปุ๊ป เราก็ต่อเลย ได้ผู้ชายเอเชียห้อง6 หน้าตาไม่ใจดี ลุงๆเหมือนแอนนา กลัวมาก เลยโพล่งออกไปว่า
"good morning"
...
ง่า
อิเวง สายแล้วจ้า บ่ายแล้วเด้อออออ มอร์นิ่งที่หน้า เลยแก้ไปว่า เอ้ย "good afternoon" แต่ลุงแกก็ดูไม่ได้สนใจเราอะเนาะ เลยไม่ได้ว่าไร เค้าก็เลยถามว่าไปไหน ทำอะไร ก็เลยตอบไปว่า ไปมอนทาน่าจ้าลุงทำ housekeeper ที่ doubletree by hilton ค่า ยังตอบไม่ทันจะจบดี ลุงถามว่าอายุเท่าไหร่ เลยบอก 22 ใกล้ 23 แล้วจ้า แล้วเขาก็ถามว่าเมื่อวานทำอะไร
เอ้าาาาาา
เป็นงงอีกแล้ว แล้วเมื่อวานกูทำอะไรเนี่ยยยยยย แต่ก็อ้ำๆอึ้งๆนิดนึงแล้วตอบว่าไปเรียนจ้าา แล้วเขาก็ถามต่อว่าเมื่อคืนทำอะไร เลยบอกว่า อ๋อ ซ้อมไง ซ้อมมาสัมภาษณ์เนี่ย เขาก็เอา ds เราไปเซน เก็บพาสปอร์ตเราไปข้างหลัง แล้วถามว่าอ่านนี่แล้วใช่มั้ย (ชี้สมุดสิทธิ์) เราก็ตอบอย่างมั่นใจมากว่า อ่านแล้วค่าาา แล้วเขาก็ เอ้อ ไปได้
...
งงรอบที่ร้อย
ตื่นเต้นไปทำไมเอ่ย เสียเวลามาก ฮือออออออ ยังไม่หายตื่นเต้นไม่หายงงเลย เสร็จแล้ววว
MY VISA IS APPROVED!!!!!!!!
ตอนนั้นคือโล่งมาก ๆ ดีใจจจจจจมากกกก แต่ยังงงอยู่ไงเลยแบบ อะไรวะ5555 ผ่านแล้ววว หันมามองหน้าป๊อปละแบบ นี่เรื่องจริงใช่มั้ยวะ5555 เพื่อนข้างหน้าถึงกับหันมาสะกิดว่า เออ นี่ตกลงผ่านแล้วใช่ปะ ของเค้าก็เร็วจนงงเหมือนกัน ฮือ ลุง หนูงง หน้าตาดูไม่ใจดี แต่ผ่านไวมาก น้องบ่เข้าใจ๋
แต่ก็ดีแล้วแหละ this is my first step :)
เหมือนที่ผ่านมาแค่เซิร์ฟๆ คราวนี้ของจริงแล้ว จองตคบจริง บินจริง ทำงานจริง จะเป็นยังไงน้า
มาบันทึกไว้ ความรู้สึกหลังการสัมภาษณ์วีซ่าอเมริกา J1 ครั้งแรก (ในฐานะเด็ก Work and Travel) ของเรา เท่านี้แหละ เท่ชะมัดดด
Hope everything will be this good through all the program :D
See you USA!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in