เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First StoryPWB
เธอหายไปในอวกาศ

  • การสูญเสีย มันทำให้เราเจ็บเสมอ แต่เราจะอยู่กับความเจ็บนั้นอย่างไร

    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

    พวกเราทุกคนนั้นล้วนต้องเคยผ่านการสูญเสียอะไรบางอย่างไปจากชีวิต เช่น คนรัก พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง สัตว์เลี้ยง ของสำคัญ ความรู้สึก ฯลฯ

    การสูญเสียที่ผมพูดถึงนั้นไม่ใช่แค่การตายจากกัน แต่มันคือทุกสิ่งที่หายไปจากชีวิต
    เสียความมั่นใจ เสียความรู้สึก ของสำคัญที่เราทำหาย หรือ คนรักที่เลิกกัน นั้นก็นับ
    เป็นหนึ่งในการสูญเสีย

    ช่วงปลายปีที่ผ่านมา วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2561 ซึ่งตรงกับวันคริสมาส
    ในวันนั้น ผมได้สูญเสียคนที่ผมรักไป คนๆนั้นคืออาม่าของผมเอง
    ก่อนหน้านี้ท่านได้ป่วยจนเข้าโรงพยาบาลไปสักพัก
    เมื่อท่านอาการดีขึ้น ก็กลับมาพักพื้นที่บ้าน 
    ได้ประมาณ 2 - 3 วัน ท่านก็ได้เสียชีวิตลง 
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

    เช้าวันนั้นผมตื่นขึ้นด้วยงัวเงีย เพราะมีนัดไปเที่ยวกับเพื่อน
    เราออกเดินทางช่วงแปดโมงครึ่งมุ่งหน้าสู่ชลบุรี
    เราได้ถึงที่หมายประมาณสิบโมงครึ่ง
    พวกเรากำลังเดินเข้าไปถ่ายรูป
    มีโทรศัพท์สายนึงได้โทรเข้ามานั้นก็คือแม่ของผมนั้นเอง
    ผมก็รับสายตามปกติ แต่สิ่งที่แปลกไปคือแม่พูดในน้ำเสียงเหมือนคนกำลังร้องไห้
    ผมเลยถามแม่ว่ามีอะไรหรอ แม่ได้ตอบผมกลับมาว่า '' อาม่าเสียแล้วนะ ''
    ผม ณ ตอนนั้นได้ยืนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แล้วถามแม่อีกครั้งว่าแม่พูดว่าอะไรนะ
    ผมได้คำตอบเดิมคือ ''  อาม่าเสียแล้วนะ รีบกลับมาลาอาม่าเร็ว ''
    ผมทำอะไรไม่ถูกเลยในตอนนั้นได้แต่เกิดความสับสนในใจ
    ผมได้บอกกับเพื่อนผมด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า '' พวกมึง อาม่ากูเสีย กูขอกลับก่อนนะ '' 
    ทุกคน ณ ตอนนั้นได้ช็อกกันหมด เพื่อนของผมทุกคนนั้นรู้จักอาม่าของผม 
    ผมได้แต่พูดว่า '' พวกมึงจะอยู่เที่ยวกันก่อนก็ได้นะ เพราะเพิ่งมาถึงกันเอง เดี๋ยวกูหาทางกลับเอง ''
    ในตอนไม่มีใครมีความรู้สึกอยากจะเที่ยวกันต่อแล้ว เพื่อนผมบอกว่าเดี๋ยวไปส่งผมที่บ้านเอง
    บรรยากาศบนรถมีแต่ความเงียบ ปนด้วย ความเสียใจ ผมนั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่นั่งข้างคนขับ
    พอถึงบ้านผมบรรยากาศมีแต่ความโศกเศร้า แม่ของผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างร่างของอาม่าที่วิญญาณ 
    .
    .
    .
    .

    ทุกชีวิตต้องมี เกิด แก่ เจ็บ ตาย นั้นเป็นสัจธรรมของโลก

    .
    .
    .

    ผมกับพี่ชายได้ตัดสินใจบวชนาคไฟให้ท่าน เพราะอยากให้ดวงวิญญาญของอาม่าไปสู่ภพภูมิที่ดี 

    .
    .
    .
    .

    ระยะเวลาผ่านไปได้เก้าเดือน ผมนั่งอยู่ที่ระเบียงห้องของผมที่หอ
    ผมได้นั่งฟังเพลงไปเรื่อยจนมีเพลงนึงได้เล่นขึ้นมาเอง

    คือเพลง Chocolate - PLASUI PLASUI



    ....ขอโทษที่ บังเอิญฉันนอนไม่ค่อยจะหลับ 
    คิดถึงเธอทุกที มันลืมภาพเธอไม่ได้สักที.... 


    ผมได้เลื่อนไปเจอรูปถ่ายของอาม่ากับผมพอดี
    นึกถึงช่วงเวลาดีๆตอนที่ท่านยังอยู่


    ....แต่ไม่เคยไม่เคย ลืมไม่ลืมไม่เธอ
    ก่อนหน้าที่จะเปลี่ยนไป ดอกไม้ที่ฉันให้ไป 
    ตอนนี้มันเหมือนเดิม เธอคืนให้ฉันเหมือนเดิมแล้ว
    หาย เธอหายไปในอวกาศ....


    ไม่เคยลืมเลย รอยยิ้มของอาม่า ที่แสนใจดี


    ....หมดความหวาน ช็อคโกแลตละลายในปาก
    ไม่ได้พบไม่ได้เจอ และก็ยังคิดถึงเธอ 
    เธอในความทรงจำ ลืมไม่ลืมไม่ลืมสักที
    เธอคือดาวที่ส่องลงมา มองมาที่ฉัน 
    ไม่อาจละสายตาของเธอได้เลย....


    เก็บทุกความรู้สึกไว้ในความทรงจำตลอดไป


    ....ภาวนาให้ผ่านคืนนี้ไป 
    แล้วค่อยวน ให้กลับมาเริ่มใหม่ 
    ในวันพรุ่งนี้ได้ไหม 
    ฉันจะเก็บเอาไว้ในตู้เย็น พร้อมจะเปิดอีกครั้งให้ได้กลิ่น 
    ของเธอ ของเธอ อีกครั้ง...


    จะเก็บทุกรูปของอาม่าไว้ เมื่อเราคิดถึงก็จะเปิดรูปขึ้นมาดู





    ด้วยรักและคิดถึงจากหลานชายคนนี้


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in