หลังจากโดนกลุ่มเพื่อนสบถสดุดีในความดวงดี พยัคฆ์ก็ได้แต่พยักหน้าเออออตามไป รถกระบะขับออกมาจากบริเวณบ้านพักครูร้าง และมันทำให้เขาเห็นสระน้ำจากเรื่องเล่าของไอ้เป๋า ทว่าบ้านพักครูหลังนี้กับบ้านพักครูที่พวกเขาเพิ่งนั่งรถออกมามันเป็นคนละหลังกัน

ดูเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ จะจำเรื่องเล่าจากไอ้เป๋าได้ไม่ต่างจากเขา พวกมันมองหน้ากัน ก่อนไอ้เจจะเหยียบคันเร่งแล้วขับรถหน้าตั้งออกจากบริเวณโรงเรียนที่ถูกทิ้งร้าง

จนกระทั่งรถกระบะขับเข้ามาสู่ในตัวเมือง ไอ้เป๋าจึงได้เปิดบทสนทนาขึ้น "มึงคิดแบบที่กูคิดไหม B1"

"ถ้ามึงคิดแบบเดียวกับที่กูคิด กูก็คงคิดเหมือนมึงอะ B2" ไอ้เจตอบ ส่งผลให้ฝ่ามือของไอ้เป๋าออกแรงปะทะกับหลังหัวมันจนเกิดเสียงดังเพี้ยะ

"กวนตีนฉิบหายไอ้นี่" ไอ้เป๋าบ่น ก่อนจะละความสนใจจากสารถีรถที่ยกมือขึ้นลูบหลังศีรษะพลางด่าตัวการไปด้วย "บ้านที่เราเข้าไปมันคนละหลังกับบ้านในเรื่องที่เขาบอกต่อกันมาว่ะ"

มันเปิดประเด็นพลางหันคอมามองพวกเขาสามคนที่อยู่เบาะหลัง เด็กหนุ่มหันไปสบตากับไอ้ซันก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ไอ้เขาว่ากันว่า เขาเล่ากันว่า เขาบอกต่อว่านี่มันเป็นใครกัน เขาเองก็ชักจะสงสัย 

ไอ้ชาพึมพำในลำคอ "มึงยังอยากจะไปอีกหรือไง"

ไอ้เป๋าส่งเสียงหัวเราะก่อนตอบ "เอาจริง ๆ กูก็อยาก..... แต่กูเข็ดแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่อยากต้องกลัวจนทำอะไรไม่ถูกอีกแล้วว่ะ"

"ก็ไม่แปลกที่มึงจะกลัวหรอก มันเป็นเรื่องที่มึงไม่เข้าใจนี่หว่า" ไอ้ซันว่า มันส่งยิ้มตาหยีไปให้ไอ้เป๋า มันต่อท้ายด้วยน้ำเสียงที่เบาลงว่า "กูก็กลัวเหมือนกัน"

"แต่กูไม่รู้สึกอะไรตอนไอ้เจขับรถผ่านบ้านหลังที่ใกล้ ๆ สระเลยนะ" มันเปลี่ยนเรื่องในทันที

"มึงว่าจริงไหมที่เขาว่ากันว่า มองเห็นหนึ่งครั้ง จะมองเห็นตลอดไป" ไอ้ซันยังชวนคุย แถมมันยังสงสัยแบบที่เขาเคยสงสัยอีกต่างหาก 

"ไม่รู้สิ กูคิดว่าขึ้นอยู่กับคน" ไอ้เป๋าตอบ "มันก็คงเหมือนคลื่นอะไรสักอย่างที่จูนกันติด คงไม่ใช่ผีทุกตัวที่เราจะจูนคลื่นติดจนมองเห็นหรอก จริงไหม"

"แล้วกูก็แค่อาจจะมีคลื่นที่มีความถี่แปลกไปกว่าเพื่อนเลยจูนไม่ติด มองไม่เห็นล่ะมั้ง" เขาแสดงความคิดเห็น เหมือนเคยได้ยินผ่าน ๆ มาเหมือนกันว่าการที่มองเห็นผีคือการที่คลื่นอะไรสักอย่างในตัวเราจูนติดกับคลื่นของผีที่มีความถี่สอดประสานกัน

เพื่อน ๆ ของเขาพากันหันมามองหน้า ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เจที่ขับรถอยู่จนไอ้เป๋าต้องดันคางให้มันหันกลับไปมองถนน ตอนนี้พวกเขากำลังจะแวะไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอะไรทาน

"แต่กูได้กลิ่นอะไรไหม้ ๆ นะ" อยู่ ๆ ไอ้ชาก็พูดขึ้นมา เรียกความสนใจจากคนทั้งรถ

"ตอนผ่านบ้านหลังติดสระ" มันบอกก่อนจะหันหน้ามองไปยังหน้าต่างกระจกรถ

"กูนี่เห็นเต็มตา" ไอ้เจพูดขึ้นบ้าง มันกำลังเลี้ยวรถหาที่จอดรถอยู่ "จำได้ปะที่กูรีบเหยียบคันเร่ง นั่นล่ะ กูเห็นอีกแล้ว"

ไอ้เจพูดจบทั้งรถก็เกิดความเงียบขึ้นมาจนไอ้ซันมันพูดต่อ "สงสัยนั่งอยู่ในรถ ไม่ได้ไปสัมผัสสถานที่จริงกูเลยไม่รู้สึก แต่กูก็ได้กลิ่นไหม้อย่างที่ไอ้ชาพูดเหมือนกัน ตอนแรกคิดว่าคิดไปเอง แต่พอได้ยินไอ้ชาพูด.... กูคงไม่ได้คิดไปเองสินะ"

"...." พยัคฆ์ยังคงบื้อใบ้กับบทสนทนาเช่นนี้ ใช่... เขายังคงไม่ได้รับรู้อะไรเหมือนกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่กลายเป็นคนมีสัมผัสพิเศษ

"แต่เราไม่ได้เข้าไปเหยียบบ้านนั้น กูว่าไม่มีอะไรหรอก" ไอ้เป๋าบอก "แค่อยู่ห่าง ๆ จากอะไรพวกนี้ก็พอแล้วว่ะ"

"เออ แล้วมึงเห็นอะไรวะไอ้เจ" ไอ้เป๋าถามขึ้นหลังจากไอ้เจได้ที่จอดรถและดับเครื่องยนต์ลง

"ค่อยไปหาที่นั่งคุยดี ๆ แล้วกันว่ะ" ไอ้เจตอบ พวกเขาจึงพากันเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่เพิ่งเปิดทำการได้ไม่ถึงสองชั่วโมง

จุดหมายคือร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าประจำ พวกเขานั่งรวมหัวกันอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน ห่างไกลจากสายตาคนนอก และยังห่างไกลสายตาจากพนักงานเสิร์ฟด้วย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร เพราะเรื่องที่พวกเขาคุยกันไม่ใช่เรื่องที่อยากให้ใครได้ยินนัก

"กูเห็นคนโดนไฟเผา" ไอ้เจว่า มันยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบ "เผาจนกลายเป็นตอตะโก กูถึงได้ตกใจจนรีบขับรถออกมา"

ไอ้ชาที่กดโทรศัพท์มือถือมาได้สักพักเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาพลางหันหน้าจอโทรศัพท์มาให้ดู "เคยมีคดีฆ่าคนที่นั่น"

เด็กหนุ่มกวาดสายตาอ่านเนื้อความในข่าว พบร่างถูกเผาในบ้านพักครูร้าง คาดเป็นการฆาตรกรรมอำพราง รายละเอียดเกี่ยวกับเหยื่อยังไม่เปิดเผย ขณะนี้กำลังติดตามเพื่อหาเบาะแสของคนร้าย มันเป็นข่าวเมื่อราว ๆ เจ็ดปีก่อนแต่ไม่ได้เป็นกระแสมากนักเพราะทางจังหวัดเกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์จึงได้ทำการปิดข่าวและมีการสืบสวนอยู่เงียบ ๆ ไป ๆ มา ๆ ข่าวนี้ก็ถูกกลืนหายไป

ข่าวบนอินเทอร์เน็ตถูกลบไปจนหมด โชคดีว่าไอ้ชามันเก่งก้านไอทีมันถึงได้ไปค้นจนได้ข้อมูลข่าวเก่าของเจ็ดปีก่อนมาได้และแสดงให้พวกเขาดู พวกเขามองหน้ากันไปมา คงไม่ใช่ว่าหลังจากจบเรื่องนั้นจะมาเจอเรื่องนี้หรอกนะ

"ไอ้ซัน แล้วเธอคนนั้นพูดอะไรกับมึง" เขาเอ่ยถามขึ้นมาเพราะอยากเปลี่ยนเรื่อง อีกทั้งมันยังเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่บ้านหลังนั้นจนกระทั่งตอนนี้เลย

"โอ๊ะ.. โทษทีนะ พอดีเรื่องที่มึงมองไม่เห็นเหมือนพวกกูมันน่าสนใจกว่านี่นา" ไอ้ซันว่า มันส่งรอยยิ้มพร้อมดวงตายิบหยีเป็นจันทร์เสี้ยวมาให้ 

"เธอก็โมโหนั่่นล่ะมึง แต่เธอไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น ก่อนตายเธอมีเรื่องฝังใจกับการถ่ายวิดีโอ เธอถูกหลอกมาทำมิดีมิร้ายแล้วโดนถ่ายวิดีโอข่มขู่ แล้วเพราะเธอเป็นโรคหัวใจ สุดท้ายเธอก็เลยหัวใจวายตายก่อนได้ถูกทำอะไร เธอจึงกลายมาเป็นวิญญาณติดที่ที่มักจะโมโหเวลามีพวกลองดีมาถ่ายคลิปในที่ที่เธอตายน่ะ" ไอ้ซันขยับปากเล่าเหมือนกำลังเล่านิทานเรื่องหนึ่ง รอยยิ้มบนมุมปากของมันไม่ได้จางหายไปไหน

"แล้วถ้าถามว่าทำไมเธอถึงกลายเป็นวิญญาณติดที่ มันก็เป็นเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีครอบครัวถึงได้ไม่มีใครมาอัญเชิญวิญญาณของเธอไป พอเธอเห็นพวกเราขอโทษกันขนาดนั้นแล้วเห็นหน้าจอมือถือไอ้เป๋า เธอก็เลยไม่โกรธแล้ว" ไอ้ซันยิ้ม 

"เห็นไหม กูบอกแล้วไงว่าเธอไม่ได้ไร้เหตุผล เธอยังบอกว่าอีกไม่นานจะมีคนมานำดวงวิญญาณของเธอไปแล้ว เธออโหสิกรรมให้ อ้อ... เหมือนเธอทิ้งท้ายไว้ว่าให้ระวังบ้านข้าง ๆ ด้วยล่ะ" ไอ้ซันยกน้ำชาขึ้นจิบบ้างหลังมันเล่าจบ

"บ้านข้าง ๆ ก็คือ....."

"ใช่ ก็อย่างที่มึงคิด บ้านติดสระน้ำไงล่ะ"

"F*ck กูพอแล้วนะกับเรื่องแบบนี้"

ไอ้เป๋ากับสบถ มันก้มหน้าคีบราเมนเข้าปากอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วทันที พวกเขาที่เหลือจึงได้ก้มหน้าก้มตาเพื่อจัดการกับมื้ออาหารบ้าง โดยไม่มีใครล่วงรู้ เงาดำได้คืบคลานเข้ามาใกล้พวกเขาอีกก้าว

TBC.