จอมทัพบอกว่าผมเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับเขา

แต่เพราะผมชอบเขา

ผมเลยไม่เคยโกรธเขาเลย

ไม่ว่าเขาจะทำอะไรให้

ผมก็ไม่เคยโกรธจอมทัพได้ลงจริงๆ

.

แสงแรกของวันโผล่แสงมาทักทายให้คนบนเตียงได้ตื่นนอน

ผมปลุกจอมทัพข้างๆตัวเพื่อที่จะได้เตรียมตัวไปโรงเรียนพร้อมกัน

เราอยู่บ้านหลังเดียวกันมาตั้งแต่อายุประมาณสิบขวบ

นั่นเป็นเพราะพ่อและแม่ของจอมทัพรับผมมาเลี้ยง

ทั้งคู่อยากได้ลูกอีกคน ให้มาเป็นเพื่อนกับลูกของเขาแต่เพราะร่างกายที่ไม่ค่อยจะดีนักของแม่จอมทัพ

ผมจึงถูกหยิบยื่นความใจดีความเมตตาที่แสนจะยิ่งใหญ่มาอยู่กับครอบครัวที่แสนอบอุ่นหลังนี้

.

ผมนั่งรถออกมาพร้อมเขา

ผมเป็นเด็กร่าเริง เพราะที่บ้านเลี้ยงผมเหมือนลูกคนหนึ่งไม่ได้ถูกทรีตแย่ๆให้รู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูกแท้ๆสักนิด แต่ผมคิดว่ามันคงติดจะร่าเริงไปด้วยซ้ำจนทำให้จอมทัพรำคาญใจอยู่บ่อยๆ

ผมเลยเก็บมันไว้ ค่อยๆเก็บมันวันละนิด เพราะกลัวว่าสักวันจอมทัพจะรำคาญผมจริงจังเข้าสักวัน

ผมเว้นระยะห่างการนั่งบนเบาะไว้ประมาณสองคนนั่ง เมื่อใกล้เข้าเขตโรงเรียน

จอมทัพบอกว่าห้ามมายุ่งกับเขาระหว่างที่อยู่ที่โรงเรียน

นั่นทำให้ผมได้คุยกับเขาแค่ตอนเช้า ตอนเลิกเรียนและตอนอยู่บ้านเท่านั้น

.

ผมเกลียดวิชาพละ..

ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้ชายจะไม่ถูกจัดไว้เป็นห้องๆเหมือนกับห้องของผู้หญิงเรามักจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันตรงนั้น ซึ่งมันก็ไม่มีใครคิดอะไร

จนกระทั่งมีเพื่อนในห้องคนหนึ่ง บอกว่าผมเหมือนเด็กผู้หญิง

ขาเล็กๆไม่ติดกล้ามเนื้อเหมือนอย่างพวกเขาที่มักจะได้เล่นบอลเป็นประจำ

เอวผอมๆนั่นเพราะผมกินอะไรไม่ค่อยได้ กินได้ทีละนิดมันทำให้ผมน้ำหนักไม่ถึงเกณฑ์

ใบหน้าที่มักจะมุดหลบสายตาเป็นประจำอย่างกับเด็กผู้หญิงขี้อาย

และอย่างสุดท้าย

หน้าอกที่มันดูมีก้อนเนื้อเล็กๆนิ่มๆทั้งสองข้าง นั่นทำให้พวกนั้นแตกตื่นและจ้องมาจนทำให้เขาอายและอยากจะหายไปจากตรงนี้

ผู้ชายใส่เสื้อกล้ามไม่ผิด แต่เพราะพวกเขาคิดว่าการไม่ใส่จะดูเท่กว่า เป็นผู้ชายควรจะแมนๆเข้าไว้

นั่นทำให้เขาไม่อยากใส่ตามไปด้วย ทั้งๆที่มันไม่ใช่กฎระเบียบอะไรแต่เพราะนั่นอาจจะทำให้เขาถูกยอมรับ

.

ผ่านวิชาพละไปแล้ว

ตอนนี้ผมรอจอมทัพอยู่ที่รถเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกัน

ไม่นานเขาก็กระชากประตูออกสอดตัวเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหงื่อจางผสมกับเครื่องปรับอากาศ

จอมทัพเล่นบอลเก่ง เขาได้เป็นกัปตันทีมฟุตบอลของโรงเรียน

เหงื่อตามร่างกายเปียกชุดนักเรียนนั่นทำให้ชุดนักเรียนเนียนไปกับลำตัวหนา

ผมลอบมองอย่างกล้าๆกลัวๆ

เขาเท่จริงๆ สาวๆถึงได้ชอบเขาเยอะแยะขนาดนี้

ผมอยากเท่บ้าง อยากเล่นกีฬาหนักๆจนเหงื่อชุ่มตัว

แต่ก็ทำไม่ได้

คุณแม่บอกว่าผมไม่สบาย

.

วันนี้จอมทัพไม่กลับพร้อมกับผมตอนเย็น

เขาบอกว่าจะไปกินอะไรกับเพื่อน

จริงๆผมรู้ว่าเขาไปกับสาวๆของเขานั่นแหละ

เมื่อตอนกลางวันผมเห็นเขาจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งข้างห้องน้ำมุมหนึ่งในโรงเรียน

.

จอมทัพนอนดึกขึ้นทุกวัน แถมยังทำตัวติดกับโทรศัพท์ตลอดเวลา

คืนนั้นผมเลยบอกเขาว่าให้เลิกเล่นได้แล้ว แสงแยงตาและผมนอนไม่หลับ

เขาโมโห

ถูกเขาไล่ออกมานอนตรงโซฟาที่ห้องรับแขกเงียบๆกลางดึกคนเดียว

หลังจากนั้นผมเลยไม่ปริปากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

.

ผ่านไปหลายสัปดาห์จอมทัพดูมีความสุขขึ้นในขณะที่ผมไม่ต่างกับหมาที่เจ้าของไม่สนใจ

พักหลังผมไปเล่นอะไรด้วยก็มักจะถูกตวาดหรือตะคอกกลับมาเสมอแน่นอนว่านั่นก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่

ผมมักออกมานั่งเล่นตรงสวนคนเดียวความเงียบทำให้ผมได้ยินทุกๆอย่างที่ผ่านมา แม้ว่าจะไม่อยากได้ยินก็ตาม

.

เสียงหัวเราะตั้งแต่บ่ายลากยาวจนมาถึงห้องนอนในตอนหัวค่ำ

ผมคิดว่าแฟนของจอมทัพที่มาหาที่บ้านตั้งแต่เช้าจะกลับไปในตอนเย็นเหมือนทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้ในห้องนอนของเราสองคนกลับมีใครอีกคนแบ่งใช้พื้นที่บนเตียงด้วย

.

คืนนั้นผมนอนไม่หลับจนถึงเช้า

การสั่นสะเทือนของเตียงเพราะมีคนขยับไปมา และเสียงหัวเราะคิกคักในช่วงหัวค่ำก่อนจะกลายมาเป็นเสียงหอบกระเส่าของทั้งคู่

เราห่างแค่ความยาวของคืบนิ้ว แต่เหมือนผมถูกตบกระเด็นไกลไปเป็นกิโล ผมได้แต่นอนตัวชาอยู่ที่นั่น ไม่กล้าแม้แต่จะอนุญาตให้ตัวเองร้องไห้

ถามว่าทำไมผมไม่ไปนอนที่อื่นนั่นเพราะผมทานข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นมานอนเลยเพราะไม่มีใครเล่นด้วย ผมหลับและตื่น ไม่กล้าลืมตาเมื่อรู้ว่าใครอยู่ในห้องด้วยจนกระทั่งตอนนี้

เธอมาทีหลัง

แต่ได้ทุกอย่างไป

รอยยิ้ม

เสียงหัวเราะ

กอดอุ่น

และความรัก

.

หลายเดือนผ่านไป

จอมทัพยังพาแฟนมานอนเหมือนเดิมแต่ผมเลือกพาตัวเองไปนอนโซฟาทุกครั้งที่เธอมา

จากที่ผมชอบไปเล่นกับจอมทัพ ถึงแม้จะโดนเขาดุด่ามาอยู่บ่อยๆกลายเป็นว่าตอนนี้เราแทบจะไม่ได้คุยกัน

ไม่ใช่ความโกรธ

แต่รู้สึกว่าผมไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาอีกต่อไป แค่นั้น

ถึงผมจะปรับตัวเรื่องจอมทัพได้แต่เรื่องที่ไม่เปลี่ยนไปคือผมยังต้องเปลี่ยนชุดในวิชาพละอยู่

เพราะมันผ่านมาหลายเดือน ตรงนั้นเลยนูนขึ้นมากกว่าเดิม

วาจา สายตาคนนับสิบพุ่งตรงมาที่ผมจนพรุน แต่คงทำได้แค่รับมันไว้และเก็บเงียบ

ผมไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่แม่

มันไม่ใช่เรื่องปกติของเด็กผู้ชายผอมกะหร่องแบบผมที่จะสามารถมีเนื้อนูนนิ่มขึ้นตรงหน้าอก

น่าอับอาย และกลัวเกินไปว่าจะถูกรังเกียจจากคนที่รักมากที่สุด

Jom’s part

‘อยู่บ้านมึงให้น้องกินอะไร ทำไมนมใหญ่แบบนั้น’

ผมชะงักไม่เข้าใจข้อความจากที่คนไม่ค่อยถูกชะตาพูดแบบนั้นใส่ตอนเดินผ่านกัน

คนที่โรงเรียนรู้จักมันในนามน้องของผม แต่ที่จริงแล้วเราอายุเท่ากัน

ไม่รู้ว่ามันไปทำเรื่องอะไรมาอีก คนถึงพูดกันแบบนั้น

เหมือนทุกวันผมพาตัวเองไปนั่งหลังรถคู่กับคนที่มักจะมารอก่อนแล้วเพื่อกลับบ้าน

ทั้งผมและมันนั่งเงียบ

เพิ่งสังเกตว่ามันเงียบขนาดนี้ ปกติไม่มีเวลาสังเกตเพราะผมมักจะแชทกับคนในโทรศัพท์ทุกวัน

เสียงเขย่าเม็ดยาออกจากกล่องเรียกให้ผมพาสายตาไปอีกฝั่ง

มันกินยาอะไรสักอย่าง ดื่มน้ำ แล้วก็นั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

.

ผ่านไปอีกหลายสัปดาห์

ผมกับแฟนสาว เราทะเลาะกันหนักเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องในพักหลังนี้และเหมือนวันนี้มันจะหนักกว่าทุกครั้ง

แจกันที่เคยวางนิ่งๆป่านนี้ถูกผมปัดมันทิ้งแตกกระจายอยู่ที่พื้น

เสียงโวยวายของผมเรียกแม่บ้านคนสวนรวมถึงมัน มาห้ามผมที่จ้องแต่จะทำลายข้าวของบรรเทาความโกรธ

สุดท้ายผมตวาดไล่ทุกคนกลับไปทุกคนดูเป็นห่วงผม แต่ก็ยอมกลับเพราะกลัวว่าผมจะอาละวาดไปมากกว่านี้

ยกเว้นมัน

มันที่ยืนร้องไห้หนักกว่าผม ห่างออกไปอีกสิบก้าว

.

ผมอ่อนแอ

จนสามารถกอดมันได้มาเป็นชั่วโมง มันที่ผมไม่เคยคิดอยากจะดีด้วย

แต่ตอนนี้ผมโทษตัวเองว่าอ่อนแอเกินไป เลยคงเพี้ยนและรู้สึกไปเองว่ากอดมันก็ดี

กลุ่มผมนิ่มซุกอยู่ที่คอเสียงสูดน้ำมูกจากการที่ร้องไห้หนักเริ่มเบาบางลง

แขนเล็กที่ดูจะไม่มีแรงสู้กับอะไรกอดตัวผมไว้หลวมๆ

ขาเล็กไร้กล้ามเนื้อนั่งคร่อมผมไว้ทั้งตัว

.

ขอบตาบวมปูดเงยหน้ามามองกันมองเหมือนอยากจะบอกว่าไม่ให้ผมเจ็บปวดได้ไหม

อย่าเจ็บได้รึเปล่า

ผมรู้สึกอย่างนั้น

หลังจากที่มันกุมมือข้างซ้ายผมไว้ด้วยมือมันทั้งสองข้างไว้สักพัก

ตอนนี้มันขยับ ขยับพร้อมกับพามือข้างนั้นผมไปด้วย

เข้าไปใต้ชุดนอน ลากผ่านเนื้อร้อนช้าๆราวกับชั่งใจ

แต่สุดท้ายมันก็หยุด

หยุดไว้ตรงเนื้อนุ่มๆตรงระดับหน้าอก ขนาดไม่ใหญ่แต่พอดีให้ขยำ

ผมนึกย้อนไปถึงคำที่เคยได้ยินเมื่อครั้งก่อน

พวกมันหมายถึงสิ่งนี้หรอ

คำถามผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมด ทั้งคนอื่นรู้ได้ไง มันมีสิ่งนี้ได้ไง มันคืออะไร และต่างๆ

แต่มันมลายหายไปเมื่อผมเผลอลูบไล้และคลึงมันเบาๆ

ใบหน้าของมันขึ้นสีตรงแก้มทั้งสองด้าน ก้มหน้างุดไม่ให้ผมมอง

หลังจากนั้นผมลืมเรื่องที่เคยเครียดก่อนหน้านี้ไปจนหมด

ตอนนี้มีแค่มัน ตรงหน้าผม

มันที่นอนราบไปกับโซฟา ชุดนอนที่ถูกผมเลิกขึ้นไปถึงคอและหน้าอกเล็กๆทั้งสองข้างของมัน

มันเบือนหน้าหนีและยกนิ้วขึ้นมากัดเพราะความประหม่า

ผมก้มลงสำรวจสิ่งนั้น ก่อนหน้านี้ผมเคยสังเกตมาบ้างเวลามันใส่ชุดบางๆ

เม็ดบัวสองข้างของมันมักจะนูนขึ้นดันเสื้อผ้าขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้สนใจ

จนตอนนี้ผมได้เห็นมันกับตา

ได้ลิ้มรส

ทั้งบัวเม็ดสีสวย

และตัวตนของมัน

.

เช้าหลังจากวันนั้น เราไม่ได้คุยอะไรกันไปมากกว่าเดิมแต่ก็มีบางวันที่ผมทำแบบนั้นกับมัน

มันเต็มใจ ส่วนผมก็พอใจ

พ่อกับแม่ทำงานเบาลงแต่ก็ไม่ได้คุยกันมากกว่าเดิม ทั้งคู่มัววนอยู่แถวโรงพยาบาลเพราะมัน

ผมไม่รู้ว่ามันไม่สบายตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะกลับมาบ้านทำเรื่องอย่างว่า มันก็ดูปกติ แต่มีแค่บางครั้งที่ดูเหนื่อยๆ แต่มันก็จะหายไป มันแค่แวบเดียวซึ่งผมไม่ได้สนใจจะเก็บเอามาใส่ใจอยู่แล้ว

.

สองเดือนแล้ว

พ่อบอกผมว่ามันป่วยค่อนข้างหนัก และต้องนอนโรงพยาบาลต่ออีกหลังจากนอนมาแล้วสองเดือนเต็ม

ผมไปเยี่ยมมันบ้าง แต่ไม่บ่อย ผมกลับมาคืนดีกับแฟนแล้ว

แล้วมันก็รู้

ผมบอกว่าไม่ต้องร้องไห้เหมือนคืนนั้นแล้ว ถ้าเลิกอีกก็ไม่ต้องร้องแล้ว

มันยิ้ม

แล้วบอกผมว่า

ไม่ร้องแล้ว

ไม่เจ็บอีกต่อไป

.

เช้านี้พ่อบอกมันจะกลับมาบ้าน

บอกว่ามันงอแง ร้องไห้อยากกลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน

หลังเลิกเรียนผมกลับถึงบ้านเห็นรองเท้าคู่เล็กกว่าผมวางไว้ตรงชั้นรองเท้า

มันกลับมาแล้ว พร้อมกับกลิ่นของมัน กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนแป้งเด็กแต่มันเจือกลิ่นโรงพยาบาลอยู่บางเบา

ผมสูดเข้าไปเต็มปอดแบบที่ไม่รู้ตัวว่าติดจะคิดถึงกลิ่นนี้อยู่เล็กๆ

แต่มันไม่ได้ช่วยให้ผมผ่อนอารมณ์ที่คุกกรุ่นตอนนี้ได้

ผมทะเลาะกับแฟนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้โวยวายเหมือนครั้งที่แล้ว

เหมือนในใจรู้ดีว่าไม่มีแฟนก็ยังมีมันอีกคนที่ยังอยู่ ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่นั่นทำให้เขาวางโทรศัพท์ลงได้

มื้ออาหารเย็น ผมนั่งเงียบจนแม่ถามว่าเป็นอะไร ผมตอบความจริงไปและทั้งโต๊ะก็ดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.

เสียงเปียโนคลอไปทั่วทั้งบ้านยามสามทุ่มกว่าๆ

ผมที่นอนอยู่ในห้องคนเดียวค่อยๆคลายปมที่ถูกขมวดไว้บนคิ้วเมื่อได้ยินทำนองเปียโนเพราะๆ

บ้านนี้มีผมกับมันเล่นเปียโนเป็นแค่สองคนเพราะถูกสอนโดยที่คนแม่จ้างให้มาสอนที่บ้านตั้งแต่เด็กๆ

ตอนนั้นผมเคยบอกมันว่า เสียงเปียโนช่วยให้ผมหายเครียด ผมเลือกซื้อเปียโนมันเลยได้เรียนเปียโนตามที่ผมอยากเรียน

ไม่รู้ว่าทำไมแต่ถึงจะเล่นเพลงเดียวกัน กดโน๊ตตัวเดียวกัน ยังไงผมก็เล่นได้ไม่เพราะและสวยเท่ามัน

มันเหมือนกับว่าเปียโนหลังสวยนี้เกิดมาเพื่อมัน อะไรแบบนั้น

.

ไม่รู้ว่าเสียงนั้นจบไปก่อนหรือผมที่ผล็อยหลับไปก่อน

รู้ตัวอีกทีก็เสียงเอะอะโวยวายข้างล่างที่ดังมากจนทำให้ผมตื่นได้

.

เหมือนโลกหยุดหมุน

เหมือนทุกอย่างหยุดดำเนินและทิ้งให้ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวดลำพังบนโลกใบนี้

ทุกอย่างในความทรงจำไหลตีเข้าหน้าจนทำให้คิดได้ว่า ผมที่เหมือนจะไม่ใส่ใจ จะจำอะไรไม่ได้

เป็นจำได้ทุกอย่าง

ทุกอย่างที่มีมัน

ทุกอย่าง

.

ผมไม่เคยรู้ว่า มันจะรู้สึกเหงาจนอยากจะร้องไห้ บนเบาะหลังรถที่มีคนให้คุยได้แต่กลับไม่กล้าคุยและคุยไม่ได้

ผมไม่เคยรู้ว่า มันจะอยากเล่นกีฬาแบบผมแต่เพราะเรื่องสุขภาพเลยทำให้ออกแรงเยอะๆไม่ได้

ผมไม่เคยรู้ว่า มันจะไปขอยาแก้ปวดทุกเช้าจากแม่บ้านถ้าคืนนั้นนอนที่โซฟา

ผมไม่เคยรู้ว่ามันจะต้องทนอายตอนเปลี่ยนชุดหรือตอนที่โดนคนอื่นล้อเรื่องหน้าอกของมัน

ผมไม่เคยรู้ว่า มันต้องฝืนกินยาเกือบสิบเม็ดทุกวันเพื่อที่จะต่อลมหายใจเพื่อปลุกผมไปเรียนในตอนเช้า

ผมไม่เคยรู้ว่า ตอนมันทำแบบนั้นกับผม มันจะเหนื่อยมากจนอยากจะหลับๆไป แต่มันยอมเพราะตามใจผม

ผมไม่เคยรู้ว่า คืนแรกที่ผมมีอะไรกับแฟนบนเตียงที่มันก็นอนอยู่ด้วย ผมไม่รู้ว่ามันยังไม่นอน

ผมไม่เคยรู้เลยว่า มันให้ร่างกายกับผมทำไม ถ้าไม่ใช่มันอยากให้สิ่งที่ให้เหมือนกันได้เหมือนสิ่งที่แฟนผมให้

ผมไม่เคยรู้ว่า คืนสุดท้ายที่มันเล่นเปียโน มันเล่นเพราะอยากปลอบผม อยากให้ผมไม่ต้องเสียใจเหมือนที่มันเคยบอกผมผ่านดวงตาคู่สวยของมัน

และผมไม่เคยรู้ว่า ที่ผมบอกให้มันไม่ต้องร้องไห้

มันบอกว่าจะไม่ร้อง

มันจะไม่เจ็บอีกต่อไป

คือมันกำลังจะหนีผมไปที่ไกลๆ

แต่สิ่งสุดท้ายที่ผมได้รู้คือ

ผมรักมัน

มันไม่เคยรู้เรื่องนี้

และจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป

ถึงเธอ, อันเป็นที่รัก

End.