เอาจริง ๆ ว่า อ่านรอบแรกคืออ่านไม่รู้เรื่องเลย เพราะเป็นการเล่าจากมุมมองบุคคลที่ 1

เปิดเรื่องมาเลยไม่ค่อยเข้าใจว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ บวกกับคำศัพท์ที่เดายาก

สุดท้ายเลยไปซื้อของ 한국어읽기연구회 

ซึ่งเป็นเวอร์ชั่นที่ใช้ภาษาเกาหลีที่ง่ายขึ้นเหมาะสำหรับคนต่างชาติอ่าน 

(แต่ขนาดอีบุ๊กลดราคาแล้วก็ยัง 150 กว่าบาท;;;)

ตัวละครเอกเป็นผู้ชายที่อาศัยอยู่กับภรรยา แต่แยกห้องกัน

พระเอกจะบรรยายถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับเมีย

แล้วก็เล่าสิ่งที่เขาเห็นกับตาอย่างตรงไปตรงมา

ตรงมากจริง ๆ จนทำให้คนอ่านอย่าเราจินตนาการถึงคาแรกเตอร์คนที่มีปัญหาทางจิต

เขาเล่าว่า ตัวเองเป็นคนขี้เกียจ ไม่ทำงานแต่เมียมักออกไปทำงานข้างนอก

บางวันก็มีแขกเป็นผู้ชายมาหาเมียที่บ้านพอมีแขกมา เขาต้องเก็บตัวอยู่ในห้องของตัวเอง

เมียจะไม่ชอบให้ยุ่งเวลามีแขก ก่อนแขกกลับก็ชอบให้เงินเมีย จนเขาสงสัยว่าให้ทำไม

เพราะเมียน่าสงสารเหรอ(เอาง่าย ๆ ก็คือเมียขายตัวแหละ แต่ตัวผู้ชายคือไม่รู้)

แล้วเมียก็จะชอบเอาเศษเงิน เศษเหรียญมาให้เขาเป็นการปลอบใจ

พอมีเงิน ผู้ชายก็ออกไปนอกบ้าน แต่ออกไปในที่นี้ไม่ได้ไปเที่ยวหรือไรนะ

แค่เดินไปเรื่อย ๆ แล้วคิดว่าจะเอาเงินไปให้ใครดี อะไรประมาณนั้น

มีวันหนึ่งเมียบอกว่า ไม่ต้องรีบกลับนักก็ได้ เขาเลยไปนั่งร้านกาแฟ

แต่ปรากฏว่าร้านกาแฟปิดก่อนเที่ยงคืน แถมฝนก็ยังตกลงมาอีก

พระเอกเลยคิดว่ายังไงก็ต้องกลับบ้าน เมียต้องเข้าใจแหละ

พอกลับไปก็ได้เห็นภาพเมียตัวเองกำลังมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นอยู่
ผู้ชายคนนี้หมดสติไป พอตื่นมาเมียก็เอายามาให้บอกว่าเป็นยาลดไข้ 

แต่ผ่านไปเดือนนึงพระเอกก็มาเจอแผงยานอนหลับในห้องเมีย

เลยรู้ว่าถูกเมียหลอกให้กินยานอนหลับมาตลอด

ตอนนั้นก็เริ่มคิดฟุ้งซ่าน เดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็รู้สึกผิดว่าตัวเองอาจจะเข้าใจเมียผิดไปเอง

เดินไปเรื่อยจนขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้าของห้างแห่งหนึ่ง

พอมองลงไปข้างล่างก็เห็นคน เห็นสังคมที่ตัวเองต้องกลับไป

แล้วทันใดนั้นร่างกายก็เริ่มรู้สึกอะไรบางอย่าง

นั่นก็คือรู้สึกว่าตัวเองเคยมีปีก เลยตะโกนว่าให้กางปีกออกมา กางปีกออกมา

แล้วก็ตัดจบพรึ่บ!

เรื่องนี้มีคนตีความในเชิงสัญลักษณ์เยอะมาก 

ด้วยความที่มันเขียนขึ้นในยุคที่เกาหลีตกเป็นอาณานิคมญี่ปุ่น

แต่เราอ่านแล้วก็รู้สึกว่าเข้าใจยากมากเลยอะ ฮือ T_T