หลายครั้งที่เรารู้สึกว่าไม่โอเค
ไม่อยากอยู่ในจุดที่เป็นอยู่ 
ไม่อยากเจอสิ่งรอบข้าง
ไม่อยากอยู่ในสิ่งที่พบเจอในทุกๆวัน
ไม่อยากเจอใคร


แต่จริงๆลึกก็แอบหวังนะ ว่าสักวันนึงมันจะดีขึ้น
หวังมาโดยตลอดว่า มันเป็นความรู้สึกชั่วขณะเวลาท้อแท้ที่คงจะมีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาเป็นระยะ

พอเวลาผ่านไปจริงๆมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่จุดนี้จริงๆๆ
พอมองคนอื่นทีไรยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ขึ้นมา 
ว่ากูมาทำอะไรตรงนี้ มันเหมือนโลกอีกใบที่หมือนไม่เคยอยู่ทั้งๆที่ที่มันเป็นโลกใบเดิมและอยู่ในโลกนั้นมาโดยตลอด ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา 


เมื่อก่อนเคยคิดนะว่าคนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้คิดแบบนั้นมาโดยตลอด แต่พอเรื่อยๆมันทำใหุ้ว่าจริงๆมันไม่ใช่อะ มันเป็นความรู้สึกที่แบบเหี้ยอะ เหี้ยมาก
อยากร้องไห้วันละหลายๆรอบและหลายๆรอบ ซึ่งแต่สิ่งที่ทำได้คือทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึนทำเหมือนคนไม่มีความรู้สึก ใช่ทำแบบนั้นมาโดยตลอด  


บางครั้งที่ปรึกษาเพื่อนกับปัญหาเดิมๆ กับสิ่งที่เราได้คำตอบเดิมซ้ำๆคือ ร้องไห้ออกมาเลยก็ได้ คนเราสามารถร้องไห้กับชีวิตได้ 

เอาตรงๆคือไม่อยากให้ใครมองว่าเป็นคนอ่อนแอนะ  ซึ่งแบบโอ้ยยยไม่รุ้โว้ยยยย

กูจะบ้าาอยากไปไกลๆจากตรงนี้ที่เป็นอยู่
อยากไปจากตรงนี้